Θα μπορούσε να λέγεται:
«ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΓΟΒΑΚΙ»
Η φίλη Αγγελική θα έλεγε πως δεν είναι τυχαίο. Εκείνη ξέρει να μιλά όμορφα για κόλπα μαγικά.
Εγώ, πιο συγκρατημένη, δεν έχω αποφανθεί τελεσίδικα για το τι είναι τυχαίο, τι μοιραίο, τι συμπτωματικό, και τι αναπόφευκτο. Μα να τι έγινε:
Αρκετές μέρες τώρα, ζω στον απόηχο των γεγονότων της Πρωτομαγιάς, αφού την περασμένη Κυριακή παρακολούθησα κάποιες εκδηλώσεις που έγιναν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής προς τιμήν των 200 εκτελεσθέντων σ’αυτόν τον τόπο την πρωτομαγιά του’44, ένας από τους οποίους ήταν και ο εκ μητρός παππούς μου. (Η προσφώνηση αυτή φαντάζει τόσο αταίριαστη για έναν άντρα κοντά στα 40 όπως ήταν εκείνος όταν τον σκότωσαν…)
Εχθές όπως ανασκάλευα και ομαδοποιούσα παλιά κειμενάκια-αναρτήσεις μου στο fb και καθώς παραμένω εκ πεποιθήσεως και ιδιοσυγκρασίας ερασιτέχνης με ό,τι καταπιάνομαι, έσβησα κατά λάθος το σχετικό κείμενο που είχα γράψει εξ αφορμής της ταινίας «Το τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη, με θέμα εκείνη τη ματωμένη Πρωτομαγιά.
Και μιας και γράφω απευθείας στο fb και ούτε κρατώ αρχείο, το έχασα τελειωτικά μαζί με το feed back από σχόλια κ.α., ειδικά εκείνα αγνώστων, αφού το είχα ανεβάσει και στη σελίδα της ταινίας. Στεναχωρήθηκα λίγο ομολογώ, περισσότερο αναθυμούμενη τη συναισθηματική φόρτιση που είχα σαν το έγραφα.
Σκέφτηκα προς στιγμήν να το ξαναγράψω και να το ξαναδημοσιεύσω μα αμέσως απέρριψα ετούτη την ιδέα. Είπα να διδαχθώ από την μακρόχρονη εμπειρία μου στον χορευτικό αυτοσχεδιασμό.
Ο ιδανικός αυτοσχεδιαστής δεν κάνει άλλο από το ν’αφουγκράζεται, να μυρίζει, να βλέπει ακόμα και με την πλάτη, ν’ακούει τον ήχο της σιωπής, να χρονομετρά με τους χτύπους της καρδιάς και ν’αφήνει χώρο στην κίνηση που είναι ικανή να συμπυκνώσει τη στιγμή, ν’αναδυθεί ως η μόνη αναγκαία και ικανή, χωρίς να την οδηγεί ή να την σχεδιάζει. Γιατί πολύ καλά γνωρίζει πως αυτός είναι απλά το μέσο και τίποτα δεν προσδοκά ή πιστεύει πως μπορεί να επαναληφθεί το ίδιο. Έτσι λοιπόν ανάλαφρη άφησα να το πάρει ο αγέρας.
Η ζωή όμως αποφάσισε γενναία να με ανταμείψει γι αυτή μου τη στάση. Φτάνοντας σήμερα το πρωί στο Μικροσκοπικό θέατρο για την πρόβα νέου έργου της ομάδας, με τεράστια έκπληξη και ταραχή διαπίστωσα πως ο κος Βούλγαρης είχε έρθει να την παρακολουθήσει. Αποδείχτηκε πως του είχαν μιλήσει για μας και θέλησε να μας γνωρίσει από κοντά.
Του έσφιξα το χέρι με συγκίνηση, εκείνος έδειξε ενδιαφέρον για την προσωπική ιστορία του παππού μου. Ένας ευγενής και μειλίχιος άνθρωπος που απ´ότι φαίνεται θα μας φιλοξενήσει στο καλοκαιρινό φεστιβάλ που διοργανώνει στην Άνδρο.
Αναρτώ λοιπόν ξανά δημόσια μα τώρα σκέτες τις φωτογραφίες των δύο μοναδικών αντικειμένων του παππού που έφτασαν στα χέρια μου: το γοβάκι που‘ χε σκαλίσει κρατούμενος στην Ακροναυπλία (τσαγκάρης ήταν) και τη σφραγίδα του μαγαζιού του στην Κόρινθο σαν ελάχιστο φόρο τιμής σε αυτόν τον άνθρωπο.
Λεγόταν Θεόδωρος Μανιατέας, ήταν υποψήφιος βουλευτής Αργολιδοκορινθίας του Κ.Κ.Ε. στις εκλογές του’35 και θυσιάστηκε για την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια.
Elina Papadopoulou–facebook.com
