Β.Βαρδουνιώτης-Είμαστε οι 35χρονοι που επιλέξαμε να καλλιεργήσουμε τα άγια χώματα της Κορινθίας… κάποιοι θέλουν να γίνουμε μετανάστες

4417

Διαβάζω τις εξαγγελίες περί βροχοπτώσεων για το επιτραπέζιο σταφύλι όπου έκανε τεράστιες ζημιές στην Κορινθία. Θέλω να βάλω κάποια πράγματα στη θέση τους σχετικά με το θέμα του σταφύλιου τα τελευταία έτη και ειδικά η φετινή χρονιά όπου έχει μια κατηγορία προβλημάτων από μόνη της.

Πρώτον,τα τελευταία έτη η περιοχή ειδικά της Βόχας είναι πολύ ελλειπής σε βρωχοπτωσεις τους χειμερινούς μήνες με αποτέλεσμα να μην γίνεται εμπλουτισμός στο υπέδαφος απ’ όπου αντλούμε το νερό της άρδευσης αλλά και με συνδιασμό των υψηλών θερμοκρασιών κατά τους μηνες αυτούς τα φυτά να μην πέφτουν σε “χειμερία νάρκη “.

Δεύτερον τα 2 τελευταία έτη με αποκορύφωμα το φετινό η λειψιδρεία έφερε στα φυτά το δίλημμα της επιβίωσης με αποτέλεσμα από το στάδιο της ωρίμανσης να παρατηρείται η αρχή της ζημιάς στον καρπό ( το γνωστό σουρωμα δηλ το μαλάκωμα των σταφυλιών )η οποία κλιμακώθηκε μέρα με τη μέρα .Αυτόματα αυτό σημαινει και μείωση της παραγωγής ,της ποιότητας αύξηση του κόστους παραγωγής λόγω καθαρισμού καθιστωντας το μη εμπορεύσιμο σε πολλές περιπτώσεις Τριτον όσα χωριά είχαν νερό για άρδευση το κόστος ήταν διπλάσιο από πέρσυ.Τεταρτον μετά απο τόσα προβλήματα φθάνουμε στον τρύγο..Ποιον τρύγο;;; Η τιμή κιλού από τους εμπόρους εξαγωγείς ήταν μικρότερη από περσυ και αυτή τη στιγμή είναι κατά το ήμισυ από περσυ .

Εκτός από αυτό , Φέτος για ανεξήγητο λόγο δεν υπάρχει ζήτηση από ξένες χώρες και όλη η παραγωγή έχει στραφεί στην εσωτερική αγορά με αποτελεσμα να γίνεται συνοστισμός του προϊόντος και να μενει απουλητο .Τέλος ήρθε και η βροχή . Ερωτω πώς είναι δυνατόν συνεχίσουμε να παράγουμε;;;

Υ.Γ Είμαστε και εμεις οι νέοι 35χρονοι, οι πτυχιούχοι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που επιλέξαμε να καλλιεργήσουμε τα άγια χώματα της Κορινθίας μας από αγάπη για τον τόπο συμβάλλοντας στο ΑΕΠ της χώρας μας και όχι επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε κάποιο άλλο επαγγελμα. .

Δεν επιλέξαμε να φύγουμε για το εξωτερικό κρατώντας με νύχια και με δόντια τα “Δερβενάκια” της οικονομίας μας. Ίσως όμως κάποιοι θέλουν να γίνουμε οι νέοι του Σικάγου ,της Μελβούρνης και του Γιοχάνεσμπουργκ της Ελλάδας του 1950.

Vasilis Vardouniotis