«Είναι αυτονόητο ότι με ένα τόσο γιγάντιο υπερκέρδος (γιατί είναι παραπάνω από το κέρδος που απομυζούν οι κεφαλαιοκράτες από τους εργαζόμενους της χώρας τους)μπορούν να εξαγοράζονται οι εργατικοί ηγέτες και το ανώτερο στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας. Και αυτό το στρώμα το εξαγοράζουν οι κεφαλαιοκράτες των προχωρημένων χωρών με χίλιους τρόπους, άμεσους και έμμεσους, φανερούς και κρυφούς. Αυτό το στρώμα των αστοποιημένων εργατών ή της εργατικής αριστοκρατίας, που είναι πέρα για πέρα μικροαστικό σύμφωνα με τον τρόπο ζωής του, το μέγεθος των απολαβών του και την κοσμοθεωρία του είναι στις μέρες μας το κύριο στήριγμα της αστικής τάξης».
Ο Λένιν στο έργο του «Ιμπεριαλισμός: Ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού».
Ο βρόμικος ρόλος της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής εργατοπατερίας είναι σε όλους γνωστός. Ολα αυτά τα χρόνια είδαμε ότι η ηγεσία της ΓΣΕΕ με τη στάση της και με τις πράξεις της, αποτελεί γερό στήριγμα των αστικών κυβερνήσεων και της εργοδοσίας στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Και φυσικά το πολιτικό σύστημα ανταμείβει πλουσιοπάροχα τους υπηρέτες του οι οποίοι έχουν αναλάβει να διαβρώσουν και να θέσουν σε ανυποληψία το συνδικαλιστικό κίνημα καταντώντας το υποχείριο στις απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών.
(Αλλη πονεμένη ιστορία το γιατί δεν έγινε δυνατόν η παρουσία ενός ταξικού μαζικού κινήματος, ειδικά στην εποχή μας που ο κόσμος της εργασίας δέχεται καθημερινό βάρβαρο πόλεμο από τις δυνάμεις του κεφαλαίου).
Εδώ θα σταθούμε στις σημερινές δηλώσεις του αρχισυνδικαλισταρά Παναγόπουλου που θεώρησε ότι το ΠΑΜΕ “με πρωτοφανείς βιαιότητες και τραμπουκισμούς” τους χάλασε την φιέστα -37ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το ονομάζουν- στην Καλαμάτα, για να ξαναβαφτιστεί ο ίδιος και η κλίκα του “ηγέτες του συνδικαλιστικού κινήματος”.
Ας δούμε αρχικά ποιος μιλάει:
Ο Γ. Παναγόπουλος είναι ένα άτομο, “επαγγελματίας συνδικαλιστής”, που σύμφωνα με δημοσιεύματα κυκλοφορεί με θωρακισμένη Μερσεντές -όσες φορές επιχείρησε δημόσια παρουσία στα “πλαίσια των καθηκόντων” του, δεν είχε και την καλύτερη αντιμετώπιση απ’ τους εργάτες-, ενώ όπως ανέφερε η εφημερίδα “ΒΗΜΑ”, το 2009, αμείβεται με περισσότερα από 150.000 ευρώ τον χρόνο! (Μιλάμε για φτώχεια καταραμένη, δηλαδή).
Και μπορεί απ’ το 1988 που ανέλαβε πόστο στην ΓΣΕΕ για να γίνει πρόεδρος της από το 2006 και μέχρι σήμερα, να έχουν αλλάξει αρκετές κυβερνήσεις και πρωθυπουργοί, ο εργατοπατέρας Παναγόπουλος παραμένει ακλόνητος στο πόστο του και στις υψηλές απολαβές του.
Τι κι αν έχουν αποκαλυφθεί σημεία και τέρατα σε βάρος του. Και όχι μόνο για μεθοδεύσεις που προχωρούσε στήνοντας σωματεία-φαντάσματα, και για συνέδρους – μαϊμού που του έδινα την δυνατότητα να κάθετε στην καρέκλα του προέδρου της ΓΣΕΕ.
Εδώ έγινε γνωστό και μάλιστα όχι από κανένα κομμουνιστικό ΜΜΕ, αλλά από καθεστωτικό τηλεοπτικό κανάλι, ότι όταν ο ΓΑΠ έφερε το πρώτο μνημόνιο στην χώρα μας, οι επικυρίαρχοι τροϊκανοί ζήτησαν και συνάντησαν κρυφά τον Γ. Παναγόπουλο και του ζήτησαν διαβεβαιώσεις ότι οι γραφειοκράτες εργατοπατέρες είναι σε θέση να καναλιζάρουν τις εργατικές αντιδράσεις που θα προκύψουν, απ’ την επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας με τα αντιλαϊκά μέτρα που είχε βάλει προς υλοποίηση η κυβέρνηση του ΓΑΠ και τα ξένα συναιτεράκια της.
Πιθανόν οι ξένοι δεν είχαν αρκεστεί στις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις, ότι η «ανώτατη συνδικαλιστική ηγεσία» της χώρας αποτελείται από πειθήνια ανθρωπάκια, έτοιμα να εκτελέσουν κάθε κυβερνητική εντολή, και ήθελαν να το γνωρίζουν από πρώτο χέρι.
Και αυτές τις διαβεβαιώσεις που ζητούσαν οι ξένοι νταβατζήδες, ο Γ. Παναγόπουλος, τους τις πρόσφερε απλόχερα.
Αυτή είναι όμως μόνο η μια πλευρά του θέματος. Δεν είναι δηλαδή ότι απλώς ότι ο Παναγόπουλος και το σινάφι των εργατοπατέρων, τα κάνουν πλακάκια με τους πλουτοκράτες να λιώσουν κυριολεκτικά τους εργάτες για να μπορούν οι καπιταλιστές να βλέπουν την κερδοφορία τους να απογειώνετε.
Είναι και το ότι ο Παναγόπουλος προσωπικά έχει κατηγορηθεί για πλήθος λαμογιές -κάποιες μάλιστα και σε βαθμό κακουργήματος- και έχει βγει “πεντακαθαρίδης” για να μπορεί σήμερα να μας παρουσιάζεται και σαν “συνδικαλιστής -αγωνιστής”.
Εδώ θα επαναφέρω μια ανάρτηση που είχα κάνει τον Μάρτη του 2013:
Το θράσος και η προκλητικότητα του υπόδικου για κακούργημα Γ. Παναγόπουλου
Του Γ. Γ.
Διάβαζα την «Διακήρυξη Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας στο 35ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ» που ανάμεσα στα άλλα αναφέρει:
«Στα τρία χρόνια που πέρασαν, η ηγεσία της ΓΣΕΕ έδειξε τη γύμνια και τη χρεωκοπίατης. Παρέμεινε υποταγμένη στα συμφέροντα του κεφαλαίου, στις απαιτήσεις της κυβέρνησης και της τρόικας, στη λογική των “κοινωνικών εταίρων”….
Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, που όποιος τον ακούσει αντιλαμβάνεται πως δεν εκπροσωπεί τους εργαζόμενους αλλά τους βιομήχανους, και η συνάντηση της ΓΣΕΕ με την τρόικα, αποτελούν χαρακτηριστικές εκφράσεις της σαπίλας του συνδικαλισμού της υποταγής».
Πέρα απ’ τις παραπάνω σωστές επισημάνσεις μου δημιουργήθηκε ένα ερώτημα. Με τι μούτρα, πόσο χοντρόμπετσος μπορεί να είναι ο σημερινός πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος και έχει το θράσος να διεκδικεί πάλι την ψήφο των εργαζομένων για να τους εκπροσωπήσει στην ανηλεή επίθεση που δέχονται από τις δυνάμεις του κεφαλαίου όταν ο ίδιος είναι υπόδικος και μάλιστα σε βαθμό κακουργήματος, με την κατηγορία ότι τα έκανε πλακάκια με τον Ομιλο Μυτιληναίου για να ζημιωθεί το δημόσιο και να καρπωθεί ζεστό κρατικό χρήμα ο καπιταλιστής 100.000.000.!!! (Λέτε να το έκανε με το .. αζημίωτο;)
Αναφέρομαι στις διώξεις που έχει ασκήσει ο εισαγγελέας Αρ. Κορέας εναντίον των προσώπων που συμμετείχαν στη διοίκηση της ΔΕΗ το 2007 και υπέγραψαν την σύμβαση με την ανάδοχο εταιρεία ΜΕΤΚΑ για την κατασκευή της Μονάδας της ΔΕΗ στο Αλιβέρι.
Αθανασόπουλος και Μέργος παραιτήθηκαν από το κυβερνητικά πόστα τους –για τις δικές τους σκοπιμότητες- όμως ο Γ. Παναγόπουλος που υπάρχει και η δικιά του υπογραφή κάτω απ’ την σκανδαλώδη σύμβαση, δεν έχει τέτοια προβλήματα. Σαν ξεπουλημένος γραφειοκράτης συνδικαλιστής σφυράει αδιάφορα έχοντας το θράσος και την αναίδεια –ιδιότητες που ποτέ δεν έλειψαν από τύπους του φυράματος του- να μας παρουσιάζεται σαν «ηγέτης» του κόσμου της εργασίας.
Εντάξει, ο Παναγόπουλος και η ΓΣΕΕ είναι κολαούζοι της κυβέρνησης και των αφεντικών. Δεν αρκεί όμως αυτή η διαπίστωση. Αλλωστε η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα γνωρίζουν το ποιόν του Παναγόπουλου και της κλίκας του. Γι’ αυτό και τους έχουν γυρίζει την πλάτη.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι ελάχιστοι είναι αυτοί που ασχολούνται με το 37ο Συνέδριο -που απ’ ότι φαίνεται τελικά δεν θα πραγματοποιηθεί- που προσπάθησε να οργανώσει η “συνδικαλιστική μαφία” στην Καλαμάτα.
Το πιο κρίσιμο ζήτημα, σήμερα, είναι να βρει το αγωνιστικό και ταξικό εργατικό κίνημα δρόμους για την ενότητα, το συντονισμό και τη μετωπική πολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση και την τρόικα.
Να μπολιαστεί το αυθόρμητο κίνημα με το συνειδητό να επιλέξουμε μορφές πάλης που θα «πονέσουν» αφεντικά και πολιτικές μαριονέτες.
