Aμ’ έλα που ήμασταν «έντεχνα» πολιτικοποιημένοι! Έλα που η μεταπολιτευτική μας ιδιαιτερότητα ήταν γεμάτη από ακούσματα πολιτικά, τραγούδια διαμαρτυρίας γεμάτα δυναμισμό πόθο και πάθος για έναν άλλο κόσμο.
Ήταν τα έντεχνα «τα δικά μας» κι όλα τα υπόλοιπα σκυλάδικα κι ελαφρολαϊκά ανήκαν σ’ έναν άλλο κόσμο!
Χρόνια μετά ο Θάνος Μικρούτσικος σε μια εξαιρετική του συνέντευξη, υπερασπίστηκε τα ακούσματα μιας ολόκληρης γενιάς απέναντι στην «καθωσπρέπει» επίθεση με κατηγορία την … «εντεχνίλα μας»!
Σ’ ένα τεράστιο φοιτητικό Αμφιθέατρο ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι έτοιμος –μετά από ξενύχτι στο λαϊκό μαγαζί της παραλιακής όπου εργαζόταν, να ανέβει και να τραγουδήσει.
Η προσέγγιση τις προηγούμενες μέρες ήταν απλή. Το ίδιο και η αποδοχή εκ μέρους του. Λίγο πολύ τα πράγματα γνωστά: Ο Μητροπάνος θα ερχόταν στην εκδήλωσή μας για μια μεγάλη συναυλία παραμονές των φοιτητικών εκλογών- σε μια έκπληξη, κι ένα πρόγραμμα πρώτου μεγέθους.
Για την «Πανσπουδαστική» φυσικά, την φοιτητική παράταξη της νεολαίας του Κόμματος που δεν απαρνήθηκε ποτέ!
Θα το πει, δεν θα το πει; Ήταν το ερώτημα διοργανωτών και μη. Κάποιος «τολμηρός» ανάμεσά μας …..έπρεπε να το τολμήσει! Κάποιος να πάρει η ευχή να τον προσεγγίσει και «να του το πει».
Εκείνου του λιγομίλητου με την τεράστια φωνή, το πουκάμισο με τα μεγάλα πέτα που ήταν ταυτόχρονα έξω από τα καθωσπρέπει δεδομένα, δηλαδή έξω απ’ το παντελόνι!
-Εσύ θα του το πεις σύντροφε γιατί ντρέπομαι ………
-Όχι εσύ που τα καταφέρνεις καλύτερα σ’ αυτά!
Ο τολμηρός – γιατί ένας ήταν – πήγε.
-Σύντροφε Δημήτρη γίνεται να μην πεις το «Τι το θες κουταλάκι»;
Κάποιοι νόμιζαν πως θα γίνει διάλογος και διαπραγμάτευση. Όσοι δεν ήξεραν, το Δημήτρη Μητροπάνo. Ή καλύτερα όσοι δεν ήξεραν «από» Δημήτρη Μητροπάνο, για να το πω πιο σωστά! Δεν νομίζω να χρειάζεται να πω την απάντηση, γιατί διάλογος δεν έγινε ποτέ.
Η συναυλία έκλεισε με το «Τι το θες το κουταλάκι», το τραγούδι του Τάκη Μουσαφίρη και το αμφιθέατρο σηκώθηκε στον αέρα… Πολύ απλά εκείνο το μεσημέρι, δεν υπήρξε έντεχνος χωρίς ένα «κουταλάκι» στο στόμα…
Χρόνια μετά, ένα βράδυ γύρω στις επτά! Χτύπος στο κινητό, ο Άρης βραδιάτικα, όπως δεν το συνηθίζει:
-Να σου πω, σήμερα τραγουδάει ο Δημήτρης, μας περιμένει, ντύσου κι έλα να πάμε!
-Τι λες ρε ευλογημένε; Ποιόν να βρω και ποιόν θα πείσω βραδιάτικα;
Δεν χρειάστηκαν ούτε πέντε λεπτά και δεν ξέρω πώς βρισκόμουν έξω από την πόρτα!
«Επιστροφή σου λένε του Ασώτου, αφού του τάξανε πολλά στο γυρισμό του».
Κι ένας Μητροπάνος όπως δεν τον είχα δει ποτέ, με μια φωνή τόσο γνωστή, όσο και «άγνωστη» μαζί. Για μια εμφάνιση τελευταία, με την Σμαρώ την αδελφή του, παρούσα όπως πάντα, σε κάθε αντίστοιχη –τελευταία – βραδιά. Για να του δίνει με κάθε της βλέμμα ένα κομμάτι απ’ την ψυχή της, γιατί εκείνο το «κομμάτι» απ’ το κορμί της του το είχε δώσει από καιρό. Σαν εκείνο το «τάμα» και την υπόσχεση στη μάνα τους.
Σ’ εκείνο το τραγούδι του Τάκη Μουσαφίρη – πάλι – που τραγουδούσε μόνο όταν ερχόταν η Σμαρώ να τον δει.
«Μάνα μου»…Τραγούδι λιγότερο γνωστό, τραγούδι μοναδικό, μόνο δικό τους! Όταν το ζεις αυτό σε μια πίστα με τον Μητροπάνο δύσκολα θυμάσαι κάτι άλλο! Και τούτη τη βραδιά το έλεγε μ’ έναν παράξενο καημό και μ όλο του το είναι…
Κάθε τραγούδι με τον Δημήτρη Μητροπάνο είχε μια μοναδική ιδιότητα: Την ιδιότητα της ξεχωριστής φωνής του.
Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν ο άνθρωπος που για χάρη μερικών από τις μοναδικές του ιδιότητες, θα μίλαγα με τις ώρες. Κυρίως όμως θα μιλούσα με υπερβολές, κι ας άγγιζα τα όρια του μεταφυσικού… Θα μιλούσα χάνοντας την αίσθηση του μέτρου, κάθε μέτρου. Θα μιλούσα όσο δεν μιλούσε εκείνος ο ευγνώμων λιγομίλητος άνθρωπος που έτυχε να γνωρίσω. Ο άνθρωπος με την ακεραιότητα, τις σταθερές αξίες και τις ανυπέρβλητες αρχές!
Όλοι χρωστάμε στο Δημήτρη Μητροπάνο πολλά και θα χρωστάμε για πάντα! Δεν θα σταθώ σε τίποτα ιδιαίτερο εκτός από τα δύο παραπάνω περιστατικά που έζησα.
Και κάτι τελευταίο: Προσωπικά του χρωστάω κάτι ακόμη, από μια άλλη βραδιά, εκείνη της 25ηςΔεκέμβρη του 2006. Του «χρωστάω» τον πρώτο πόνο από το δικό μου ανεπιτυχές έμφραγμα μυοκαρδίου κάπου εκεί στην «Ακτή Πειραιώς». Ήταν το δικό μου «Μάνα μου» κι ας μην του το φανέρωσα ποτέ!
Επτά χρόνια χωρίς το Δημήτρη Μητροπάνο είναι πολλά, πάρα πολλά και δικό μας «δημοσιονομικό» κενό τεράστιο!
