Γεννήθηκα στο Χιλιομόδι Κορινθίας.
Δάσκαλος ο πατέρας μου, δασκάλα η μητέρα μου.
Το σπίτι μας ήταν γεμάτο ανθρώπους
που μιλούσαν πολύ, συνεχώς, ακατάπαυστα, για βιβλία.
Η γιαγιά μου ήξερε του κόσμου τα παραμύθια, όπως και η μάνα μου,
που τα φανταζόταν και μας τα έλεγε σε συνέχειες κάθε βράδυ, κι εγώ,
ζούσα σ’ αυτό το σύμπαν φαντασίας.
Όταν δήλωσα στη μητέρα μου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός μου είπε:
”Ναι, για να σε περάσουν ακόμα και τα γαιδούρια”.
”Ας γίνει έτσι! Όσο γρηγορότερα, τόσο το καλύτερο”, της απάντησα.
Στο Εθνικό Θέατρο, έκανα μάχη να μην πω αυτό που θέλανε όλοι τους.
Την ”Ηλέκτρα” του Σοφοκλή σε μετάφραση Γιάννη Γρυπάρη,
ήταν αδύνατο να μην την κάνουμε όπως ήθελε ο Δημήτρης Ροντήρης.
Ο ίδιος ήταν υπέροχος όταν την έκανε, βέβαια,
αλλά το ”θα το κάνεις έτσι, όπως θέλω εγώ” δεν το μπορούσα.
Του έλεγα: ”Την Κατίνα Παξινού τη σέβομαι που την κάνει έτσι,
αλλά εγώ, θα ‘θελα να δοκιμάσω το αλλιώς”.
Τελικά με άφησε στην ίδια τάξη.
Μου άρεσαν οι ηθοποιοί της επιθεώρησης, του μουσικού θεάτρου,
γιατί ήταν πιο φυσικοί, κοντά σε αυτό που θεωρούσα καλό παίξιμο.
Αυτούς του Εθνικού δε μπορούσα. Ήταν ψεύτικοι.
Καθόμουν, όμως, στο Εθνικό θέατρο και μαχόμουν.
Έλεγα: ”Μήπως από άγνοια, κλείνω ένα παράθυρο;”
Πιστεύω πάντα στις καλές προθέσεις και δύσκολα τις αμφισβητώ.
Ποτέ δε θέλησα να παίξω
αισθησιακούς ρόλους ή ρόλους επιθυμητών γυναικών.
Αυτό που ήθελα πάντα είναι να παίζω εμένα,
δηλαδή την ανεξάρτητη αγωνίστρια.
Η φήμη τίποτα δε μου έδωσε.
Αντίθετα, έχει διαλύσει την προσωπική ζωή μου.
Γιατί ο άνθρωπος που θα με πλησιάσει, ας πούμε ερωτικά,
έχει αγαπήσει προηγουμένως την εικόνα μου
και τη μεταφέρει σαν το γάλα που χύνεται, πάνω σε όλο μου τον εαυτό.
Υπάρχει
ένα είδος απελπισίας, που δε μπορείς να είσαι πλέον λυπημένος.
Που δεν αντέχεις άλλη λύπη.
Κάθε άνθρωπος,
που είναι ενήμερος της μοίρας του, ξέρει πότε χτυπάει το καμπανάκι.
Ο χρόνος αρχίζει και μικραίνει.
Συνειδητοποιείς ότι γεννήθηκες όταν δεν το ήθελες,
κατοικείς σε ένα σώμα που δεν το ξέρεις,
και τελικά δεν ορίζεις τίποτα.
Τότε, δε σου μένει παρά να υιοθετήσεις τη ζωή σου.
Υιοθετείς ιδανικά, υιοθετείς αγάπες, απλώς και μόνο για να επιβιώσεις.
Ειρήνη Παππά
……………………………………………………………………………………………….
Πηγές:
provocateur. gr – από το αρχείο του κ. Λευτέρη Λαμπράκη.
lifo. gr – συνέντευξη στον κ. Στάθη Τσαγκαρουσιάνο.
