Μου προκαλεί αλγεινή εντύπωση μια κοινωνία που δε χάνει ευκαιρία να πέφτει από τα σύννεφα.
Τόσα χρόνια γιατροί και νοσηλευτές έδιναν και δίνουν τη μάχη για τον καθένα μας. Γιατρός μας ξεγέννησε, γιατρός έραψε το πρώτο μας κόψιμο που χρειάστηκε ράμματα, γιατρός μας φρόντισε όταν στραμπουλήξαμε το πόδι μας, γιατρός παρακολουθούσε τον πυρετό και το βήχα μας, γιατρός αντιμετώπισε την αλλεργία ή και τη δύσπνοία μας, γιατρός έφτιαξε την καρδιά μας, γιατρός τα βάζει κάθε μέσα με τη σκλήρυνση κατά πλάκας, με τον καρκίνο, με το Αλτσχάιμερ.
Αυτούς απειλούσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτούς στοχοποιήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτούς απολύσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Και ψηφίσαμε και ψηφίζουμε αυτούς που μας είπαν ότι η ιδιωτική υγεία είναι καλύτερη, αυτούς που απειλούσαν και απέλυαν γιατρούς, αυτούς που ήθελαν να γκρεμίσουν τα δημόσια νοσοκομεία.
Τώρα ανακαλύψαμε τους «ήρωες πίσω από τις μάσκες»; Σε πόσο χρόνο θα τους ξαναξεχάσουμε άραγε; Πόσος χρόνος θα χρειαστεί, ώστε από το τωρινό «ωσανά» να ξαναφτάσουμε στο βολικό «σταύρωσον»;
Τόση υποκρισία δεν τη βαρεθήκαμε πια;
Δεν είναι ώρα ως κοινωνία να κάνουμε στην άκρη τον δήθεν καθωσπρεπισμό και τον ατομισμό μας; Δεν είναι ώρα επιτέλους πέρα από τον εαυτό μας και την νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία μας να δούμε τα πραγματικά σημαντικά και να αγνοήσουμε την επικοινωνία χάριν της ουσίας;
