Το 2015 η Ελλάδα εισήγαγε 27.050 μονάδες αίματος από τον Ελβετικό Ερυθρό Σταυρό έναντι 5.000.000,00 ευρώ. Οι ετήσιες ανάγκες της χώρας σε αίμα κυμαίνονται από 550.000 έως 700.000 μονάδες.
Από τις ετήσιες ανάγκες οι 120.000 μονάδες αφορούν μεταγγίσεις σε ασθενείς που πάσχουν από Μεσογειακή αναιμία. Η Ελλάδα, σύμφωνα με τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας, ανήκει στις 60 χώρες του κόσμου που δεν μπορούν να ικανοποιήσουν αυτόνομα τις ανάγκες τους σε αίμα. Από αυτές μόνο οι 6 είναι Ευρωπαϊκές ενώ η χώρα μας κατέχει τα χαμηλότερα ποσοστά εθελοντών αιμοδοτών μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών. Εκτιμάται ότι μόνο το 0,65% του υγειούς πληθυσμού είναι τακτικοί εθελοντές αιμοδότες, ποσοστό το οποίο μεταφράζεται σε μόλις 75.000 άτομα.
Οι λόγοι για τους οποίους αρκετοί διστάζουν να δώσουν αίμα ποικίλουν. Σχεδόν το 42% θεωρεί την αιμοδοσία επικίνδυνη. Το γεγονός αυτό οφείλεται στην ελλιπή ενημέρωση.
Αίμα μπορεί να δώσει οποιοσδήποτε υγιής ενήλικας. Αρχικά γίνεται λήψη σύντομου ιατρικού ιστορικού και μέτρηση του αιματοκρίτη καθώς και της πίεσης του υποψήφιου δότη. Εφόσον είναι φυσιολογικά το νοσηλευτικό προσωπικό προχωρά στη λήψη του αίματος. Υπολογίζεται ότι από κάθε δότη λαμβάνονται 450ml αίματος από τα 5lπου υπάρχουν συνολικά στο ανθρώπινο σώμα. Η όλη διαδικασία διαρκεί κατά προσέγγιση δέκα λεπτά.
Μέχρι να χρειαστεί αίμα κάποιος που αγαπάς η αιμοδοσία είναι ένα καθήκον το οποίο βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού σου ανεκπλήρωτο.
Μέχρι να μάθω ότι η γιαγιά μου έπασχε από μυελοδυσπλαστικό σύνδρομο και θα χρειαζόταν μεταγγίσεις κάθε εβδομάδα, δεν είχα μπει στη διαδικασία να γίνω αιμοδότρια. Δεν είχα μπει στη διαδικασία να αφιερώσω δέκα λεπτά από τη ζωή μου.
Τα νοσοκομεία να βρίσκονται σε μία διαρκή έλλειψη κι εμείς σε μία διαρκή αναζήτηση αίματος, τηλεφωνούσαμε σε συγγενείς, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, σε όλους. Αυτή η επαναλαμβανόμενη κατάσταση δημιουργεί μία αίσθηση διαρκούς επαιτείας, όχι για χρήματα, αλλά για αξιοπρέπεια και ζωή και στην περίπτωση των πασχόντων από χρόνιες παθήσεις για λίγη αξιοπρέπεια και ζωή ακόμη.
Η αιμοδοσία είναι η πιο αλτρουιστική πράξη που μπορεί να κάνει κάποιος. Δεν διαχωρίζεται σε φύλο, χρώμα, ιθαγένεια ή μορφωτικό επίπεδο. Αίμα μπορεί να δώσει ο οποιοσδήποτε και να πάρει όποιος χρειάζεται. Είναι μια διαδικασία η οποία δεν πονάει, δεν είναι χρονοβόρα και δεν είναι δαπανηρή.
Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στη γιαγιά μου Γαρυφαλλιά, σε όσους χρειάζονται μεταγγίσεις καθώς και στα συγγενικά τους πρόσωπα τα οποία αναζητούν διαρκώς δότες και αν μετά την ανάγνωση αυτού του κειμένου αποφασίσει έστω και ένας άνθρωπος να γίνει εθελοντής αιμοδότης τότε θα έχει εκπληρώσει το σκοπό του.
*Οι πληροφορίες για την αιμοδοσία συλλέχθηκαν από το www.ekea.grκαι το http://bloode.org/
