Ό,τι πετούσε ή έτρεχε κι ό,τι κολυμπούσε ήταν οι πρώτες πρωτεΐνες που ιστορικά βρέθηκαν με τα φρούτα στο πιάτο. Μετά ήρθε ο χοίρος (7.000π.Χ.). Και πολύ αργότερα το πετ-κοτόπουλο (3.200 π.Χ.). Ο συνδυασμός χοιρινό με βερίκοκα (παλιά και περσικά δαμάσκηνα ή αρμενικά μήλα) ή απλώς δαμάσκηνα θα μπορούσε έτσι να θεωρηθεί και αρχαίος. Όσο τουλάχιστον αρχαίος είναι κι ο Μεγαλέξανδρος, μια και στην εποχή του γνώρισαν τα βερίκοκα οι Έλληνες, ως φρούτο προερχόμενο εξ Αρμενίας.
Ωστόσο, καταγεγραμμένο σχετικό πιάτο δεν υπάρχει, ούτε απ’ τον «οψοδαίδαλο» καλοφαγά Αρχέστρατο, που θεωρούνταν ο ταλαντούχος, πολυμήχανος της αρχαίας μαγειρικής. Το χοιρινό, απ’ την άλλη, ήταν πιθανότατα ανέκαθεν το πιο διαδεδομένο κρέας. Κι αν οι αρχαίοι έφταναν να κάνουν τον ‘γαλέο με σάλτσα μούρα’ (ως αναφέρει ο ποιητής Σωτάδης), μου φαίνεται απίθανο να μην προηγήθηκε το δικό του συνταίριασμα με τα μούρα ή τα ρόδια ή τα σύκα ή και με δαμάσκηνα.
