Κανάλι μπορείς να αλλάξεις, είτε στο ζάπινγκ, είτε όταν δουλεύεις σε αυτό. Ομάδα γενικά δεν αλλάζει, μπορεί όμως να πάρεις μεταγραφή απ’τη μία στην άλλη, όπως ακριβώς με τα κανάλια. Το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί και με τα κόμματα, πχ όπως με τον Ψαριανό, που τα αλλάζει σαν τα γιλέκα του, μέχρι ν’αναγνωριστεί το ταλέντο του και να βρει καλύτερο συμβόλαιο Εκτός…
Εκτός κι αν είσαι ιδεολόγος, όπως η Όλγα Τρέμη, που βρέθηκε κάποτε στο Ριζοσπάστη, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, κι αυτό δεν το ξεχνά ποτέ. Μπορεί να παρουσίαζε το πιο χυδαίο δελτίο της ελληνικής τηλεόρασης στην υπηρεσία του μνημονιακού μπλοκ και της υπεράσπισής του. Μπορεί σε ένα debate να είχε κάνει στην Παπαρήγα μία απ’τις πιο χυδαίες, εξοργιστικές ερωτήσεις για το παιδί της και το κολέγιο, μολονότι γνώριζε από πρώτο χέρι την κατάσταση, ως συνάδελφος του Θανάση Παπαρήγα. Δίκαια μπαίνει στο τοπ-5 των πιο άκυρων ερωτήσεων σε γγ του κόμματος στην ιστορία των τηλεμαχιών, παρότι την κορυφή ως τώρα εκ των πραγμάτων έχει κατοχυρώσει η θρυλική πια ερώτηση της Μάρας Ζαχαρέα στο Δημήτρη Κουτσούμπα για τη 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη. Αυτά όμως ήταν το περιτύλιγμα απλώς, κάπως σαν τη στολή εργασίας για το επαγγελματικό μας προφίλ.
Γιατί η καρδιά της παρέμεινε κατακόκκινη και ψήφιζε πάντα το κόμμα, στο οποίο ανατράφηκε πολιτικά. Κι αυτό δηλώνει στη συνέντευξή της στο Δημήτρη Δανίκα για το Πρώτο Θέμα, που την δίνει προφανώς με αφορμή το επικείμενο κλείσιμο του Μέγκα, αλλά δίνει και την άλλη είδηση που μπαίνει κάτω δεξιά στο πρωτοσέλιδο.
Είναι τέτοια η συγκίνησή μας για τη συντρόφισσα Όλγα που επιβεβαιώνει την αφοσίωσή της στα κομμουνιστικά ιδεώδη, που ομολογουμένως δεν ξέρουμε τι να σχολιάσουμε -πέραν του ότι τρέμει το σύστημα που βλέπει τα πιο πιστά του γρανάζια της μηχανής του να είναι κόκκινα, έτοιμα να αλώσουν το μηχανισμό του. Κανονικά θα έπρεπε βέβαια να πεταχτούμε στην Ομόνοι, που κυκλοφορούν τα κυριακάτικα φύλλα από σήμερα λόγω 28ης Οκτωβρίου να δούμε τι ακριβώς λέει, αλλά δυστυχώς δεν περισσεύει ούτε ένα δίευρω για κίτρινες – φασιστικές φυλλάδες σαν το ΠΘ.
Μπορεί να ρωτήσει κάποιος: και πού ξέρετε ρε παιδιά ότι δε λέει την αλήθεια; Μα δεν το ξέρουμε. Μπορεί όντως να το ψηφίζει ακόμα και για συναισθηματικούς λόγους.
Μπορεί για το λόγο αυτό να μην είχε σχεδόν ποτέ καλεσμένο του ΚΚΕ στο δελτίο του μεγάλου καναλιού.
Μπορεί στο άκουσμα της απάντησης του Μαΐλη σε ένα θρυλικό πάνελ με Πρετεντέρη και Κώστα Μητσοτάκη ότι το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει το αστικό σύνταγμα της Ελλάδος, κάτι να σκίρτησε μέσα της, παρότι κατόρθωσε να το κρύψει επιμελώς:
Μπορεί πάλι να συγκινήθηκε που πλησιάζουν τα 100χρονα του κόμματος σε λίγες μέρες.
Κι αυτή κι ο Παύλος Τσίμας και πολλοί άλλοι που πέρασαν απ’τη μεγάλη σχολή των κομμουνιστικών μέσων. Αυτό όμως τι μπορεί να σημαίνει; Τίποτα απολύτως. Ίσα – ίσα που μας δείχνει ότι η σκέτη ψήφος δε λέει τίποτε. Σημασία έχει τι κάνεις στη ζωή σου, για να αλλάξει τον κόσμο κι όχι τ’άλλοθι που βρίσκεις για τη συνείδησή σου.
