Αφησε χτες την τελευταία του πνοή σε ηλικία 93 χρονών ένας δημοσιογράφος που με την παρουσία του σημάδεψε τον ελληνικό τύπο.Ο Χρήστος Πασαλάρης.
Κανένας δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι στην μακροχρόνια επαγγελματική του πορεία σε όσα έντυπα υπήρξε διευθυντής τα εκτόξευσε κυκλοφοριακά καθώς και ότι τα γραφόμενά του είχαν κύρος και δεν περνούσαν απαρατήρητα από το πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Μπορεί εδώ και δεκαετίες να είχε καταλήξει ένας αστός δημοσιολόγος και κάποιες στιγμές να είχε υπηρετήσει με ζήλο δεξιές κυβερνήσεις, -ειδικά τότε που αρθρογραφούσε μέσα από τις σελίδες του «Ελεύθερου Τύπου»- δεν έπαυε όμως να ήταν ένα άτομο με ακέραιο χαρακτήρα, και να μην μπορεί να του αποδώσει κανείς οτιδήποτε μεμπτό -πέρα απ’ την κριτική που μπορεί να γίνει για τις πολιτικές του επιλογές- ενώ έχει μια μεγάλη διαδρομή μέσα στο ΚΚΕ. Υπήρξε γραμματέας της ΕΠΟΝ στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας, επικεφαλής ενεργειών της Οργάνωσης Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΠΛΑ) ένας άνθρωπος που σε δύσκολες εποχές υπήρξε διευθυντής του «Ριζοσπάστη» και για την δράση του φυλακίστηκε, εξορίστηκε, κινδύνευσε να χάσει την ίδια του την ζωή.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του αρθρογραφούσε στην βδομαδιάτικη εφημερίδα Realnews όπου διατύπωσε την άποψη ότι είναι “Ιστορική η ευθύνη του ΚΚΕ για επανένωση της Αριστεράς“. Σ’ αυτό το έντυπο έγραψε ένα συγκλονιστικό βιωματικό κείμενο που αναφερόταν την εποχή που υπήρξε επικεφαλής της ΟΠΛΑ Πειραιά και πήρε εντολή να εκτελέσει έναν ταγματασφαλίτη. Απέφυγε να το κάνει και στην πορεία ο τότε ταγματασφαλίτης κατέληξε ένας από τους ήρωες ΕΛΑΣίτες στην θρυλική μάχη του “Κάστρου του Υμηττού”.
Αρκετά από τα κείμενα που έγραψε ο Χρήστος Πασαλάρης στην εφημερίδα του Νίκου Χαζηνικολάου, είναι “διαμάντια” όπως αυτό που τιτλοφορείται «Ποιός θα μας σώσει από τους “σωτήρες” μας;» και το ιστορικό του κείμενο “Και εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς την 24η Φλεβάρη!”.
Επίσης, ίσως είναι ο μόνος αστός δημοσιογράφος που έγραψε τα πράγματα με το όνομα τους σε ότι αφορά την λεγόμενοι “4η εξουσία” και τους “λειτουργούς” της:
… Αλλά πάνω από όλους μήπως συνευθύνεται και το δικό μας «συνάφι», δηλαδή το αρπακτικό κοπάδι των media, με τους θηλυκούς και αρσενικούς καταπιάνες-κονδυλοφόρους, με τους τηλεοπτικούς «μικρο-Τσοχατζόπουλους» και τις θεόρατες μαύρες αμοιβές, που καμιά βουλή και κανένας εισαγγελέας και κανένα συνδικάτο δεν τόλμησε να τους αγγίξει γιατί όλοι τρέμουν το στόμα τους και την χολή τους;»….
Οσοι λειτουργούμε στα ΜΜΕ τα τελευταία 70 χρόνια ξέρουμε ότι ο Τύπος μαστίζεται, μαζί με το πολιτικό σύστημα, από μια πρωτοφανή κρίση που όμοια της δεν έχει ζήσει στα 225 χρόνια της ύπαρξής του. Οι 9 παραδοσιακοί τηλεοπτικοί σταθμοί και οι 8 παλαιότερες εφημερίδες των Αθηνών έχουν κυριολεκτικά πνιγεί στα χρέη. Μόνο τα μεγάλα κανάλια χρωστάνε σήμερα στις τράπεζες 1.224.000.000 ευρώ. Συνέπεια της κρίσης οι οδυνηρές περικοπές μισθών και οι ομαδικές απολύσεις εργαζομένων, αλλά και οι απεργίες με τις συχνές διακοπές εκπομπών.
ΚΑΠΟΙΟΙ «ΒΑΡΟΝΟΙ» της παλιάς φουρνιάς παραδίδονται σε ανομολόγητους συμβιβασμούς είτε με την πολιτική εξουσία, είτε με ισχυρά οικονομικά κυκλώματα, είτε με μεγαλοτραπεζίτες είτε και με ξένα αφεντικά.
Οι ανυποψίαστοι πολίτες δύσκολα «πιάνουν» τις… ύπουλες στροφές του τάδε καναλιού ή τις ξαφνικές «αποκαλύψεις» της τάδε εφημερίδας ή τα στημένα υπονοούμενα κάποιου εξωνημένου«παρουσιαστή». Η δημοσιογραφική δεοντολογία κουρελιάζεται κάθε μέρα, κάθε ώρα από (ελάχιστους ευτυχώς) νοικιασμένους κονδυλοφόρους και από (μετρημένα ευτυχώς) αργυρώνητα λαρύγγια. Δυστυχώς όμως καμιά εξουσία δεν τολμά να ασχοληθεί με τα φαινόμενα διαφθοράς στον Τύπο, ουδέ καν τα αρμόδια σωματεία…
ΕΤΣΙ, ΑΧΑΛΙΝΩΤΑ καθώς είναι, τα media αυξάνονται και πληθύνονται και κατρακυλάνε ολοένα και περισσότερο στην κρίση. Σήμερα η δόλια Ελλάδα των μνημονίων κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ με κάπου 160 κανάλια, 900 ραδιοσταθμούς 600 εφημερίδες και περιοδικά, σχεδόν όλα παθητικά, με τους περισσότερους εκδότες εντελώς άσχετους με τη δημοσιογραφία! Κάποιοι από αυτούς ανάμεσά τους και σεσημασμένοι, έχουν στήσει media για να ξεπλένουν μαύρο χρήμα ή για να εκβιάσουν την εξουσία ή για να στηρίξουν παράλληλες επιχειρήσεις τους ή για να τσεπώνουν και να διανέμουν μίζες, όπως καλή ώρα ο υπόδικος Λιακουνάκος …
