Σάββατο απόγευμα …/
κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο /
βρέχει … / τα χρόνια πέρασαν σκέφτεται /
μια θάλασσα νιότη έφυγε / άτσαλα / άπρεπα / κι αχάριστα /
Σάββατο απόγευμα … / μια θάλασσα αφρισμένη / όπως το χιόνι στα ξέπλεκα μαλλιά μιας ερωμένης /
παγώνει / χάνεται και λιώνει / σαν την ψυχή που έχασε τον δρόμο κι αναζητά τον θάνατο ξανά
Σάββατο απόγευμα … / κι η λάβα των αναμνήσεων / γίνεται λάμα στα πλευρά των διεκδικήσεων /
πέφτει μέσα στο κρύο νερό / πετρώνει /
γίνεται βάρος αβάσταχτο στους ώμους των ανθρώπων που έπαψαν να ζουν ηθελημένα /
Σάββατο απόγευμα … / και η πομπή κατευθύνεται ατάκτως
στο όρος των Ελαιών /
Εκεί όπου γεννιούνται τα ερωτήματα / οι λειψές απαντήσεις /
Εκεί όπου το ανθρώπινο συγκρούεται
με το θεϊκό / το παράλογο με το λογικό /
Εκεί όπου οι αριθμοί ενώνονται
με τα χιλιάδες αστέρια / τα χιλιάδες όνειρα των αφανών περιοίκων της Ιερουσαλήμ /
Σάββατο απόγευμα … / κι η νύχτα πλησιάζει ως το τυχαίο γεγονός μιας απραξίας /
έκπτωτοι άγγελοι / σβάστικες / λάβαρα / συρματοπλέγματα και τάγματα εφόδου / ανόδου και καθόδου στη κόλαση του Δάντη
Σάββατο απόγευμα … / δίπλα στις ράγες
με τους εγκαταλελειμμένους συρμούς των τρένων για το Άουσβιτς /
ένα παιδί / κοιτάζει απορημένα το στρατό που επελαύνει στους άδειους δρόμους /
κι ένα δάκρυ φωτιά / καίει το άφθαρτο πρόσωπό του / κλαίει / κλαίει γοερά για να τ΄ ακούσουν /
μα δεν υπάρχει κανείς … / μονάχα ο θάνατος
Σάββατο απόγευμα … /
Εκεί όπου χαράσσονται εκ νέου οι 12 εντολές του Μωσέως /
με σινική μελάνη πάνω στο δέρμα των νεκρών πολεμιστών /
Εκεί όπου το ρήμα «αναπτύσσω» / γίνεται με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου /
συνώνυμο του αυτοκτονώ / λιμοκτονώ / αποφασίζω και διατάσσω /
έναν θάνατο διαρκή / σ’ ότι απέμεινε από έναν άνθρωπο …
που ήθελε λέει «να ‘ναι λεύτερος» … και αξιοπρεπής
Αριστοτέλης Γ. Καλλής
Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας
Πτ. Πολιτ. Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών
Nemeahistory.bloqspot.com
