Μετά από ώριμη σκέψη αποφάσισα να παραιτηθώ από μέλος του Καλογεροπούλειο Ιδρύματος.
Η απόφασή μου – όσο επιβεβλημένη και αν είναι – αποτελεί μία πολύ επώδυνη απόφαση, έχοντας αφιερώσει χρόνο από τον επαγγελματικό, οικογενειακό και προσωπικό μου χρόνο, εργαζόμενος εθελοντικά για την υπηρέτηση του πολιτισμού και τον στόχων που είχε καθορίσει επιμελώς ο Ιδρυτής του Καλογεροπούλειου Ιδρύματος. Σκοπούς που ‘έμειναν’ πίσω κυρίως μετά την ίδρυση του Ωδείου, μια κίνηση για την οποία είχα εκφράσει της ανησυχίες μου όσον αφορά στην αναγκαιότητα της λειτουργίας του σε μια μικρή κοινωνία ‘παίζοντας’ με όρους ανταγωνισμού σε ιδιωτικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται επί σειρά ετών και με επιτυχία στην πόλη μας. Ακόμα και έτσι, ασπαζόμενος την απόφαση της πλειοψηφίας εργάστηκα με όλες μου τις δυνάμεις για τη στήριξη και το καλό του Ωδείου, γνωρίστηκα με σημαντικούς ανθρώπους της τέχνης και της μουσικής, απέκτησα γνώσεις και διαπίστωσα τη δίψα που έχουν οι συμπολίτες μας για το πολιτισμό και τις τέχνες.
Πλέον είμαι πεπεισμένος ότι το Ωδείο που δημιουργήθηκε υπό τη σκέπη του Καλογεροπούλειου Ιδρύματος χάρη στο όραμα του Πελοπίδα Μαυρόπουλου, ενός χαρισματικού καλλιτέχνη της Κορινθίας, χρειάζεται ώριμες κινήσεις και σωστή καθοδήγηση χωρίς μεγαλοϊδεατισμούς και μονομανίες.
Δυστυχώς συγκεκριμένες πρακτικές και συμπεριφορές εντός του Δ.Σ. με κάνουν να μη μπορώ πια να υπηρετήσω τους σκοπούς του Ιδρύματος. Δεν αρκεί η διάθεση για προσφορά ούτε η εθελοντική υπηρέτηση ανώτερων σκοπών όπως ο πολιτισμός που τόσο ανάγκη έχουμε τη σημερινή εποχή.
Αποχωρώντας, αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους όσους συνεργάστηκαν με το Ίδρυμα, είτε συνεχίζουν να προσφέρουν είτε όχι.
Έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, διότι δεν αποχωρώ αμαχητί, αφού αυτά τα 2,5 χρόνια ως μέλος του Δ.Σ. αγωνίσθηκα για τους σκοπούς του Ιδρύματος έτσι όπως τους έθεσε ο Ιδρυτής του, Νικόλαος Καλογερόπουλος, με γνώμονα πάντα ότι το Ίδρυμα συστάθηκε για να λειτουργεί και να ανήκει σε όλους του Κορίνθιους.
