Καμμένος τέλος! Ας περάσει ο επόμενος…

129

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν χωρίζουν οι δρόμοι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αλλά ποια στρατηγική θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε επίπεδο συμμαχιών

Ανεξάρτητα από τις δηλώσεις των τελευταίων ημερών και τις συναντήσεις Τσίπρα-Καμμένου, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι η κυβερνητική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ οδηγείται σταδιακά στο τέλος.

Για τον Πάνο Καμμένο άλλωστε αυτή η προοπτική αποτελεί μονόδρομο εφόσον επιθυμεί να παίξει ρόλο την επόμενη μέρα στη δεξιά πολυκατοικία, αλλά είναι και η μοναδική πιθανότητα να διεκδικήσει εκ νέου την είσοδό του στη Βουλή.

Έτσι δεν είναι απίθανο να προκληθεί μια τεχνητή κρίση με αφορμή τα εθνικά ζητήματα ελάχιστο χρόνο πριν τις προαποφασισμένες χρονικά εκλογές. Ακόμη όμως και αν ο Πάνος Καμμένος επιλέξει για δικούς του λόγους την παραμονή στο κυβερνητικό σχήμα μέχρι τέλους, η προοπτική μετεκλογικής συνεργασίας φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όχι μόνο γιατί δύσκολα θα εξασφαλίσει εκ νέου κοινοβουλευτική παρουσία, αλλά κυρίως επειδή η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε τροχιά αντικατάστασής του.

Μετά τις εκλογές του 2012 στον ΣΥΡΙΖΑ συζητούν το θέμα των συμμαχιών με την ίδια ένταση που μπαίνει στον εσωκομματικό διάλογο η σχέση με την ΕΕ και το θέμα του νομίσματος. Καταλήγουν έπειτα από απανωτές συνεδριάσεις να χαράξουν μια γραμμή που περιγράφει το ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα ανοιχτό σε συνεργασίες με σχήματα που κινούνται από τις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι τα αριστερά της Αριστεράς.

Στις παρυφές της σοσιαλδημοκρατίας που έχει εκχωρήσει σύσσωμη στο μνημονιακό στρατόπεδο βρίσκεται μόνο η ΔΗΜΑΡ. Στα αριστερά πάλι του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε να κάνουμε με οργανώσεις και κόμματα που πέρα από τις δηλωμένες διαφωνίες τους σε κεντρικά ζητήματα, είναι προφανές ότι αν ήθελαν να συμμετέχουν στην κυβέρνηση της Αριστεράς θα είχαν βρει πολύ νωρίτερα κοινό βηματισμό με τον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα τι μένει;

Όπως απέδειξε η ιστορία ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνθηκε σε ορισμένες τοπικούς παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, στην κίνηση ΠΡΑΤΤΩ των Κοτζιά και Τόσκα –η οργάνωση με την καλύτερη αναλογία μελών-υπουργών παγκοσμίως –και σε πρόσωπα που για κάποιον ανεξήγητο λόγο θεωρήθηκαν ως διεύρυνση των ψηφοδελτίων, όπως η κυρία Ραχήλ Μακρή. Έτσι καταλήγει στην αγκαλιά των ΑΝΕΛ, δίχως η προοπτική συνεργασίας με το κόμμα του Πάνου Καμμένου να έχει συζητηθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, παρά μόνο σε κλειστά γραφεία συνεργατών του Αλέξη Τσίπρα. Άλλωστε αν είχε συζητηθεί το σενάριο αυτό, με βεβαιότητα σας λέω ότι θα είχε απορριφθεί, ακόμη και υπό το φόβο της ακυβερνησίας.

H συνεργασία στοιχίζει στην κυβέρνηση της Αριστεράς που από τις προγραμματικές ακόμη δηλώσεις του Πρωθυπουργού μετατρέπεται σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», προκειμένου να δικαιολογηθεί η σύμπραξη με ένα μείγμα απογοητευμένων Καραμανλικών και ψεκασμένων ακροδεξιών. Οι ΑΝΕΛ όμως ήταν το μοναδικό κοινοβουλευτικό κόμμα που κινούνταν στο αντιμνημονιακό μέτωπο και δέχονταν τη συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περίοδο που η διαιρετική τομή μνημόνιο-αντιμνημόνιο ήταν η κυρίαρχη. Πλέον κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ καταγράφονται στο μνημονιακό στρατόπεδο επίσης και επομένως τα περιθώρια για άλλου τύπου συμμαχίες ανοίγουν.

«Τώρα μετά τα μνημόνια οι διαχωριστικές γραμμές μνημόνιο-αντιμνημόνιο υποχωρούν και επανέρχονται αξιακές διαχωριστικές γραμμές. Η πρόοδος και η συντήρηση», είπε κάνοντας μια βαθιά μαρξιστική ανάλυση ο Γιάννης Δραγασάκης από το συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής, για να συμπληρώσει πως «είναι πρόωρο να μιλάμε για δικομματισμό. Μιλάμε για ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος».

Ο αντιπρόεδρος δηλαδή της κυβέρνησης προτείνει συνεργασία με εκείνη την εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας που έχει ενταχθεί σε ένα κοινό νεοφιλελεύθερο μέτωπο με τη Δεξιά και παρουσιάζεται ως κίνηση υπεράσπισης της δημοκρατίας απέναντι στον κοινό εχθρό.

Δηλαδή το ΣΥΡΙΖΑ. Στο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι είναι κόμμα ανάδελφο. Η συζήτηση για συμμαχία με τις δυνάμεις της Αριστεράς εκκινούσε κυρίως από τη προσδοκία των μελών του να βρεθούν και πάλι με ανθρώπους που στο παρελθόν οι δρόμοι τους χώρισαν, για πραγματικούς βέβαια λόγους. Η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ ήταν μια πρώτη έκφραση του κυβερνητισμού που αποτυπώθηκε στην πορεία στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Το κλείσιμο του ματιού στη σοσιαλδημοκρατία του Βενιζέλου και της Γεννηματά είναι μια στρατηγική απάτη.

«Έχουμε ένα 20%» σκέφτονται στη Κουμουνδούρου, «θα κολλήσουμε και το 8,5% που δίνουν στο ΚΙΝΑΛ οι δημοσκοπήσεις ή στη χειρότερη θα τους διασπάσουμε». Λες και αυτά τα πράγματα λειτουργούν αθροιστικά. Φαίνεται ότι θα δούμε την ιστορία να επαναλαμβάνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ να εισπράττει τη τοξικότητα των συμμαχιών του και να του μένουν διάφοροι παράγοντες που διεκδικούν την πολιτική τους επιβίωση. Και το χειρότερο δίχως την προοπτική κυβέρνησης να μπαίνει στην εξίσωση. Γιατί μπορεί πάντα η πολιτική συμμαχιών του κόμματος «πουλούσε πολύ παπά», αλλά υπήρχε ένα μέτωπο κοινωνικών συμμαχιών που πράγματι συγκροτούνταν παράλληλα και ήταν αυτό που επέτρεψε ακόμη και τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ. Τώρα;

πηγή

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ