Το ταξίδι του Πέτρου Γαϊτάνου στη μουσική ξεκινά το 1990, στα 23 του χρόνια, όταν γίνεται ο ερμηνευτής του Σταμάτη Σπανουδάκη στο δίσκο «Το δίλημμα», έναν ομολογουμένως καλό ελληνικό δίσκο με τις φρέσκες – για την εποχή – ενορχηστρώσεις του συνθέτη. Ήταν μέσα στην προηγούμενη δεκαετία, για την ακρίβεια, που ο Σπανουδάκης είχε συνεργαστεί δισκογραφικά με τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγουδιστές, από την Ελευθερία Αρβανιτάκη και την Ελένη Βιτάλη μέχρι τον αείμνηστο Στέλιο Καζαντζίδη. Από «Το δίλημμα» γίνεται μεγάλη επιτυχία το τραγούδι «Λάθος εποχή» και όλοι μιλούν γι’ αυτό το ωραίο αγόρι με τα μακριά ξανθά μαλλιά και την αλφαδιασμένη βυζαντινή φωνή!
Δύο χρόνια αργότερα το «ωραίο αγόρι με την ωραία φωνή» και με καλοστρωμένο το δρόμο για τη μεγάλη καριέρα υποστηρίζουν σημαντικοί δημιουργοί της γενιάς του ’60 μαζί με νεότερους: Ο Γιάννης Σπανός, η Αρλέτα, αλλά και οι Παντελής Θαλασσινός, Αντώνης Μιτζέλος. Σε δύο κομμάτια επίσης μουσική γράφει ο σουξεδοποιός Γιώργος Θεοφάνους. Ο Γαϊτάνος έχει γίνει γνωστός ήδη και περιζήτητος απ’ όλους τους συνθέτες. Εμφανίζεται στις τηλεοράσεις και καταφέρνει να σταματήσει ο κόσμος ν’ ασχολείται με τη μακριά ξανθή κώμη του, αλλά μόνο με τη σπουδαία φωνή του. Είναι αυτάρεσκος και φιλάρεσκος κι αυτό μαρτυρά το εξώφυλλο του «Γυάλινου Δρομέα», του δεύτερου δίσκου του.
Στον τρίτο δίσκο, το «Σε πρώτο πρόσωπο» του ’93, τα μαλλιά κονταίνουν κάπως, αν και παραμένουν μακριά, και σκουραίνουν. Ο ερμηνευτής παρουσιάζεται στο εξώφυλλο κοστουμαρισμένος, clean: Είναι και λαϊκός, και έντεχνος, είναι και λυρικός, ερωτικός, χωρίς να έχει τη «ματσίλα» ομόφυλων συναδέλφων του. Εκεί, μεταξύ άλλων, ερμηνεύει λαϊκά τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου, μπαλάντες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, μέχρι και ηλεκτρικές μπλουζιές του Λάκη Παπαδόπουλου – είπαμε, έχει γίνει περιζήτητος και η εταιρεία του, η τότε Polygram, δεν προλαβαίνει να μαζεύει καινούργια τραγούδια για κάθε επόμενο βήμα του.
Το 1995 κυκλοφορεί ο δίσκος «Ώρα Ενάτη», με τη συμμετοχή του ηθοποιού Νικήτα Τσακίρογλου στην αφήγηση, στον οποίο ο 28χρονος Γαϊτάνος αποδίδει εκκλησιαστικούς ύμνους και τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Δαιμόνια εμπορική κίνηση! Μην ξεχνάμε πως και άλλοι τραγουδιστές είχαν σημειώσει δισκογραφική επιτυχία με παρεμφερές ρεπερτόριο, σαν τη Βιτάλη και τη Γλυκερία, την ίδια πάνω – κάτω περίοδο. Χαρακτηριστικό είναι και το πορτραίτο του στο εσώφυλλο εκείνου του άλμπουμ: Έχει φύγει πια από τα επίγεια επίπεδα και θυμίζει αγγελική αναγεννησιακή φιγούρα. Η «Ώρα ενάτη» γίνεται πλατινένιος δίσκος, εφόσον πουλάει 400.000 αντίτυπα, ασύλληπτο νούμερο για τα σημερινά δεδομένα!
Την ίδια χρονιά ο Γαϊτάνος συμμετέχει στο δίσκο του Μανώλη Ρασούλη και του Πέτρου Βαγιόπουλου με τίτλο «Βαλκανιζατέρ», για την ακρίβεια λέει ένα και μοναδικό τραγούδι, το «Αν είσαι μόνος». Το πώς τώρα δέχεται για το εν λόγω έργο να συμπλεύσει με καλλιτέχνες, λαϊκούς και μη, προερχόμενους από την κινηματική Αριστερά οι περισσότεροι (ο Ρασούλης βασικά), ας το αποδώσουμε στην άγνοια της νιότης του.
Τι τα θες…Ένα χρόνο αργότερα φτάνει στον κολοφώνα της καλλιτεχνικής σταδιοδρομίας του μέσω της συνεργασίας του με τον Μίκη Θεοδωράκη. Γίνεται ο ερμηνευτής του κύκλου «Πολιτεία Δ’» του συνθέτη σε στίχους των Μάνου Ελευθερίου – Σπύρου Τουπογιάννη. Καμία σχέση, δυστυχώς, με την «Πολιτεία Α’» του ’60 και τα τραγούδια που σφράγισαν οι Καζαντζίδης– Μπιθικώτσης. Ο δίσκος δεν σημειώνει εμπορική επιτυχία και δεν σηματοδοτεί τίποτα άλλο για τον ερμηνευτή πέραν της καλοστεκούμενης θέσης του στο εγχώριο τραγούδι.
Η εταιρεία του, η Polydor, αρχίζει να τον πιέζει όμως! «Βρε, μέχρι και με τον Μίκη σου κάναμε δίσκο, αχάριστε» σαν να του λέει ο παραγωγός του και δεν κοπιάζει ιδιαίτερα για να τον πείσει να ξαναβγεί το Πάσχα του ’97 με ακόμη έναν χριστιανικό δίσκο! Πρόκειται φυσικά για το άλμπουμ «Τα Θεία Πάθη», ζωντανή ηχογράφηση από συναυλία του στο Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών. Συλλεκτικός δίσκος, και τι δεν είχε μέσα: «Η Ζωή εν Τάφω», «Αι γενεαί πάσαι» κ.λπ., αριστουργήματα της βυζαντινής μουσικής που ο καλλίφωνος τραγουδιστής τα «είχε» και με το παραπάνω! Εδώ ο καλλιτέχνης αρχίζει και μας τα…χαλάει. Ναι μεν με το δίσκο αυτό, όπως και με την «Ενάτη ώρα», είχε κάνει τη δική του ομολογία πίστεως, φαίνεται όμως πως το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον του μετατοπίζεται εντελώς στις ερμηνείες εκκλησιαστικών ύμνων. Ανακαλύπτει τη δική του ελεύθερη δισκογραφική πιάτσα και ακόμη δεν κινδυνεύει να γίνει ο «τραγουδιστής της ενορίας».
Σιγά – σιγά εκδηλώνει και το εθνικιστικό του φρόνημα. Είναι ενδεικτικοί οι τίτλοι στα τραγούδια του νέου δίσκου του («Ελεύθερες Θάλασσες», 1997) που του γράφουν δημιουργοί σαν τον Γιάννη Μπουφίδη και τον ΠαντελήΑμπαζή: «Άγια Σοφία μου», «Μάνα μου Ελλάδα», «Όπως κάποτε στην Πόλη» κ.α. Τον καιρό εκείνο, βέβαια, δεν υπήρχε ρατσισμός στην ατμόσφαιρα, το χρήμα έρρεε, πόσο μάλλον για τραγουδιστάδες με χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Μάλιστα, η συμμετοχή στο δίσκο παραδοσιακών μουσικών έφτανε για να του δώσει μία «ethnic» πινελιά – να το πω αλλιώς ο δίσκος εκείνος μύριζε «Ελλάδα» και «αλύτρωτες πατρίδες», οπότε το προφίλ του Γαϊτάνου είχε χτιστεί μεθοδευμένα, κανονικά και με το νόμο, που λέμε: Ένας τραγουδιστής πάντα clean, baby face, καλό χριστιανόπουλο και με αισθητή εθνικοφροσύνη, ένα κι ένα δηλαδή για να μοσχοπουλήσει σε νοικοκυρές και σε ένα κοινό που δεν ακολουθούσε απαραιτήτως το «έντεχνο» της εποχής. Το life style εξώφυλλο, μάλιστα, διατηρεί στο ακέραιο την αγγελική φυσιογνωμία του.
Το 1998 ρίχνεται στο εμπόριο ακόμη ένας θρησκευτικός δίσκος του, αυτή τη φορά με τραγούδια των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Θεοφανίων και σημειώνει επίσης μεγάλη επιτυχία. Για να μην ξεχνιόμαστε, όμως, επειδή θρησκεία και παράδοση πάνε χέρι – χέρι, την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και ο πρώτος του δίσκος με σμυρναίικα και μικρασιατικά τραγούδια. Εννοείται πως οι ερμηνείες του Γαϊτάνου σε τραγούδια σαν το «Τζιβαέρι» και το «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία» παραμένουν υποδειγματικές μέχρι σήμερα για κάθε επίδοξο ερμηνευτή ανάλογου ρεπερτορίου. Ο τίτλος του άλμπουμ είναι «Αγέρας, Έρωτας κι Αρμύρα», αλλά δεν μασάει κανείς με τη λέξη «Έρωτας». Ο Πέτρος, άλλωστε, είναι ένας άγγελος, ένα άφυλο πλάσμα, που όλη η ερωτική του διάθεση εξαντλείται στην επαφή με τα Θεία και τις «χαμένες πατρίδες». Γίνονται κι αυτά, μην το γελάτε…
Το 1999, ακριβώς μία εικοσαετία πίσω, ο Γαϊτάνος κυκλοφορεί το «Πεντηκοστάριον» που είναι ο πρώτος του επίσημος πασχαλινός δίσκος. Δεν αρνείται βέβαια να συμμετάσχει στο σάουντρακ του Γιώργου Χατζηνάσιου από την τηλεοπτική σειρά «Στα φτερά του Έρωτα». Λογικό! Υπάρχουν στιγμές που το σκέφτεται έντονα, που απ’ τη μια θέλει να υπηρετήσει αυστηρά και μόνο την εκκλησιαστική μουσική, απ’ την άλλη όμως καταλαβαίνει πως πρόκειται για έναν καλλιτεχνικό μονόδρομο. Είδε κι απόειδε κι έτσι το 2000 στρέφεται σε παραδοσιακά τραγούδια της γενέτειρας του, της Μακεδονίας: «Μήλο μου κόκκινο», «Βιργινούδα» κ.α. Στο εξώφυλλο ωστόσο αλλάζουν τα πράγματα: Το gros plan του προσώπου του έχει αισθητική πιο dark, άσε που μάλλον έχει κόψει και τα μαλλιά του.
Ναι, όντως τα έκοψε, πάει περίπατο η ξανθιά μακριά κώμη! Του πάνε! Το εξώφυλλο του δίσκου του με τίτλο «Κρυφή σελίδα» (2001) είναι ίσως το πιο καλόγουστο της δισκογραφίας του, ενώ ο τίτλος κάτι θέλει να πει. Τι υπονοεί ο ποιητής μ’ αυτές τις δύο λέξεις, «κρυφή» και «σελίδα», τη στιγμή που κανένα τραγούδι στο άλμπουμ δεν τιτλοφορείται έτσι; Μια νέα σελίδα στην καριέρα του που την κρατούσε καλά κρυμμένη, ενόσω τραγουδούσε live και ηχογραφούσε βυζαντινούς ύμνους; Ποιος ξέρει…Για το δίσκο αυτό, πάντως, τραγούδια τού γράφουν σύγχρονοι τραγουδοποιοί της rock ελληνικής μουσικής, σαν τον Μανώλη Φάμελλο και τον Στάθη Δρογώση. Είναι ανάγκη, βρε Πέτρο, να κόψεις τα μαλλιά σου τώρα που πας να γίνεις rock singer; Που πας ρε Καραμήτρο; Ο δίσκος πάει άπατος, ο Πέτρος βλέπει σε όραμα Άγγελο Κυρίου που τον συμβουλεύει να στραφεί ξανά στην Παράδοση και στην Ορθοδοξία κι έκτοτε (μιλάμε πάντα για τη δισκογραφία και όχι τις συναυλίες του) αποφασίζει να μη συνεργαστεί με άλλον συνθέτη – τραγουδοποιό πέραν του Ρωμανού Μελωδού και της μοναχής Κασσιανής. Είναι τέτοια, δε, η αποφασιστικότητα του που ξαναφήνει μακριά τα μαλλιά του. Το παρακάνει, όμως…
Έκτοτε ο Πέτρος Γαϊτάνος γίνεται πραγματικά ο τραγουδιστής της ενορίας. Μοιάζει να διαγράφει με μια μονοκοντυλιά το καλό παρελθόν του στο ελληνικό τραγούδι και εκδίδει δίσκους, κασετίνες ολόκληρες, με εκκλησιαστικούς ύμνους. Φυσικά δεν μένει εκεί, διαφορετικά δεν θα υπήρχε και κανένας λόγος για το παρόν άρθρο. Διότι, να το πούμε κι αυτό για νά’μαστε ακριβοδίκαιοι, ο άνθρωπος αριστουργήματα της βυζαντινής παράδοσης ηχογραφεί, ούτε εύπεπτες ποπ επιτυχίες, ούτε και σκυλάδικα. Καθώς μπαίνουμε στον 21ο αι. ο Γαϊτάνος στυλιστικά ξεσαλώνει! Έχει πια μεγαλώσει κι ο ίδιος, δεν είναι το 20χρονο αγόρι, αλλά ένας σαραντάρης με μαλλί φυλλαριστό και με αισθητικές παρεμβάσεις στο πρόσωπο του που κάνουν μπαμ! Η μπάλα πια έχει χαθεί…Ο Πέτρος Γαϊτάνος γίνεται ίδιος κι απαράλλαχτος με τον Φόλκερ Σπένγκλερ, την τραβεστί Ελβίρα, στη «Χρονιά με τα 13 φεγγάρια» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ! Τα πρωινάδικα και τα κουτσομπολίστικα τον καλούν σε εκπομπές κι εκείνος, προκειμένου να ξαναθυμηθεί τη δημοσιότητα και τα φώτα της, αναλώνεται σε δηλώσεις ασήμαντες στα όρια του trash!
Τον Οκτώβριο του 2012 κάνει το τραγικό λάθος να δηλώσει πως θα έσπαγε στα κεφάλια των μαύρων τα CD του, αν έβλεπε να τα πουλάνε παράνομα. Είναι το πρώτο ξεκάθαρα ρατσιστικό coming out του τραγουδιστή, που προφανώς δεν καταλάβαινε…Χριστό απ’ τα ωραία και χριστιανικά που τραγουδούσε τόσα χρόνια, πόσο μάλλον απ’ τους μεγάλους μας ποιητές. Μοιραία πέφτει θύμα ενός bullying που δεν θα μπορούσε να το φανταστεί ούτε ο ίδιος! Δηλωμένοι γκέι καλλιτέχνες και ακτιβιστές τον κράζουν δημόσια στα social media: «Αυτό που με σοκάρει περισσότερο είναι που ο Γαϊτάνος νομίζει ότι οι μαύροι πουλάνε πειρατικά τα cd του. Κούκλα μου, Πάνο Κιάμο πουλάνε, Πάολα και τσόντες του Sirinaki» είχε γράψει από τη Θεσσαλονίκη ο δημοσιογράφος και ακτιβιστής Γιώργος Τσιτιρίδης, για να προσθέσει με χιούμορ ο γνωστός σκηνοθέτης Νίκος Σούλης: «Μα καλά, η Χρυσή Αυγή είναι gay κίνημα; Πες το μου, μωρή, να τρέξω να γραφτώ!»…Ο Γαϊτάνος δεν μετανιώνει για τίποτα, θυμώνει σαν μικρό πεισματάρικο παιδί που του παίρνουν τις καραμέλες και συνεχίζει τις καταστροφικές – για τον ίδιο – δηλώσεις του: «Μ’ αρέσει αυτό που κάνει η Χρυσή Αυγή» και «Προτιμώ μια Χρυσή Αυγή από, απροκάλυπτα, τσαμπουκάδες»…Η μάσκα μαζί με τη μάσκαρα πέφτει…Ο τραγουδιστής της ενορίας είναι πια ένας δηλωμένος χρυσαυγίτης, ένας δηλωμένος ρατσιστής ξενοφοβικός. Είναι και ομοφοβικός, όμως; Σίγουρα, ναι, είναι, αν λάβουμε υπ’ όψιν του κάποιες άλλες δηλώσεις του που αγγίζουν τα όρια μίας πρωτοφανούς γελοιότητας! Δηλώσεις που αν τις έκανε στις αρχές του ’90, όταν ξεκινούσε, θα τον έφερναν στο TV MAGIC του «Εθνικού Σταρ» ή στο «Ερωτοδικείο» της Μιχαλονάκου και όχι στο στούντιο δίπλα στον Μίκη Θεοδωράκη. Σταχυολογώ ευθύς αμέσως μερικές απ’ αυτές τις δηλώσεις του: «Δεν με ενδιαφέρει καθόλου το σεξ», «Μου αρέσει ο έρωτας, αλλά όχι η ηδονή και το σεξ» με κορυφαίο εκείνο το «Είναι αμαρτία ο γάμος και τα παιδιά», διότι ο Αδάμ κι η Εύα δεν είχαν σαρκική επικοινωνία, άρα δεν είναι γραμμένο να διαιωνίζεται το ανθρώπινο είδος και, εν ολίγοις, χέσε μέσα Πολυχρόνη που δε γίναμε ευζώνοι, με το συμπάθιο…
Τα τελευταία χρόνια ο Πέτρος Γαϊτάνος τρολλάρεται σε πρωτοφανή βαθμό από τα social media. Εμφανίζεται σελίδα με τ’ όνομα του στο facebook, στην οποία ο διαχειριστής τον τρολλάρει με ευφάνταστο, καλοπροαίρετο και καθόλου χυδαίο κατά τη γνώμη μου, χιούμορ. Όταν μάλιστα ο τραγουδιστής δίνει μία επική συνέντευξη στον Φώτη Βαλλάτο του LIFO.gr, στον οποίο εξομολογείται πως μαγειρεύει με μούστο (ναι, μούστο!), κάθε σωστός σχολιαστής στην τρολλοσελίδα του θεωρεί υποχρέωση του να συμπεριλάβει στα comments τη φράση «Μούστος – ναι, μούστος»!
Για να τελειώνουμε με την περίπτωση Γαϊτάνου, αυτή τη μοναδική περίπτωση αυτοκαταστροφικού καλλιτέχνη θα τολμούσα να πω, αυτής της «Ιερής αγελάδας» που με μια κλωτσιά στον κουβά έχυσε το ίδιο της το πολύτιμο γάλα, πιστεύω ακράδαντα πως ως και η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Πίσω από το «αγγελικό» πρόσωπο ενός τραγουδιστή που έκανε καριέρα υμνώντας την Αγάπη προς τον Άνθρωποκρύβονταν δυνάμεις άγνωστες στο ευρύ κοινό και σκέψεις σατανικές που ξεχειλίζουν ακόμα από αρνητικά συναισθήματα απέναντι σε καθετί διαφορετικό, ξένο και αλλότριο. Το βαρέλι αυτό δεν έχει πάτο, ούτε τέρμα η κατρακύλα! Είκοσι χρόνια λαμπρής καριέρας χάθηκαν οριστικά και αμετάκλητα στον ρυπαρό βωμό της μισαλλοδοξίας και όλων των φοβικών συνδρόμων, στο ξέπλυμα των νεοναζί και μιας εφήμερης, δικαιολογημένα κανιβαλιστικής πια – μέσω των social media – προβολής του. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα να σε συγχωρήσουν, Πέτρο Γαϊτάνε, η Παναγιά και όλες οι στρατιές των Αγγέλων. Εδώ δεν μιλάμε πια για την καριέρα σου, αλλά για την ψυχή σου την ίδια. Κι εμάς άσε μας να λέμε και να τραγουδάμε «Και δόξα τω Θεώ»! Του Θεοδωράκη και του Καμπανέλλη, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας…
