Αξιότιμε κύριε Νίκα, αγαπητέ Παναγιώτη
Πριν από μερικές εβδομάδες μου έκανες την τιμή να μου ζητήσεις να γίνω συνοδοιπόρος σε ένα δύσκολο, αλλά όμορφο ταξίδι για να αλλάξουμε την περιφέρειά μας, να αλλάξουμε τον τόπο μας. Ήταν ένα ταξίδι στο οποίο δέχτηκα ασμένως να συμμετέχω, με όποιες δυνάμεις είχα και από όποια θέση με προόριζες. Ο λόγος ήταν ότι πίστευα και πιστεύω πως η αυτοδιοίκηση -είτε στον πρώτο είτε στον δεύτερο βαθμό- αποτελεί την μεγαλύτερη έκφραση της πολιτικής. Οι δράσεις της ταυτίζονται απολύτως με τον πολίτη και επηρεάζουν άμεσα την ζωή του, όπως έμαθα υπηρετώντας -απο το 2014 εως σήμερα- ως πρόεδρος του Τοπικού διαμερίσματος του Κάτω Διμηνιού. Αλλά και γιατί στο πρόσωπό σου είδα έναν αληθινό οραματιστή, έναν ανιδιοτελή πολιτικό που θέλει να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο για τους συντοπίτες του.
Σε ένα βιβλίο του ο Φρέντι Γερμανός αναφέρει για την επιλογή του να γίνει δημοσιογράφος, αντί για συγγραφέας, όπως ήθελε: «Κάποιες φορές ανεβαίνεις στην πίστα για να χορέψεις, μπλουζ. Αλλά τυχαίνει εκείνη την ώρα η ορχήστρα να αλλάξει τον ρυθμό σε ροκ. Ε, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να χορέψεις όσο καλύτερα μπορείς…».
Σκέφτομαι τα λόγια του καθώς συντάσσω αυτές τις γραμμές, επιθυμώντας να εξηγήσω την απόφασή μου να μην είμαι τελικά συνοδοιπόρος μαζί σου, στο δύσκολο, αλλά όμορφο αυτό ταξίδι. Γιατί, στο μεταξύ, η ορχήστρα της ζωής μου άλλαξε τον ρυθμό της μουσικής της.
Εδώ και μερικές ημέρες στην επαγγελματική μου ζωή συντελούνται μείζονες αλλαγές, καθώς η εταιρεία στην οποία εργάζομαι προχωρά σε ριζική αναδιάρθρωση του οργανογράμματός της. Οι αλλαγές οι οποίες θα επέλθουν θα απαιτήσουν από εμένα να διαθέσω σε νέα καθήκοντα όλο τον χρόνο που έχω στην διάθεσή μου, κάτι που σημαίνει ότι δεν θα μπορώ να ανταποκριθώ με υπευθυνότητα στην πρόσκληση-πρόσκληση που μου απηύθυνες και να διαθέσω όλες μου τις δυνάμεις για να πετύχουμε τον στόχο μας. Μια τέτοια αδυναμία θα ήταν έξω από τις αρχές μου, οι οποίες επιβάλουν να δίνω πάντα τον καλύτερο εαυτό μου σε ό,τι κι αν κάνω. Και θα ήταν άδικο και για σένα, καθώς η δύσκολη μάχη που καλείσαι να δώσεις απαιτεί να δώσουμε όλοι το 100% των δυνάμεων μας, όπως ακριβώς κάνεις κι εσύ.
Αλλά, ακόμα κι αν σωματικά ή νοητικά δεν θα μπορώ να είμαι μαζί με σένα και τους άλλους καλούς φίλους με τους οποίους θα δώσετε την μάχη για τις περιφερειακές εκλογές, παραμένω συνδεδεμένος μαζί σου με τις ίδιες ψυχικές κλωστές, διακατεχόμενος από την ίδια συναισθηματική φόρτιση που με έκανε να αποδεχτώ αρχικά να γίνω μέρος του οράματός σου. Το οποίο, προφανώς, θα εξακολουθώ να στηρίζω και θα κάνω ό,τι μπορώ για να πετύχει.
Με εκτίμηση
Δημήτρης Νικολάου
Επιστημονικός Συνεργάτης Φαρμακευτικής
Πρόεδρος Τοπικής Κοινότητας Κάτω Διμηνιού Δήμου Σικυωνίων.
