Η εύρεση του Λειψάνου του Οσίου Παταπίου (8 Δεκεμβρίου η ημέρα της μνήμης του) και η ίδρυση της Μονής.
“Είτε από τον Αγγελή Νοταρά, τον με κέντρο τα Τρίκαλα Κορινθίας γενάρχη των Νοταράδων, είτε από κάποιο σχετικό με την οικογένεια Νοταρά πρόσωπο, το ιερό Λείψανο του Οσίου Παταπίου μεταφέρθηκε στην Κορινθία, λίγο πριν από την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως ή λίγο μετά. Το ιερό Λείψανο αποτέθηκε στο γνωστό Σπήλαιο – ασκητήριο. Και μάλιστα εντοιχίστηκε – χτίστηκε στο βάθος του, αριστερά του τέμπλου, με επιμέλεια, με σκοπό ασφαλώς την απόκρυψή του. Όταν εντοίχισαν το ιερό Λείψανο, του έβαλαν γραμμένο σε μεμβράνη το όνομά του.
Εντοιχισμένο και λησμονημένο το ιερό Λείψανο έμεινε μέχρι το 1904. Τότε ο ευσεβής Ιερέας Κωνσταντίνος Σουσάνης, Λουτρακιώτης, ανέθεσε στον συγχωριανό του Βασίλειο Πρωτοπαπά να χτυπήσει με κασμά το βράχο, για να μεγαλώσει το εκκλησάκι, επειδή, ψηλός καθώς ήταν ο Ιερέας, δεν χωρούσε να λειτουργεί εκεί άνετα.
Εργαζόμενος, λοιπόν, ο Πρωτοπαπάς, βρήκε με τον κασμά στο δυτικό μέρος κούφιο χώρο. Επρόκειτο για την κρύπτη. Η εργασία προχώρησε και με δέος βρέθηκαν ενώπιον του ευωδιάζοντος ιερού Λειψάνου.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Όσιος Πατάπιος κινδύνεψε για δεύτερη φορά να αγνοηθεί και να λησμονηθεί.
Όμως, δόξα τω Θεώ, που ένας έφηβος μαθητής της Ιερατικής Σχολής Κορίνθου, ο Κυριάκος Μαρμαρινός, μετέπειτα Αρχιμανδρίτης και Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Κορίνθου, είχε τη θεία έμπνευση να ιδρύσει Μοναστήρι.
Το 1937, ο 16χρονος Κυριάκος, μετά από επίσκεψη και προσκύνημα στο Σπήλαιο, ένιωσε βαθύ πνευματικό κλονισμό και του ήρθε η επίμονη σκέψη, να μπορούσε κάποτε να ιδρύσει Μοναστήρι. Το βράδυ προσευχήθηκε και κοιμήθηκε. Την ίδια όμως νύχτα συνέβη στον ευσεβέστατο έφηβο Κυριάκο κάτι το εκπληκτικά ωραίο. Του εμφανίστηκε ο Όσιος Πατάπιος. Στεκότανε γαλήνιος και φωτεινός πάνω στην λάρνακά του, κοίταζε τον Κυριάκο και του επανέλαβε πειστικά και βεβαιωτικά: «Θα γίνει»! Δηλαδή θα γίνει το Μοναστήρι που σκεφτόταν ο μικρός μαθητής, τα αισθήματα του οποίου ήταν φόβος και μαζί εσωτερική αγαλλίαση. Δεν είπε όμως σε κανέναν τίποτα, μέχρι το 1939, όταν έγινε Μητροπολίτης Κορίνθου ο Μιχαήλ Κωνσταντινίδης.
Ο Κυριάκος το 1943 χειροτονείται Διάκονος και ονομάζεται Νεκτάριος. Το 1945 έλαβε την Ιερωσύνη. Εργαζόταν από το 1939 ως κατηχητής και ιεροκήρυκας, αλλά δεν λησμονούσε το σκοπό του, το Μοναστήρι, για τον οποίο τον είχε βεβαιώσει ο Όσιος ότι θα γίνει.
Άρχισε να παρακαλεί, να ζητιανεύει, για το Μοναστήρι, να σχεδιάζει και να ονειρεύεται. Το 1948 κατορθώνει να χτίσει 3 κελλάκια. Το επόμενο έτος την τραπεζαρία. Στο μεταξύ εργάζεται και προετοιμάζει πρόσωπα για το Μοναστήρι. Θα ήταν γυναικείο. Από τα πολυπληθή κατηχητικά του κάποιες κοπέλλες εκδήλωσαν την επιθυμία να μονάσουν.
Ο τότε Μητροπολίτης Προκόπιος αφήνει τους δισταγμούς του μετά από νυχτερινή εμφάνιση του Οσίου και αναθέτει, το 1951, στον πατέρα Νεκτάριο τη συνέχιση των προσπαθειών για την ίδρυση της Μονής, παρέχοντάς του υποστήριξη.
19 Σεπτεμβρίου 1953 εκδίδεται το σχετικό «Βασιλικόν Διάταγμα» περί της ιδρύσεως της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής του Οσίου Παταπίου”(Στυλιανού Παπαδόπουλου,Καθηγητή Πανεπιστημίου Αθηνών:Ο Όσιος Πατάπιος)
Την ύπαρξη συνεπώς και λειτουργία της Μονής του Οσίου Παταπίου,ως πυρσού που φέγγει και φωτίζει όλη την Κορινθία, οφείλουμε στη «Γεράνεια αύρα» του Μακαριστού Γέροντα Νεκταρίου.
[Στις 2-3Αυγούστου του 1986 που η Μονή απειλήθηκε από τη μεγάλη πυρκαγιά στα Γεράνεια, ο άγιος Πορφύριος έβλεπε ζωντανά τον ίδιο τον Όσιο Πατάπιο να τρέχει και να κουβαλά κουβάδες με νερό για να σβηστεί η φωτιά.]
