Γραφει ο Λεωνίδας Μπαζιωτοπουλος:ΝΕΟΙ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Είπε κάποτε ο μεγάλος Αντώνης Σαμαράκης που έτυχε να τον γνωρίσω στη Β´ Σύνοδο της Βουλής των Εφήβων το 1996
«Ζητείται Ελπίς» !!!!!
Ζούμε σε μια πολύ άχαρη εποχή. Εποχή χωρίς όνειρα και ελπίδες. Εποχή διαβρωμένη από την αναξιοπιστία, το ψέμα, την υποκρισία και την αναξιοκρατία. Δείγματα γραφής του σήμερα είναι η πτώση των αξιών, η κατάρρευση των ιδεολογιών, η αμφισβήτηση των προτύπων.
Θα μπορούσε να πεί κανείς ότι το χάσμα των γενεών έχει διευρυνθεί σήμερα περισσότερο από ποτέ. Οι νέοι απορρίπτουν τα παλιά πρότυπα, τα μοντέλα πολιτικής του χθες, αρνούνται τις απλουστευμένες λογικές του άσπρου ή του μαύρου, δε δέχονται απλοϊκές απαντήσεις, τα συνθήματα. Έχουν τα δικά τους ενδιαφέροντα, στρέφονται στον αθλητισμό, στις οικονομικές, στις πολιτισμικές και οικολογικές ανησυχίες, αλλά και στα μηχανάκια, στα κομπιούτερ, στη διασκέδαση με τις όποιες εκφάνσεις της.
Οι νέοι δεν έχουν άλλο δρόμο μπροστά τους, εκτός από το δρόμο τον καλό, το δύσκολο, τον ανηφορικό. Εκεί που στο τέλος του υπάρχουν οι καρποί της ανθρώπινης ολοκλήρωσης. Αυτός ο δρόμος περνά μέσα απ’ την αλήθεια και το δίκιο που έχουν μεγαλύτερη δύναμη από το ψέμα και το άδικο όπως έχει πεί ο Αριστοτέλης. Είναι ο δρόμος της καλοσύνης, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας, της αξιοσύνης, της αξιοκρατίας αλλά και της προσωπικής επιτυχίας και ευτυχίας.
Ένα πρώτο βήμα για να έρθουν πιο κοντά οι νέοι στην πολιτική θα ήταν να έχουν μεγαλύτερο αριθμό εκπροσώπων στο κοινοβούλιο. Σίγουρα αυτό θα ήταν ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, από μόνο του όμως δεν αρκεί. Έτσι πέρα από την ποσοτική ανάλυση πρέπει να εστιάσουμε και στην ποιοτική ανάλυση.
Ένα δεύτερο σημαντικό βήμα λοιπόν για να έρθουν πιο κοντά οι νέοι άνθρωποι στην πολιτική, θα ήταν οι πολιτικοί να ασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα των νέων.
Προσπαθώντας να αποδώσουμε χαρακτηριστικά στο δείγμα των νέων ανθρώπων 18-32, θα λέγαμε πως το μεγαλύτερο τους πρόβλημα σήμερα αποτελεί η ανεργία. Ένας νέος άνεργος που προσπαθεί να επιβιώσει στην Ελλάδα του 2017, το πιθανότερο είναι πως δεν θα ασχοληθεί με την πολιτική και τα κοινά, ούτε ενεργά, ούτε ως ψηφοφόρος, γιατί τη δεδομένη χρονική στιγμή πιστεύει πως τα προβλήματα του δεν μπορούν να λυθούν μέσα από την πολιτική.
Ένα τρίτο βήμα για να έρθουν πιο κοντά οι νέοι στην πολιτική, θα ήταν το πολιτικό σύστημα να κερδίσει πίσω την χαμένη εμπιστοσύνη τους. Οι νέοι από τη φύση τους, είναι πάντα το πιο ανήσυχο και συναισθηματικό κομμάτι της κοινωνίας. Πολλοί αδίκως τους παρουσιάζουν σήμερα ως αδιάφορους. Σίγουρα υπάρχουν στατιστικά και αρκετοί αδιάφοροι, στην πλειοψηφία τους όμως θεωρώ πως είναι πληγωμένοι παρά αδιάφοροι.
Πρέπει οι πολιτικοί να ασχοληθούν σοβαρά με τα προβλήματα τους, να κερδίσουν πίσω την εμπιστοσύνη τους με πράξεις και καλά παραδείγματα, να μιλήσουν την γλώσσα τους και τέλος να τους εμπιστευτούν και να τους δώσουν την δυνατότητα να εκπροσωπήσουν επάξια τη γενιά τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει από την ένταξη των νέων στα κόμματα. Μέσα λοιπόν από την ένταξη τους στα κόμματα και την εν γένει πολιτικοποίηση τους, οι νέοι μπορούν να εκφραστούν, να συνεργαστούν με τους συμπολίτες τους και να συμβάλουν και αυτοί στην αποφασιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων. Τα κόμματα κατά το Σύνταγμα (άρθρο 29 Σ) διαμεσολαβούν ανάμεσα στο κράτος και στην Κοινωνία. Συνιστούν κατά την άποψη πολλών Συνταγματολόγων τους ανεξάρτητους μεσίτες ανάμεσα στο κράτος και στην κοινωνία.
Μέσα, λοιπόν, από την πολιτικοποίηση οι νέοι μπορούν να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, να αποτελέσουν ενεργά μέλη της κοινωνίας, να συμμετέχουν και να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Μέσα από την πολιτικοποίηση και κατά επέκταση την κομματικοποίηση έχουν τη δυνατότητα να βελτιώσουν την ζωή και τις συνθήκες διαβίωσης τους. Μέσα λοιπόν από την δημοκρατία μας πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία στους νέους!
Κλείνοντας δε θα ξεχάσω ποτέ τη φράση του φίλου Εφήβου Βουλευτή που μας έκανε τοτε να λυγίσουμε από συγκίνηση μες στην Ολομέλεια της Βουλης …..
«Κι αν οι σημερινοί καιροί επιβάλλουν συντηρητισμό, εμάς, θα μας επιτρέψετε, να ονειρευόμαστε…».!!!
