περίπτωση του Ευάγγελου Γιαννόπουλου είναι ιδιάζουσα αλλά και τυπικά ταυτόχρονα. Θα μπορούσε κανείς να πει πως “τα στερνά του δεν τίμησαν τα πρώτα”. Μόνο που είναι αμφιλεγόμενο αν υπήρχαν τελικά πρώτα και ποια ήταν ακριβώς. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι οι βεβαιωμένες πολιτικές του πράξεις ως ένας πρωτοκλασάτος υπουργός του ΠΑΣΟΚ, τόσο επί Παπανδρέου όσο και επί Σημίτη -τον οποίο υποστήριξε θερμά για τη διαδοχή του Ανδρέα.
Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Γορτυνίας. Πήγε στην Τρίπολη και ήρθε στην Αθήνα για να ολοκληρώσει τη μόρφωσή του, ενώ παράλληλα εργαζόταν και συνδέθηκε με τη Νεολαία του Παπαναστασίου. Πολέμησε στον ελληνο-ιταλικό πόλεμο, παίρνοντας μάλιστα αργότερα αναπηρική σύνταξη για ένα τραύμα που κληρονόμησε από τις μάχες. Πήρε προαγωγή κι υπηρέτησε στην Αστυνομία Πόλεων, ενώ είναι αμφισβητούμενο ζήτημα πότε αποστρατεύτηκε και με ποιους όρους. Εντάχθηκε παράλληλα στον ΕΛΑΣ, υπάρχουν όμως σκοτεινά σημεία σε σχέση με το χρόνο αυτής της πράξης και όσα ακολούθησαν.
Ο ίδιος διηγούνταν πως έγινε Διοικητής ενός Τάγματος του ΕΛΑΣ και πολέμησε ως αξιωματικός στα Δεκεμβριανά. Μια άλλη εκδοχή λέει πως εντάχθηκε στον εφεδρικό ΕΛΑΣ μόλις το 1944, ενώ σε μεταγενέστερη κατάθεσή του λέει πως παρέμεινε στις τάξεις του, παρά τη θέλησή του. Ένα άλλο στοιχείο είναι πως ο Γιαννόπουλος αξιοποιούσε ένα δημοτικό αναψυκτήριο (“Οπτασία”) στο Περιστέρι από το 45′ ως το 54′, σε μια μαύρη περίοδο για το κίνημα, όπου όσοι είχαν πάρει μέρος στην Αντίσταση τελούσαν υπό διωγμό, βρίσκονταν στις φυλακές και τα ξερονήσια, εκτός και αν είχαν κάνει δήλωση μετανοίας. Επίσης, η φρασεολογία του Γιαννόπουλου για το “ΚΚΕ και τις παραφυάδες του” (εννοώντας το Ριζοσπάστη, το Συνδικάτο Οικοδόμων κ.ά.) δεν είναι από αυτές που συνηθίζουν να χρησιμοποιούν οι Αντιστασιακοί.
Η αμφισβήτηση της αντιστασιακής δράσης του Ευ. Γιαννόπουλου υπήρξε έντονη και έφτασε στα δικαστήρια με τον Κεδίκογλου και τον Κατριβάνο που αμφισβήτησαν δημόσια το αγωνιστικό του παρελθόν ζητώντας να του αφαιρεθεί η ιδιότητα του αντιστασιακού. Ο Γιαννόπουλος κατέθεσε επίσης μήνυση στο Μανδίκο, το συγγραφέα του βιβλίου “Εγώ ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος” όπου παραθέτει κάποια στοιχεία προς τεκμηρίωση αυτής της αμφισβήτησης, στο “Ριζοσπάστη” και την “Αυγή” που φιλοξένησαν ρεπορτάζ για τις εξελίξεις στο δικαστήριο, στη Λιάνα Κανέλλη και το περιοδικό “Νέμεσις” που παρουσίασαν το συγκεκριμένο βιβλίο, ενώ τα έβαλε και με το Ρουπακιώτη, γιατί προσήλθε στο δικαστήριο προς υπεράσπιση της τελευταίας.
[Ανοίγουμε μια παρένθεση για μια παρέκβαση. Όπως βλέπουμε σε μια επιστολή του Γιαννόπουλου στα “ΝΕΑ”, η Κανέλλη είχε γράψει στο περιοδικό Νέμεσις το Φεβρουάριο του 2000:
“Ο κ. Γιαννόπουλος είναι όργανο της κυβέρνησης και του κ. καθηγητού πρωθιερέως της. Δεν είναι αυτοφυής περίπτωση. Ανετράφη ως μασκότ της μεταπολίτευσης σε επίπεδο κανίς, λειτούργησε ως ντόπερμαν της εξουσίας στη δεκαετία των ιδιωτικών ΜΜΕ από το ’89 ως σήμερα και μεταλλάχθηκε διά του εκσυγχρονισμού το 2000 σε πιτ-μπουλ ή και σε λυκάνθρωπο της αντίστασης, ταμπουρωμένος πίσω από την ασυλία του αξιώματός του, όπως το μυθιστορηματικό αυτό ον πίσω από τη νύχτα! Συγγνώμη απ’ τα τετράποδα ζητώ!”
Ο Γιαννόπουλος αναφέρει ακόμα πως το Νέμεσις φιλοξένησε μεταξύ άλλων τον Κατριβάνο, τον Κεδίκογλου και το Μανδίκο, τον τελευταίο σε ένα κείμενο υπό τον τίτλο “Και Ταγματασφαλίτης λοιπόν;”. Ενώ και ένα άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο Ριζοσπάστη αναφέρεται παρεμπιπτόντως στη φήμη πως ο Ευ. Γιαννόπουλος στην Κατοχή ήταν Ταγματασφαλίτης.
Κλείνουμε την παρέκβαση αυτή, παραθέτοντας ορισμένους ενδιαφέροντες συνδέσμους, για όποιον ενδιαφέρεται να ψάξει περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτήν την υπόθεση.
Τι λέει ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος για τους δέκα θανάσιμους εχθρούς του
Ριζοσπάστης: Η περίπτωση Γιαννόπουλος
Μύθος η συμμετοχή του Γιαννόπουλου στην Αντίσταση
Διοικητής ανύπαρκτου λόχου σύμφωνα με καταθέσεις μαρτύρων
Ανακάλεσε τη μήνυση κατά του “Ρ” ο Ε. Γιαννόπουλος
Νέα μήνυση Γιαννόπουλου κατά Λ. Κανέλλη
Να αρθεί η αντιστασιακή ιδιότητα από τον Ε. Γιαννόπουλο
Απόφαση-χαστούκι στον Ε. Γιαννόπουλο
Ουδέποτε υπήρξε αντιστασιακός ο Β. Γιαννόπουλος
“Δεν ήταν στην Αντίσταση” επιμένει ο υπερνομάρχης]
Τη δεκαετία του 50′ πάντως ο Γιαννόπουλος ήταν νομικός σύμβουλος του Αριστερού Δημάρχου του Περιστερίου, Αριστείδη Σελέμη, στη συνέντευξη τύπου που έδωσε ο τελευταίος ενάντια στο ενδεχόμενο εξόρυξης λιγνίτη από την περιοχή της Ανθούπολης. Ενώ τα επόμενα χρόνια, υποστήριξε νομικά αγωνιστές εναντίον της δικτατορίας, μέχρι το δικό του εκτοπισμό στο Γαρδίκι. Στη Μεταπολίτευση εκλέχτηκε πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε κάποια χρόνια αργότερα, από τη θέση του Υπουργού Δικαιοσύνης, να κλειδώσει τα μέλη του Συλλόγου στο Υπουργείο, τονίζοντας έτσι την αντίθεσή του με τα αιτήματά τους…
Από τη δεκαετία του 60′ είχε συνδεθεί πολιτικά με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τα επόμενα χρόνια συμμετείχε στο ΠΑΚ και ήταν από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΑΣΟΚ και υπουργός σε όλα τα κυβερνητικά σχήματα επί “Αλλαγής”. Τα περισσότερα χρόνια θήτευσε στο Υπουργείο Εργασίας, όπου ήταν ο “πολιτικός προϊστάμενος” του πραξικοπήματος στη ΓΣΕΕ και της παράνομης καθαίρεσης της εκλεγμένης διοίκησής της, που είχε την πλειοψηφία.
Από την ίδια θέση μοίραζε κουπόνια της Εργατικής Εστίας για νυχτερινά “κέντρα διασκέδασης”, δηλ μπουζούκια, που ο ίδιος χαρακτήρισε ως “πολιτιστικά κέντρα”, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Ο ίδιος ήταν συχνός θαμώνας σε τέτοια… “πολιτιστικά κέντρα”. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση της Άντζελας Δημητρίου πως ο Γιαννόπουλος ήταν αυτός που την βάφτισε “Λαίδη” και της χάρισε το προσωνύμιο με το οποίο έγινε γνωστή.
Εξίσου χαρακτηριστικές είναι οι φωτογραφίες που έχουν κάνει το γύρο του διαδικτύου και τον δείχνουν στο Κέντρο “Σόδομα”, σε ένα επετειακό πάρτι της Βουλής, να χαριεντίζεται με μια χορεύτρια που κάνει στριπτίζ. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ και τις φωτογραφίες που είχαν δημοσιευτεί στον Ταχυδρόμο το Γενάρη του 93′ λίγο πριν το κλείσιμο του περιοδικού, εκεί είχαν δώσει το “παρών” πολλοί βουλευτές, ανάμεσά τους κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης…
Μέσα από τις εκπομπές του στο Κανάλι 5, ο Γιαννόπουλος χτίζει μεθοδικά το προφίλ του, ως ένας δήθεν λαϊκός και αθυρόστομος πολιτικός, που λέει τα πράγματα με το όνομά τους, έξω από τα δόντια, χωρίς να υπολογίζει τον Τύπο και τους τύπους. Καταφέρνει να σπάει κάθε μέτρο γραφικότητας, πχ με μούντζες σε δημόσιες πολιτικές ομιλίες και φράσεις του στιλ “τενεκές ξεγάνωτος”, που την είχε λανσάρει για πρώτη φορά σε μια ραδιοφωνική εκπομπή του Γ. Παπαδάκη, εναντίον ενός βουλευτή του ΠΑΣΟΚ που μεταπήδησε στη Νέα Δημοκρατία. Ή τη δεύτερη πιο διάσημη φράση του για τη βίλα της Εκάλης και το ξέσπασμα “ε, δε θα πέσουμε για ένα κωλόσπιτο…”
Λιγότερο γνωστή είναι η χυδαία επίθεση που είχε κάνει εναντίον των αγροτών που βρίσκονταν σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις στα μπλόκα, στοχοποιώντας συγκεκριμένα τον Πατάκη και κάνοντας λόγο για “γαϊδουρινή και φασιστική στάση”. Και φαινόταν να έχει το “ακαταλόγιστο”, κάθε φορά που δημιουργούνταν σοβαρό θέμα από τις κορόνες του, τάχα λόγω του εκρηκτικού κι απρόβλεπτου χαρακτήρα του.
Στην ουσία όμως ο Γιαννόπουλος ήταν αυτό ακριβώς που είχε περιγράψει στο Νέμεσις η Κανέλλη. Ένα σκυλί του συστήματος που φυλούσε με ζήλο την άρχουσα τάξη και γάβγιζε εναντίον όσων σήκωναν κεφάλι εναντίον της και εναντίον του κόμματός του, που υπηρέτησε καλύτερα από κάθε άλλον αυτή την τάξη στη Μεταπολίτευση. Κι είναι χαρακτηριστικό πως καμάρωνε για την πατρότητα της ιδέας για την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου εναντίον των μαθητικών καταλήψεων. Και πως κατά τη γνώμη του, το Ιδιώνυμο και ο αντικομμουνιστικός Νόμος 509 είχαν… νομική βάση και ισχυρή αιτιολογία για τις εποχές που επιβλήθηκαν!
Ο Ευάγγελος Γιαννόπουλος, που είχε παντρευτεί τη Ντιντή Γιαννοπούλου (αδερφή του Τεγόπουλου, του ιδιοκτήτη της Ελευθεροτυπίας, και επίσης βουλευτού του ΠΑΣΟΚ για μια περίοδο), πέθανε στις 4 Σεπτέμβρη του 2003, στα 85 χρόνια του, μία μόλις μέρα μετά τα γενέθλια του Κινήματος, που εκείνη τη χρονιά είχε δώσει γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟ για την επίθεση εναντίον του Ιράκ.
katiousa
