Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από άρθρο του Robert Dingwall, ο οποίος συμβουλεύει τη βρετανική κυβέρνηση (ως μέλος των επιτροπών NERVTAG και MEAG) και δηλώνει κοινωνιολόγος. Η μετάφραση (στα αγγλικά όλο το άρθρο εδώ) έγινε από τον Νίκο Ζαρταμόπουλο, στέλεχος του ΠΑΜΕ Δημοσίου και μεταφραστή και αναρτήθηκε στο προφίλ του στο facebook.
Σημείωση: Ο τίτλος του δημοσιεύματος είναι επιλογή του «Ημεροδρόμου». Δεν βαρύνει τον μεταφραστή, τον οποίο και ευχαριστούμε για την άδειά του να αξιοποιήσουμε την ανάρτηση του που πρωτοδημοσιεύθηκε, εκτός facebook, στην ιστοσελίδα katiousa.gr.
Απολαύστε:
[…] Υπάρχει όμως και ένα ερώτημα που πρέπει να τεθεί πρώτο: ποιος λέει πως είναι επιθυμητό να αποτραπεί ο κάθε θάνατος ανεξάρτητα από το κόστος; Δική μου εντύπωση είναι πως οι ηχηρότερες φωνές προς αυτή την κατεύθυνση προέρχονται από νέους ή μέσης ηλικίας ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη αποδεχτεί το γεγονός ότι ο θάνατος αποτελεί φυσιολογικό μέρος της ζωής. Συμβαίνει σε όλους μας όταν έρθει η ώρα μας. Βεβαίως, κάθε σώφρον άτομο θα προτιμούσε να πεθάνει αργότερα παρά νωρίτερα, όμως οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει επίσης να λάβουν υπόψη ότι μερικοί θάνατοι είναι ευκολότερο να τους αντέξει κανείς συγκριτικά με κάποιους άλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πνευμονία περιγραφόταν παλαιότερα σαν “ο φίλος του γέρου”, τον καιρό που δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί τα αντιβιοτικά. Αντίθετα με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε το θέμα από ορισμένα ΜΜΕ, κανείς δεν υποστηρίζει πως οποιοδήποτε γηραιό άτομο θα πρέπει να εγκαταλειφθεί να πεθάνει χωρίς επαγγελματική νοσηλεία. Ωστόσο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλοί αδύναμοι γέροντες θα μπορούσαν να δουν τη λοίμωξη του Covid-19 σαν ένα σχετικά γαλήνιο τέλος, σε σύγκριση, φερειπείν, με το να παραμείνουν για πολλά χρόνια σε άνοια, ή σε σύγκριση με μερικούς καρκίνους. Η πρόταση να ενθαρρύνει η κυβέρνηση τη συζήτηση επ’ αυτού του ζητήματος μέσα στις οικογένειες, δεν αποτελεί ένα σχέδιο εξόντωσης των ηλικιωμένων αλλά ένα σχέδιο σεβασμού της αυτονομίας τους και του δικαιώματός τους να είναι οι ίδιοι που θα λάβουν τέτοιες αποφάσεις και όχι κάποιοι άλλοι για λογαριασμό τους […]
Το σχόλιο μας για τον Βρετανό «Μένγκελε» που καλεί τους ηλικιωμένους «να δουν τη λοίμωξη του Covid-19 σαν ένα σχετικά γαλήνιο τέλος» είναι μονολεκτικό: Καθάρματα!
Nikos Zartamopoulos
Είναι σίγουρα η παράγραφος που με δυσκόλεψε περισσότερο από κάθε άλλη στη μεταφραστική μου σταδιοδρομία… Μου ήταν σχεδόν αδύνατο να την τελειώσω λόγω τάσης για εμετό. Παρ’ όλα αυτά την τέλειωσα γιατί κάπου έπρεπε. Την ίδια περίπου δυσκολία είχε ο φίλος Luke Vidalis που το ανακάλυψε και το πρωτοδημοσίευσε…
Το υποκείμενο που τη συνέγραψε είναι ο συμπεριφορικός κοινωνιολόγος Robert Dingwall που συμβουλεύει τη βρετανική κυβέρνηση (ως μέλος των επιτροπών NERVTAG και MEAG) να ακολουθήσει την πολιτική της περιβόητης “ανοσίας αγέλης” ως μέσο ανάσχεσης των συνεπειών (όχι της εξάπλωσης) του κορονοϊού. Απλώς διαβάστε την, όσοι μπορείτε διαβάστε και ολόκληρο το άρθρο. Θα σας δώσει μια καλή γενική ιδέα της -mainstream στη Βρετανία- καπιταλιστικής παλιανθρωπιάς και πώς αυτή κουκουλώνεται με τον μανδύα της “ελεύθερης επιλογής”. Εννοείται, όπως παρατήρησε η Evangelia Tzaferi, πως όλα αυτά τα …εξόχως “επιστημονικά” δεν ισχύουν για την ΑΜ τη “σκατόγριά τους”, που την έκρυψαν πρώτη-πρώτη στας εξοχάς…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ:
[…] Υπάρχει όμως και ένα ερώτημα που πρέπει να τεθεί πρώτο: ποιος λέει πως είναι επιθυμητό να αποτραπεί ο κάθε θάνατος ανεξάρτητα από το κόστος; Δική μου εντύπωση είναι πως οι ηχηρότερες φωνές προς αυτή την κατεύθυνση προέρχονται από νέους ή μέσης ηλικίας ανθρώπους που δεν έχουν ακόμη αποδεχτεί το γεγονός ότι ο θάνατος αποτελεί φυσιολογικό μέρος της ζωής. Συμβαίνει σε όλους μας όταν έρθει η ώρα μας. Βεβαίως, κάθε σώφρον άτομο θα προτιμούσε να πεθάνει αργότερα παρά νωρίτερα, όμως οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει επίσης να λάβουν υπόψη ότι μερικοί θάνατοι είναι ευκολότερο να τους αντέξει κανείς συγκριτικά με κάποιους άλλους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πνευμονία περιγραφόταν παλαιότερα σαν “ο φίλος του γέρου”, τον καιρό που δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί τα αντιβιοτικά. Αντίθετα με τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάστηκε το θέμα από ορισμένα ΜΜΕ, κανείς δεν υποστηρίζει πως οποιοδήποτε γηραιό άτομο θα πρέπει να εγκαταλειφθεί να πεθάνει χωρίς επαγγελματική νοσηλεία. Ωστόσο, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι πολλοί αδύναμοι γέροντες θα μπορούσαν να δουν τη λοίμωξη του Covid-19 σαν ένα σχετικά γαλήνιο τέλος, σε σύγκριση, φερειπείν, με το να παραμείνουν για πολλά χρόνια σε άνοια, ή σε σύγκριση με μερικούς καρκίνους. Η πρόταση να ενθαρρύνει η κυβέρνηση τη συζήτηση επ’ αυτού του ζητήματος μέσα στις οικογένειες, δεν αποτελεί ένα σχέδιο εξόντωσης των ηλικιωμένων αλλά ένα σχέδιο σεβασμού της αυτονομίας τους και του δικαιώματός τους να είναι οι ίδιοι που θα λάβουν τέτοιες αποφάσεις και όχι κάποιοι άλλοι για λογαριασμό τους […]
