Η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, το 1989, είχε ως άμεση ιδεολογική συνέπεια την θριαμβευτική αναγγελία του τέλους της ιστορίας. Ο Αμερικάνος πολιτικός επιστήμονας, καθηγητής του πανεπιστημίου του Σικάγου FrancisFukuyama (Φράνσις Φουκουγιάμα), μέσα από το βιβλίο του ‘’TheEndofHistoryandtheLastMan” (Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος),έσπευσε να ανακηρύξει τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό αδιαμφισβήτητο νικητή στο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και ιδεολογικό πεδίο.Ο Fukuyamaπροχώρησε τότε στη μεγαλόπνοη πρόβλεψη περί εξάλειψης των δομικών συγκρούσεων στην κατοπινή ιστορία της ανθρωπότητας.
Τριάντα χρόνια μετά, κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Δεν είναι μόνο οι πόλεμοι του Δυτικού ορθολογισμού (και ο ανερμάτιστος ο ριενταλισμός, δηλ. οι φυλετικές διακρίσεις μεταξύ Δύσης και Ανατολής, θλιβερά απομεινάρια της αποικιοκρατίας σε Ασία, Αφρική κ.λπ. ) εναντίον του Ανατολικού Ισλαμικού ανορθολογισμού,αλλά και ο ακάματος οικονομικός, κοινωνικός και πολιτισμικός πόλεμος εναντίον των κάτω, του κόσμου της εργασίας, ακόμα και της ίδιας της εργασίας ως πρωταρχικού κοινωνικού γεγονότος. Το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της μεταπολεμικής Κεϋνσιανής και σοσιαλδημοκρατικής διευθέτησης ενός κοινωνικού συμβολαίου, καθώς δεν υπήρχε πλέον το αντίπαλο δέος, εκείνο που θέτει τον καπιταλισμό υπό την πίεση του κράτους πρόνοιας, των κοινωνικών παροχών και της πλήρους απασχόλησης.
Επιπλέον, τόνοι μελάνης σπαταλήθηκαν από το στρατόπεδο των νεοφιλελευθέρων προκειμένου να πείσουν ότι δεν υπάρχουν κοινωνίες παρά μόνον άτομα (Θάτσερ), ότι η ευτυχία και η καταξίωση του κάθε ανθρώπου είναι αποτέλεσμα αποκλειστικά των δικών του προσωπικών κόπων και όχι αποτέλεσμα συλλογικών κατακτήσεων και συγκεκριμένων πολιτικών πρωτοβουλιών.
Ωστόσο, παρά την προαναφερόμενη πρόβλεψη, ο αναγγελλόμενος θρίαμβος της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής δημοκρατίας, ως τελικής μορφής πολιτειακού και οικονομικού μοντέλου, αποδείχτηκε μέσα σε λιγότερο από είκοσι χρόνια μια τεράστια φούσκα, αφού είναι προφανές ότι η απορρύθμιση της αγοράς κεφαλαίων αδυνατεί να οικοδομήσει μια παγκόσμια κοινότητα κοινών συμφερόντων.
Σε ότι αφορά εμάς, ως εργαζόμενους, φαίνεται ότι η προσπάθεια των νεοφιλελεύθερων μας έχει κάνει να «τσιμπήσουμε» στο ότι η θέση μας στον κόσμο και στην αγορά εργασίας περνάει αποκλειστικά μέσα από την ατομική προσπάθεια ως «ελεύθερων επιλογών», ή ότι τάχα το συνδικαλιστικό κίνημα είναι κάτι το παρωχημένο που αδυνατεί να μας εκφράσει και να φέρει ευνοϊκότερααποτελέσματα που θα τα πετυχαίναμε και χωρίς τη διαμεσολάβησή του. Όπως γίνεται πλέον στις μεγάλες εταιρίες με τις «έρευνες ικανοποίησης», όπουπροσπαθούν να μας πείσουνότι «πουλάμε» καλύτερα οι ίδιοι το βιογραφικό και τους όρους εργασίας μας απ’ ευθείας με τον εργοδότη, πχ με τις ατομικές συμβάσεις εργασίας κλπ.Στο βαθμό που η κριτική προς το συνδικαλιστικό κίνημα γίνεται στις προ πολλού ξεπερασμένες ηγεσίες της Συνομοσπονδίας (ΓΣΕΕ) και ορισμένων Ομοσπονδιών (πχ ΟΜΕ ΟΤΕ), τότε αυτό είναι το ζητούμενο και είναι υγιές. Ωστόσο, αυτό είναι άλλο και άλλο η υποταγή στο νεοφιλελεύθερο δόγμα που μας θέλει χωρίς ιδεολογίες και σκεπτικιστές ως και εχθρικούς σε κάθε τι συλλογικό.
Εμείς δε, στον όμιλο του ΟΤΕ (συνάδελφοι,αναφέρομαιστον ΟΤΕ τον χώρο εργασίας μου, σαν το ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμαπειραματόζωου στα χρόνια της κρίσης, ο οποίος πουλήθηκε σε κομμάτια, σταδιακά, στον Γερμανικό κρατικό κολοσσό της DeutscheTelekom από το 2008 έως και τον χρόνο που πέρασε και από όλες τις κυβερνήσεις). Αντιμετωπίζουμε και το παράδοξο, οι ίδιοι οι θιασώτες του νεοφιλελεύθερου δόγματος, που εχθρεύονται την φύση και την θέση κάθε ταξικής επινόησης, είναι οι ίδιοι που επικάθονται με περισσή αλαζονεία πάνω στα «προνόμια»που τους παρείχαν οι ’’αγώνες’’ των «λαϊκιστών» ‘’αγωνιστών’’ και σκελετών του συντεχνιακού παρελθόντος.
Επί πρόσθετα με το ένα τους πρόσωπο (του πολιτικού υποκειμένου) πίνουν νερό στο όνομα της ανάπτυξης, μέσω των ελαστικών μορφών εργασίας, την ανταπεργία, την κατάργηση των ΣΣΕ, υπονομεύουν, απαξιώνουν και συκοφαντούν τη δράση των κοινωνικών κινημάτων και με το άλλο (του συνδικαλιστικού υποκειμένου) θα διαπραγματευτούν τη ΣΣΕ πατώντας στο χώρο που τους αφήνει η δικιά μας απέχθεια και ο από καιρό καλλιεργημένος ανταγωνισμός (στον ίδιο τον όμιλο των εταιρειών του ΟΤΕ, των παλιών και των νέων εργαζομένων, των διαφόρων εργολάβων που έχουν αλώσει αντικείμενα της εργασίας μας, κλπ.). Αφετέρου η υποταγή μας στις προσωπικές εξυπηρετήσεις που μας υπόσχονται, ώστε και πάλι «ατομικά» να διατηρούμε την ελπίδα ότι θα πιαστούμε από ένα προσωπικό σωσίβιο επιβίωσης στο ενδοεταιρικό πέλαγος έναντι των συναδέλφων μας, που θα πνίγονται αλλά εμάς δεν μας αφορά.
Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι που συνέβαλαν ώστε να παραμείνουμε ανυπεράσπιστοι, αόρατοι, διαιρεμένοι και ότι αυτό που κατορθώνουν τελικά δεν είναι παρά να αναπαράγουν τη δική τους γραφειοκρατική ισχύ σε βάρος μας.
Η αντιστροφή των όρων απαξίωσης της εργασίας και των φορέων της είναι μια μακρά και επίπονη διαδικασία και πέφτει στις πλάτες της καθεμιάς και του καθένα μας. Οφείλουμε να γίνουμε κομμάτια ενός γερά δομημένου, τεχνολογικά ενημερωμένου και δεμένου, ενός συλλογικού, συναδελφικού, αγωνιστικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Η υπεράσπιση της εργασίας σαν κοινωνική αξία και διαμέσου μιας νέας δημοκρατικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματοςπρέπει να είναιτο οριστικό τέλος του δικού τους αφηγήματος (των νεοφιλελεύθερων) και όχι του δικού μας (της κοινωνίας των πολλών). Να αποδείξουμε ότι το «τέλος της ιστορίας» θα το γράψουμε όλοι εμείς οι εργαζόμενοι.
Εκλογοαπολογιστικό Συνέδριο Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Κορίνθου 10/02/2019 Σαμοϊλης Χρύσανθος
