Την προηγούμενη εβδομάδα και ορμώμενος από τις φωτογραφίες που ανήρτησαν στο διαδίκτυο μέλη του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων αλλά και συνδημότες μου για το 4ο και 12ο Δημοτικά σχολεία στο Συνοικισμό, επισκέφτηκα το συγκρότημα των σχολείων σε ώρα λειτουργίας ώστε να επιθεωρήσω στα πλαίσια της ειδικότητας μου (Πολιτικός Μηχανικός Δομοστατικός) τα κτίρια.
Η διευθύντρια και οι δάσκαλοι με φανερή την αγωνία και την ανησυχία τους για την κατάσταση, με βοήθησαν και μου υπέδειξαν τα σημεία.
Αφού πραγματοποίησα τον οπτικό έλεγχο, τους συνέστησα να απευθύνουν επιστολή στον Δήμο με την οποία να ζητούν αρχικά την ΑΜΕΣΗ προσωρινή ενίσχυση με κατάλληλα μεταλλικά ικριώματα των υποστυλωμάτων τα οποία φαίνονται στη φωτογραφία. Υπόψη ότι τα υποστυλώματα στηρίζουν γέφυρα την οποία χρησιμοποιούν για την είσοδο τους στην τάξη από το προαύλιο τα παιδιά, ενώ ανάμεσα σε αυτά και κάτω από την πλάκα παίζουν στα διαλείμματα.
Δεν θέλησα μέχρι τώρα να δημοσιοποιήσω τις ενέργειες αυτές, προκειμένου να μην εμπλακεί το σχολείο με τα παιδάκια και τους δασκάλους του σε πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Εξάλλου υπάρχουν τόσα πολλά να αντιπαρατεθώ με την σημερινή δημοτική αρχή που δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Από το μηδενικό έργο; Από τις άθλιες συμπεριφορές; Από την «ασυλία» σε εργολάβους; Από τον ορυμαγδό των απευθείας αναθέσεων;
Έτσι προτίμησα να κάνω αθόρυβα ότι μπορούσα στα πλαίσια της ευθύνης μου σαν μέλος της τοπικής κοινωνίας για την προστασία των παιδιών.
Όμως το πρόσφατο τρομερό περιστατικό με θύμα το παιδάκι αλλά και η συνείδηση μου, επιβάλλουν να πάρω δημόσια θέση και να ζητήσω να «τσακιστούν» να κάνουν ΧΘΕΣ τις απαραίτητες επεμβάσεις, ώστε να υπάρχει τουλάχιστον ασφάλεια για τα παιδιά και τους δασκάλους τους. Και μέχρι να γίνει αυτό, να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην πλησιάζουν τα παιδάκια τα σημεία που έχουν αυτές τις τεράστιες δομικές βλάβες.
Και φυσικά να τους (ξανα)θυμίσω να προβούν άμεσα στον ΠΡΟΣΕΙΣΜΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ όλων των σχολείων, όπως προβλέπει η νομοθεσία.
Τις φωτογραφίες θα δημοσιοποιήσω και σε όλες τις επιστημονικές ομάδες στις οποίες είμαι μέλος, ώστε τουλάχιστον η δημόσια κατακραυγή να τους κάνει να κουνηθούν μακριά από τους φωτογραφικούς φακούς και τις κάμερες και να ασχοληθούν, έστω αυτό το λίγο διάστημα που τους απομένει, με τα καθήκοντα τους.
ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΙΤΛΟΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΣΗ.
