Η συγκλονιστική ιστορία της Ελίζα, που «γέννησε» την ελληνική εταιρία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού

283

Μαθαίνοντας για την καλή δουλειά που κάνει η ελληνική Εταιρία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού – ΕΛΙΖΑ, ανακάλυψα πως η έμπνευση γι’ αυτήν ήρθε απ’ την ιστορία της Ελίζα που έχασε τη ζωή της το 1995. Την έψαξα και την παρουσιάζω σήμερα, με την ελπίδα να ευαισθητοποιήσει και άλλους.

Η Elisa Izquierdo

Η τραγική ιστορία της Elisa Izquierdo, όπως την κατέγραψε το morbidology είναι μια δυστυχώς πολύ συνηθισμένη περίπτωση γραφειοκρατικής ανικανότητας. Η σύντομη ζωή και ο βίαιος θάνατός της χώρεσαν τόση φρίκη, ώστε έκαναν ακόμη και τους πιο σκληραγωγημένους αστυνομικούς να κλάψουν.

Η Elisa γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1989, στο νοσοκομείο Γούντχουλ του Μπρούκλιν, στη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας της, Gustavo Izquierdo, ήταν ένας έντιμος πολίτης. Είχε μεταναστεύσει από την Κούβα και εργαζόταν ως σεφ σε ένα καταφύγιο αστέγων, όπου γνώρισε τη μητέρα της Elisa, ονόματι Awilda Lopez. Η Awilda, από την άλλη, έδινε μάχη με τα ναρκωτικά και συνέχισε να κάνει χρήση σε όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ως αποτέλεσμα, η Elisa γεννήθηκε εθισμένη στο κρακ κοκαΐνης. Μετά τη γέννηση του μωρού, η Awilda εξακολούθησε να κάνει κατάχρηση ναρκωτικών και είχε έναν απρόβλεπτο και επικίνδυνο τρόπο ζωής. Ανησυχώντας για την ασφάλεια της μικρής Elisa, ο Gustavo κατέθεσε αίτηση για πλήρη επιμέλεια, η οποία του δόθηκε άμεσα.

Ο Gustavo και η Elisa

Και πράγματι, ο Gustavo ήταν ένας εξαιρετικός πατέρας που λάτρευε την κόρη του: «’Ηταν η ζωή του. Πάντα έλεγε ότι ήταν η πριγκίπισσά του», επιβεβαίωσε ένας οικογενειακός φίλος. Στην αρχή δεν είχε ιδέα πώς να αναθρέψει ένα παιδί, αλλά με βοήθεια από τους τους συγγενείς του και τους συναδέλφους του, έμαθε να τα καταφέρνει τέλεια με το άλλαγμα και το τάισμα της μικρούλας. Όταν ήρθε η ώρα, ο Gustavo έγραψε την Elisa στο περίφημο μοντεσσοριανό σχολείο του Μπρούκλιν. «Δεν γινόταν να αντισταθείς σ’ αυτό το χαμόγελο. Η Elisa πάντα ‘κατακτούσε’ τους ανθρώπους, είχε τόση αγάπη», θυμάται η Barbara Simons, μια από τι δασκάλες της.

Ωστόσο, καθώς η ζωή της Elisa επιτέλους έπαιρνε μια ανοδική πορεία, υπογράφτηκε μια ένορκη βεβαίωση σύμφωνα με την οποία η Awilda είχε ξεπεράσει τον εθισμό της και διέθετε μόνιμη κατοικία στο συγκρότημα Farragut Houses του Μπρούκλιν, με τον νέο της σύζυγο. Στα χαρτιά, φαινόταν σαν η Awilda να είχε τελικά φέρει τη ζωή της σε λογαριασμό και τώρα ήθελε πίσω την κόρη της.Μέχρι το 1991, είχε χορηγηθεί στην Awilda το δικαίωμα για επισκέψεις με την Elisa χωρίς επίβλεψη τρίτων.

Σύντομα τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της Awilda ενημέρωσαν συγγενείς ότι κατά τη διάρκεια αυτών των επισκέψεων η Awilda χτυπούσε βάναυσα την Ελίζα και ισχυριζόταν ότι την είχε κυριεύσει ο διάβολος. Θα περίμενε κανείς ότι, ακούγοντας αυτή την πληροφορία, οι συγγενείς θα απευθύνονταν στις αρχές. Δεν το έκαναν.

Η Ελίζα άρχισε να δίχνει φοβισμένη και αποτραβηγμένη, πολύ διαφορετική από τον συνήθως πρόσχαρο εαυτό της. Ο Γκουστάβο και κάποιοι δάσκαλοί της διαπίστωσαν ότι συχνά επέστρεφε από αυτές τις επισκέψεις έχοντας μώλωπες. Κάποια φορά, είχε μώλωπες γύρω από τα γεννητικά της όργανα. Ο Γκουστάβο παρατήρησε ότι η Ελίζα είχε αρχίσει να ‘βρέχει’ το κρεβάτι και συχνά ήταν άρρωστη επιστρέφοντας από την Awilda. Ο Γκουστάβο πήγε κατευθείαν στη διοίκηση της Παιδικής Πρόνοιας της Νέας Υόρκης για να αναφέρει αυτά τα ευρήματα. Το ίδιο έκανε και ένας από τους δασκάλους του κοριτσιού. Μάλιστα, η ίδια η Ελίσα εκμυστηρεύτηκε την κακοποίηση σε λειτουργό της κοινωνικής υπηρεσίας.

Η διεύθυνση του σχολείου της Elisa, αλλά και ο τ. πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδας (ο οποίος είχε γνωρίσει το παιδί όταν επισκέφθηκε το σχολείο της), έγραψαν επιστολές προς τον δικαστή, ενημερώνοντάς τον για το μαρτύριο που είχε βιώσει η Ελίζα στα χέρια της ίδιας της μητέρας της

Ο Γκουστάβο υπέβαλε αίτηση για παύση των δικαιωμάτων επίσκεψης της Awilda. Δυστυχώς, όμως, τα δικαστήρια απέρριψαν την αίτησή του και επέτρεψαν τη συνέχιση των οι επισκέψεων. Μέχρι τον ερχομό του 1993, ο Γκουστάβο είχε αγοράσει αεροπορικά εισιτήρια και σχεδίαζε να επιστρέψει στην Κούβα, παίρνοντας μαζί του την Ελίζα. Ωστόσο, ο Γκουστάβο και η Ελίζα δεν κατάφεραν να πετάξουν στην Κούβα – ο Γκουστάβο μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο με αναπνευστικές επιπλοκές και πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα στις 26 Μαΐου 1994, δηλαδή την ημέρα που είχε προγραμματίσει να φύγουν για την Κούβα. Ο θάνατος του Γκουστάβο έμελλε να επισφραγίσει τη δυσοίωνη μοίρα του κοριτσιού.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Gustavo, η Awilda υπέβαλε αίτηση για πλήρη επιμέλεια της Elisa, με τη στήριξη κοινωνικών λειτουργών και του δικηγόρου που διορίστηκε από το δικαστήριο για την υπεράσπιση των συμφερόντων της Elisa, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η μικρή ήθελε να είναι με τη μητέρα της. Έτσι, η Awilda έλαβε την προσωρινή επιμέλεια του παιδιού. Μαθαίνοντας αυτά τα ανησυχητικά νέα, η Elsa Canizares, εξαδέρφη του Gustavo, κατέθεσε κι εκείνη αίτηση για κηδεμονία. Η διεύθυνση του σχολείου της Elisa, αλλά και ο τ. πρίγκιπας Μιχαήλ της Ελλάδας (ο οποίος είχε γνωρίσει το παιδί όταν επισκέφθηκε το σχολείο της), έγραψαν επιστολές προς τον δικαστή, ενημερώνοντάς τον για το μαρτύριο που είχε βιώσει η Ελίζα στα χέρια της ίδιας της μητέρας της. Μάλιστα ο Μιχαήλ πρόσφερε στην Ελίζα υποτροφία για να φοιτήσει σε ιδιωτικό σχολείο μέχρι την 12η τάξη.

Όλοι τους υποστήριξαν ότι η Ελίζα δεν θα είχε καμία ελπίδα αν ετίθετο υπό την κηδεμονία της μητέρας της. Παρά την σωρεία των αποδείξεων για την ακαταλληλότητα της Awilda ως μητέρας, το 1994 της παραχωρήθηκε πλήρης και μόνιμη επιμέλεια της Elisa από τη δικαστή Phoebe Greenbaum, η οποία το 1979 είχε αρνηθεί σε έναν πατέρα της την κηδεμονία του 10χρονου γιού του, δηλώνοντας ότι οι παπούδες του παιδιού ήταν οι «ψυχολογικοί γονείς» του. Η απόφασή της το 1994 για την τύχη της Elisa απέβη μοιραία.

Με το που μετακόμισε η Elisa στο σπίτι της μητέρας της, η κακοποίηση συνεχίστηκε. Η Awilda σταμάτησε τη φοίτηση της μικρής στο μοντεσσοριανό σχολείο, και την έστειλε σε ένα δημόσιο. Στο νέο της σχολείο ήταν, σύμφωνα με αναφορές, αποτραβηγμένη και μη επικοινωνιακή. Υπήρχαν επίσης αναφορές ότι ερχόταν με καινούργιες μελανιές κάθε εβδομάδα και φάνηκε πως δυσκολευόταν να περπατήσει. Για άλλη μια φορά, έγιναν αναφορές, οι οποίες όμως έπεσαν στο κενό. Με το που ανακάλυψε ότι το σχολείο είχε αναφέρει υποψίες για κακοποίηση του παιδιού, η Awilda πήρε την Elisa και από αυτό το σχολείο. Τώρα η Elisa δεν είχε καμία δυνατότητα διαφυγής από τη μητέρα-βασανιστή της.

Κάποιοι γείτονες έλεγαν πως άκουγαν συχνά την Elisa να φωνάζει ζητώντας βοήθεια και ικετεύοντας τη μητέρα της να σταματήσει να τη βασανίζει

Την άφηναν πλέον κλειδωμένη στο δωμάτιό της ολόκληρο το 24ωρο, ολόκληρη την εβδομάδα και δεν της επέτρεπαν να χρησιμοποιεί την τουαλέτα.Η Awilda άρχισε να λέει σε συγγενείς ότι το παιδί το είχε κυριέψει ο διάβολος και ότι της είχε κάνει μάγια ο πατέρας της. Ο αδερφός της Awilda, Rafael Nahones, και η αδερφή της, Monsarrate Torres, είπαν ότι πίστευαν τις απίθανες ιστορίες περί δαιμονισμού της Elisa και επομένως ουδέποτε αμφισβήτησαν τον τρόπο που φερόταν η αδερφή τους στη μικρή.

Κάποιοι γείτονες έλεγαν πως άκουγαν συχνά την Elisa να φωνάζει ζητώντας βοήθεια και ικετεύοντας τη μητέρα της να σταματήσει να τη βασανίζει. «Νομίζαμε πως ήταν ο τρόπος τους να πειθαρχούν τα παιδιά», είπε ένας γείτονάς τους.Όπως ανακάλυψε αργότερα η αστυνομία, το διαμέρισμά τους ήταν μια αίθουσα βασανιστηρίων. Ανάγκαζαν την Elisa να φάει τα περιττώματά της, χρησιμοποιούσαμ το κεφάλι της για σφουγγαρίστρα, τη χτυπούσαν με διάφορα αντικείμενα και την έκαιγαν, δέχτηκε σεξουαλική κακοποίηση με βούρτσα για τα μαλλιά και με οδοντόβουρτσα. Της στερούσαν το φαγητό ενώ έβλεπε τα ετεροθαλή αδέρφια της να καταβροχθίζουν το δείπνο τους κάθε βράδυ. Μάλιστα ο Carlos Lopez, ο νέος σύζυγος της Awilda, ενθάρρυνε και τα παιδιά του να τη χτυπούν. Στις 15 November 1994, η Awilda τηλεφώνησε στην αδερφή της και της είπε πως η Elisa ήταν «σαν καθυστερημένη επάνω στο κρεβάτι» και πως κάποιο υγρό έτρεχε από τη μύτη κι από το στόμα της. Ήταν εγκεφαλικό υγρό. Άφησαν την Elisa σ’ αυτή την κατάσταση επάνω στο κρεβάτι μέχρι την επόμενη ημέρα, όταν η Awilda κάλεσε έναν γείτονα στο σπίτι, για να δει το σώμα του παιδιού. Αντικρύζοντας το αποτρόπαιο θέαμα, ο γείτονας κάλεσε αμέσως ασθενοφόρο, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά. Η Elisa ήταν νεκρή, σε ηλικία μόλις 6 ετών.

Στο τέλος η Awilda ομολόγησε πως είχε ρίξει την Elisa με το κεφάλι σε έναν τσιμεντένιο τοίχο δύο ημέρες προτού κληθεί το ασθενοφόρο. Αποκάλυψε ότι, μετά από αυτό, η Elisa δεν είχε μλήσει ούτε είχε κουνηθεί.  Η αυτοψία έδειξε ότι τα τραύματα είχαν προκληθεί σε βάθος χρόνου – ήταν προφανές ότι η Elisa είχε υποστεί βασανισμό από την ώρα που την έφεραν στο διαμέρισμα.

Η Elisa θάφτηκε σε ένα μικρό λευκό φέρετρο.

Καθώς το φέρετρο κατέβαινε στο έδαφος, οι παρευρισκόμενοι έριχναν ροζ γαρίφαλα. Ένα λευκό δαντελένιο φόρεμα κρεμόταν στο λεπτό και εύθραυστο κορμί της. Στο κεφάλι της φορούσε μια γιρλάντα φτιαγμένη από λευκά λουλούδια που δεν μπορούσαν να κρύψουν τον μώλωπα στο κρανίο της, μια ζοφερή υπενθύμιση της κακοποίησης που υπέστη πριν το θάνατό της. Κατά τη διάρκεια της κηδείας της, ο αιδεσιμότατος Gianni Agostinelli κατηγόρησε «τη σιωπή των πολλών» και την παραμέληση των θεσμών πρόνοιας για το θάνατο της. Η εφημερίδα Daily News έγραψε στην πρώτη της σελίδα: «Η Eliza Izquierdo αναπαύεται επιτέλους εν ειρήνη. Μακάρι η μητέρα της να μην ξαναδεί ήσυχη μέρα.»

Η Awilda Lopez το 1996, κατά τη διάρκεια της δίκης

Τον Ιούνιο του 1996, η Awilda Lopez ομολόγησε μετά από μήνες τη δολοφονία. Έκλαψε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ενώπιον του Ανώτατου Δικαστηρίου του Μανχάταν πριν παραδεχτεί τελικά ότι ήταν αυτή που έριξε την Elisa στον τοίχο. Η Awilda καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης. Η τραγική ζωή και ο θάνατος της Elisa Izquierdo έγιναν σύμβολο της αδυναμίας των Υπηρεσιών πρόνοιας και του δικαστικού συστήματος της Νέας Υόρκης, του οποίου η γραφειοκρατία άφησε το μικρό αυτό κορίτσι να γλιστρήσει προς τον τάφο του. Η ιστορία αποτέλεσε εθνική ντροπή στις ΗΠΑ και οι δικηγόροι επικαλούνταν την υπόθεση ως παράδειγμα χρόνιων και συστημικών προβλημάτων. Το 1996, ο δήμαρχος Giuliani δήλωσε ότι θα καταργήσει την υπηρεσία παιδικής μέριμνας της πόλης και θα την ανοικοδομήσει εκ των έσω. Υπέγραψε επίσης τον «Νόμο της Elisa» που σχεδιάστηκε για να αναδείξει την ανάγκη μεγαλύτερης διαφάνειας μέσω της ευαισθητοποίησης του κοινού και των κυβερνητικών αρχών.

*Η Εταιρία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού – ΕΛΙΖΑ

Ιδρύθηκε στην Ελλάδα το 2008. Είναι μία εξειδικευμένη Eλληνική Μη Κερδοσκοπική Οργάνωση που ασχολείται αποκλειστικά με την προστασία και προαγωγή των δικαιωμάτων των παιδιών που έχουν υποστεί ή κινδυνεύουν να υποστούν κακοποίηση ή παραμέληση και είναι η μόνη που δίνει έμφαση στην προσχολική ηλικία.

Δεν λαμβάνει καμία ενίσχυση από κρατική πηγή και στηρίζεται στη γενναιοδωρία της ιδιωτικής χρηματοδότησης από ιδιώτες, εταιρίες, οργανισμούς ή ιδρύματα για ένα έργο που σώζει παιδικές ζωές.

mikropragmata

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ