Η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε την δύναμη να καταγγείλει την κακοποίησή της και, για το θάρρος της αυτό, της αξίζουν συγχαρητήρια. Όχι μόνο γιατί η σεξουαλική βία είναι ανεπίτρεπτο να μένει ατιμώρητη, αλλά και γιατί έδωσε θάρρος πολλές γυναίκες-θύματα μιας τόσο αποτρόπαιας πράξης ή θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης να μιλήσουν.
Ανάγκασε ταυτόχρονα την ελληνική κοινωνία να κοιτάξει κατάματα ένα αποκρουστικό τέρας. Αυτό της σεξιστικής βίας. Ένα τέρας εμφανιζόμενο συχνά, ακόμη και προσφάτως.
Ήρθε η ώρα λοιπόν, έστω και αργά, να το αντιμετωπίσουμε.
Ως πατέρας μιας μικρής κόρης, δεν μπορώ να κρύψω τον φόβο μου για όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες μέρες. Πόσα παιδιά ή γυναίκες άραγε έχουν παρόμοιες τραυματικές εμπειρίες; Αναρωτιόμαστε αν τα παιδιά μας είναι ασφαλή σε χώρους όπου θα έπρεπε να αισθάνονται και να είναι ασφαλή˙ αθλητισμός, σχολεία, πανεπιστήμιο, εργασιακό περιβάλλον αργότερα, παντού μπορεί να κρύβεται το «τέρας». Και αν δεν είναι το πρωταρχικό μας μέλημα η ασφάλεια των παιδιών μας, τότε ποιο είναι; Όμως οι φόβοι μας δεν πρέπει να λειτουργήσουν ανασταλτικά, αλλά αντιθέτως ως κίνητρο να φροντίσουμε ώστε κανένα παιδί, καμία γυναίκα, οποιοσδήποτε να μην συναντήσει το «τέρας», την σεξιστική βία.
Μια μορφή βίας στην οποία ο θύτης από θέση εξουσίας επιβάλλει όχι μόνο την θέλησή του στο θύμα, αλλά και την σιωπή του˙ το ταπεινώνει, το κάνει να αισθανθεί ανυπεράσπιστο, του αφήνει μόνιμα τραύματα, του μεταφέρει το “στίγμα” του εξευτελισμού, το πείθει ότι ήταν το ίδιο υπαίτιο ή ότι συνήνεσε ή γενικώς ότι “τα ‘θελε”.
Τις μέρες μετά τις καταγγελίες της Σοφίας Μπεκατώρου, αναπαράχθηκε μια ρητορική του τύπου “γιατί το είπε τώρα” ή “τι θέλει να κερδίσει”, μια ρητορική που όμως ουσιαστικά αμνηστεύει τον θύτη. Δυσκολεύονται όσοι την αναπαράγουν να μπουν στην θέση του θύματος, να καταλάβουν την δύναμη που χρειάζεται για να φτάσει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια καταγγελία.
Πρόκειται για λανθασμένη στάση. Δεν χωράει ανοχή σε τέτοιες καταστάσεις. Ανεπίτρεπτο ένας βιασμός να χαρακτηρίζεται “δυσάρεστο περιστατικό”. Εγκληματική πράξη είναι. Ανεπίτρεπτο να ενοχοποιούμε το θύμα, να δίνουμε ελαφρυντικά στον θύτη˙ είτε πρόκειται για βιασμό είτε για σεξουαλική παρενόχληση είτε για εκφοβισμό.
Η θέση μας είναι δίπλα στα θύματα, χωρίς ναι μεν αλλά. Στηρίζοντάς τα. Να νιώσουν ασφάλεια ότι δεν φταίνε, ότι η υπόθεσή τους μας αφορά όλους, ότι δεν είναι μόνες, ότι μπορούν να μιλήσουν.
Καταπολεμώντας τον σεξισμό, ξεκινώντας από τα σχολεία και τις οικογένειές μας. Μέσα στους εργασιακούς χώρους και αλλού. Δεν θα είναι πάντα εύκολο, ιδίως με στερεότυπα χρόνων βαθιά ριζωμένα.
Αλλά χρέος μας είναι να μην υπάρξουν άλλες Σοφίες, να μην υπάρξει άλλη Ελένη. Γιατί ο βιασμός, η σεξουαλική βία, ο εκφοβισμός δεν έχουν θέση σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται πολιτισμένη.
Ο Γιάννης Ανδρέου είναι μέλος της Κ.Π.Ε του Κινήματος Αλλαγής και Αν.Γραμματέας του Τομέα Κοινωνικής ένταξης και συνοχής
