Άλλαξαν οι ρόλοι

176

Αφού επισημάνω -για μια ακόμα φορά- πως σχεδόν όλες οι πολιτικές αναλύσεις που γίνονται για τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, παραβλέπουν, λίγο ή πολύ, πως η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο -και δεν έχει δική της εσωτερική ή εξωτερική πολιτική-, θέλω να κάνω μια παρατήρηση που ίσως να έχει κάποιο ενδιαφέρον.

Παρατηρώ, μετά το πέρασμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, πως, σιγά-σιγά, κόμματα, πολιτικοί και πολίτες παίρνουν θέσεις αντίθετες με τις θέσεις που, θεωρητικά, έχουν.

Παράδειγμα:

Οι πρόσφυγες.

Πριν έρθει στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, οι πολιτευτές του και τα στελέχη του, μας τα είχαν κάνει μπαλόνια με τους πρόσφυγες.

Μια ευαισθησία, ένα ενδιαφέρον, μια υστερία άλλο πράγμα.

Ήταν σαν αυτοί οι άνθρωποι να μην είχαν ζωές και προβλήματα.

Το μόνο τους ενδιαφέρον ήταν τι θα απογίνουν οι πρόσφυγες.

Και δώσ’ του τα ποιητικά κείμενα και σχόλια για τη σημασία της ανθρώπινης ζωής, που καταδυναστεύεται από την οικονομία της αγοράς.

Και δώσ’ του οι ακτιβισμοί και οι καταγγελίες, για να σωθούν οι πρόσφυγες.

Βέβαα, με το πού έγιναν κυβέρνηση, ξέχασαν και τους πρόσφυγες και τις ευαισθησίες τους.

Από την άλλη μεριά, οι φιλελέδες -που δεν έδιναν δεκάρα για τους πρόσφυγες- ξαφνικά τους έχει πιάσει μια ευαισθησία κι ένα νοιάξιμο για τους πρόσφυγες, που σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.

Βέβαια, αυτά συμβαίνουν μόνο στις σελίδες τους στο Facebook, αλλά δεν έχει σημασία.

Όταν ξέρεις πως οι φιλελέδες νοιάζονται μόνο για τη μάσα και τα ΕΣΠΑ -και μόνο για την πάρτη τους-, είναι μια σοβαρή εξέλιξη να τους βλέπεις να στηθοδέρνονται για τους πρόσφυγες.

Και οι πρόσφυγες δεν είναι το μόνο θέμα, στο οποίο συμβαίνει αυτό.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί που ζητούν άσυλο στην Ελλάδα.

Τα προηγούμενα χρόνια ήταν οι συριζαίοι που είχαν μονοπώλιο τους κυνηγημένους και τους ικέτες.

Τώρα, οι συριζαίοι δεν δίνουν μια για τους ικέτες, και οι φιλελέδες σκίζουν τα ρούχα τους.

Μάλιστα, οι φιλελέδες επικαλούνται την Δικαιοσύνη· τώρα τους πήρε ο πόνος για την Δικαιοσύνη, για το αίσχος της χρεοκοπίας της χώρας και τα όσα ακολούθησαν, δεν τους πείραξε καθόλου που δεν αποδόθηκε Δικαιοσύνη.

Οι φιλελέδες θέτουν και θέμα εθνικής ταπείνωσης στο θέμα των Τούρκων στρατιωτικών.

Δεν ήταν εθνική ταπείνωση τα μνημόνια, ο εξευτελισμός της χώρας, το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα που έκανε πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, η ακύρωση του αποτελέσματος τους δημοψηφίσματος και τόσα άλλα.

Όχι, όλα αυτά ήταν εθνικές επιτυχίες.

Στο θέμα των Τούρκων στρατιωτικών είναι που ταπεινώνεται η Ελλάδα.

Θα μπορούσε να γράφω για ώρες τις αλλαγές στη συμπεριφορά των μεν και των δε, που σε κάνουν να μην μπορείς πια να καταλάβεις ποιος είναι ποιος.

Αλλά δεν έχει νόημα.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αυτή η πλήρης αντιστροφή των θέσεων συμβαίνει ακριβώς επειδή η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο και δεν έχει καμία σημασία ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση.

Δηλαδή, δεν έχω καμία αμφιβολία πως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, θα σκιζόταν για τα δικαιώματα των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο στη χώρα μας.

Το ζητούμενο για τα κόμματα είναι να αποδείξουν στους προστάτες της χώρας πως αυτοί θα είναι οι καλύτεροι υπάλληλοί τους, ώστε να τους επιτρέψουν να είναι κυβέρνηση.

Αυτό που βιώνουμε στην πολιτική ζωή της Ελλάδας σήμερα -πιο πολύ από ποτέ άλλοτε- είναι να υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να πουν τα πάντα και τα αντίθετά τους, για να γίνουν κυβέρνηση και να αποκτήσουν πρόσβαση στη μάσα και στην κουτάλα.

Το άσχημο είναι πως μεγάλο ποσοστό των πολιτών κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα.

Η κατάληξη θα είναι μια κοινωνία που δεν θα έχει καμία σημασία ποιος λέει τι.

Μια κοινωνία αναξιόπιστων και απατεώνων.

Την θέλετε μια τέτοια κοινωνία;

Την λιγουρεύεστε;

Την έχετε.

ΠΗΓΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ