ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ δεν είναι ότι ο πρωθυπουργός ή κάποιος από τους συνεργάτες του δεν σκέφτηκαν ότι είναι επικοινωνιακά λάθος να πάει να αγοράσει ένα από τα διάσημα τσουρέκια της Θεσσαλονίκης για να το φέρει πεσκέσι στο σπίτι.
Αυτό που είναι τρομακτικό είναι ότι είχε τη διάθεση να το κάνει. Επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη που είναι στο κόκκινο, στα νοσοκομεία της πόλης όπου επικρατούν συνθήκες πολέμου, με γιατρούς και νοσηλευτές να έχουν ξεπεράσει προ πολλού τα όρια τους, και μετά είχε διάθεση για τσουρέκι. Αλλά δεν είχε διάθεση να παραλάβει το ψήφισμα των εργαζόμενων του Νοσοκομείου «Παπαγεωργίου». Την επομένη, στην Πάρνηθα για ποδηλατάδα – για να καούν οι περιττές εκ Θεσσαλονίκης θερμίδες – όπου προέκυψαν «ανθρώπινα» ενσταντανέ, διότι μας εξήγησαν ορισμένοι [και ο πρωθυπουργός άνθρωπος είναι και πρέπει να ξεσκάσει γιατί δουλεύει 20 ώρες την ημέρα]. Σοβαρά τώρα; Ξεστομίζουν μια τέτοια δικαιολογία για να πείσουν ποιόν; Τα πληρώματα του ΕΚΑΒ, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του ΕΣΥ που δεν έχει καταρρεύσει χάρη στο φιλότιμο, τον επαγγελματισμό των ανθρώπων που δεν έχουν χρόνο να ξεσκάσουν αλλά να ξεκουραστούν; Την ώρα που προλειαίνεται το έδαφος για την απόλυση 17 καθαριστριών του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία»;
Γιατί πρέπει να ακούω γελοίες δικαιολογίες, αντί συγγνώμης, τη στιγμή που πρέπει να εξηγήσω διάφορα στο 9χρονο που έχει απηυδήσει από την κλεισούρα της καραντίνας και την τηλεκπαίδευση;
Πρωθυπουργικά βάρη δεν σηκώνω και ούτε πρόκειται. Επειδή όμως ανήκω στην πλειονότητα εκείνων που τηρούν τα μέτρα, που έχουν αναλάβει και με το παραπάνω την ατομική ευθύνη που τους αναλογεί και σηκώνουν ως οφείλουν την ψυχική κόπωση των μικρών παιδιών που δεν μπορούν να παίξουν με τους φίλους τους, των εφήβων που δεν μπορούν να φλερτάρουν, να ερωτευτούν των ηλικιωμένων που βιώνουν μοναξιά και ανασφάλεια, των ανέργων, των φίλων, και των συναδέλφων απαιτώ κατ’ ελάχιστο σεβασμό και ευσυναίσθηση. Τελειώνοντας, ίσως θα ήταν χρήσιμο για ορισμένους να διαβάσουν τη «Συναισθηματική Νοημοσύνη» του Daniel Goleman.
