πορεί να τη μάθαμε επειδή έλεγε το “Ροζ Μπικίνι”-που σήμερα θα ήταν “κόκκινη γραβάτα” ή το “πάμε για τρέλες στις Σεϋχέλλες”, που ήταν και τόπος εξορίας του Μακάριου-μπορεί να έγινε γνωστή απ’την πολυθρόνα την μπαμπού” και τα “πους απς”, αλλά δεν είναι αυτά που τη χαρακτηρίζουν κι ας τα τραγουδάει ακόμα και σήμερα. Ούτε καν το “όλοι τα παίρνουνε”, που θα μπορούσε να γίνει ύμνος των αγανακτισμένων, οι 300 στο Γουδί κτλ.
Η Πωλίνα όμως-κατά κόσμον Πωλίνα-Παρασκευή Μισαηλίδου-είχε αντιστασιακές καταβολές απ’την οικογένειά της κι έκρυβε αγωνιστικά έντυπα κάτω απ’τα βιβλία της, ως μαθήτρια στα χρόνια της χούντας. Απογοητεύτηκε με το “Όχι” που αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του “Ναι” και δεν ξέρει τι να ψηφίσει μες σε αυτή την ντεκαντάνς-ακόμα και του ΚΚΕ-μολονότι η ίδια είναι κατεξοχήν εκπρόσωπος της μουσικής και της μελωδίας της παρακμής.
Μιλάει για το σύμφωνο συμβίωσης και την ακροδεξιά-που βρήκε χώρα και τα έκανε-για το Μίκη που έπρεπε οι δικοί του να τον προστατέψουν. Λέει πως περίμενε τη σύγκρουση, τη ρήξη, γιατί μόνο με θεωρία και χωρίς ν’ανοίξει ρουθούνι δε βγαίνει τίποτε. Και πιστεύει πως η ιστορία γράφεται με ανυπακοή, γιατί το είδε σε έναν τοίχο στα Εξάρχεια και της άρεσε.
Μπορεί να είναι μπερδεμένη, να πιστεύει πως είμαστε αποικία και το ΚΚΕ σε παρακμή, να μην έχει κανένα πολιτικό τραγούδι που να μπορεί να πει σε μια συναυλία και η συνέντευξή της να είναι πιο καλτ κι απ’τα τραγούδια της, αλλά μέσα σε όλα αυτά έχει καταλάβει δυο βασικά πράγματα
-δε βγαίνει τίποτε χωρίς ν’ανοίξει ρουθούνι
-η ιστορία γράφεται με ανυπακοή
Μη σου πω και με πάλη ταξική….
Ακολουθούν μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
Πώς το βιώσατε εσείς το δημοψήφισμα;
Έζησα την εμπειρία του να ψηφίζεις «ΟΧΙ» και να βγαίνει «ΝΑΙ». Συγκλονιστικό.
[…]
Εσείς θέλατε τη ρήξη;
Να πάμε μέχρι τέλους. Θα θυσιαστούν κάποιες γενιές, εμείς το έχουμε ζήσει το πρόβλημα, πάμε να σώσουμε τις επόμενες. Τον γιο μου δεν θα τον έσωζα, επειδή ήταν ήδη 20 ετών, αλλά θα σώζαμε τα επόμενα παιδιά. Να ξεκινήσουμε ξανά την Ελλάδα από την αρχή. Όταν ένας πρωθυπουργός λέει «όχι ή ναι», σημαίνει ότι είναι αποφασισμένος να μας ρίξει στα Τάρταρα και από εκεί, αφού θα έχουμε πιάσει τον πάτο, τσούκου-τσούκου να ανέβουμε. Τώρα, μου κάνεις δημοψήφισμα «όχι, ναι, ίσως, μπορεί», τι να το κάνω; Και πλέον το έχει καταξεφτιλίσει το πράγμα. Ζούμε το απόλυτο τίποτα. Εκείνο όμως που είναι το τραγικό, είναι αυτό που βλέπεις ως εναλλακτική μπροστά σου, το οποίο είναι τρομακτικό.
Αν γίνονταν τώρα εκλογές, θα πηγαίνατε να ψηφίσετε;
Τι να ψηφίσω; Πες μου εσύ. Σκέφτομαι καμία φορά ότι πέθανε ο πατέρας μου και δεν ζει την απόλυτη ντεκαντάνς, ακόμη και του ΚΚΕ. Νιώθω ορισμένες φορές ότι λένε «Α, παιδιά, μη γίνει καμιά μαλακία και βγούμε και πρέπει να πάρουμε και καμιά απόφαση». Μόνο θεωρία. Εμείς που είμαστε ψηφοφόροι, με λάθος επιλογές ή σωστές, βγαίνουμε και βιώνουμε την κάθε παπαριά που ο καθένας βγαίνει και ανακοινώνει. Δεν έχουμε πολιτικό κόσμο πια. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει πουθενά φως αυτήν τη στιγμή.
Πώς βλέπετε τον Κυριάκο;
Δεν θέλω να το συζητήσω καν.
Τα τελευταία χρόνια είδαμε έντονο και το φαινόμενο της ακροδεξιάς.
Η ακροδεξιά έκανε τη δουλειά της. Βρήκε πόρτα, άνοιξε και μπήκε. Δεν μπορείς να πεις ότι εμφανίστηκαν ξαφνικά. Υπήρχαν πάντα. Αλλά όταν τους δημιουργείς και τις συνθήκες να βγουν προς τα έξω και να έχουν άποψη και να κάνουν συλλαλητήρια και να γίνεται αυτό που γίνεται, είναι τραγικό. Δημιούργησαν τις συνθήκες να υπάρχει η Χρυσή Αυγή με το σκεπτικό του δεν βαριέσαι τώρα και πέντε ακροδεξιοί δίπλα μας δεν πειράζει.
[…]
Είναι επαναστατικά αυτά που λέτε.
Ε μα, δεν γίνεται να αλλάξει κάτι χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, παιδί μου. Πώς θα γίνει; Έτσι έχω μάθει εγώ. Δεν γίνεται από τον καναπέ. Έγραψα στο Facebook ότι η ιστορία γράφεται με ανυπακοή. Τέρμα. Αυτή είναι η φράση. Την είδα στον δρόμο, σε έναν τοίχο, φεύγοντας από τη Νεάπολη Εξαρχείων, όπου είχα ένα live. Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή. Μπράβο. Μου άρεσε. Σε τρεις λέξεις λέει αυτό που πιστεύω.
Το Σάββατο είναι το Athens Pride. Είστε από τις αγαπημένες της LGBTQ κοινότητας. Θα πάτε;
Είχα πάει και το 2015. Είμαστε πια στο 2018 και δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι θα πρέπει να βάζω όρια σε πράγματα που αφορούν τη σεξουαλική προτίμηση ενός ανθρώπου. Αν και πιστεύω ότι ακόμα και τώρα υπάρχει τεράστιο ταμπού σε σχέση με τους γκέι. Είμαι υπέρ και στο σύμφωνο συμβίωσης. Το να συμβιώνουν δύο άνθρωποι και να μπορεί ο ένας να κληρονομήσει τον άλλον, το θεωρώ απαραίτητο. Ζεις με έναν άνθρωπο 40 χρόνια και δεν έχεις δικαίωμα να κληρονομήσεις; Με το σύμφωνο συμβίωσης τους προστατεύει ο νόμος για όλα αυτά και το θεωρώ πάρα πολύ δίκαιο. […]
