Αν ο Αλέξης Τσίπρας έχει ένα προσόν, αυτό είναι σίγουρα η ευχέρειά του στη χρήση των συμβολισμών. Κάπου εκεί, στο επίπεδο των συμβολισμών δηλαδή, τελείωσε και η οποιαδήποτε προσφορά του. Η ορκωμοσία του, πρώτη πρωθυπουργού με πολιτικό όρκο και η επίσκεψή του στο Σκοπευτήριο της Καισαιριανής, που ακολούθησε, έφερε δάκρυα συγκίνησης στα μάτια πολλών που νόμιζαν πως έβλεπαν «τα όνειρα να παίρνουν εκδίκηση».
Οι υπόλοιποι, θα δάκρυζαν στη συνέχεια. Κάποιοι από δακρυγόνα και χημικά, που δέχθηκαν έξω από πρωτοδικεία και συμβολαιογραφικά γραφεία, διαμαρτυρόμενοι ενάντια στους πλειστηριασμούς. Άλλοι, ακόμα και συνταξιούχοι, έξω από το Μέγαρο Μαξίμου που επί ημερών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, παρέμεινε υγειονομική ζώνη για οποιονδήποτε ήθελε να δηλώσει την αντίθεσή του στην πολιτική της.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, διάλεξε για την ομολογία της αποτυχίας του το Καστελόριζο, για λόγους που δεν είναι του παρόντος. Ο Αλέξης Τσίπρας γι αυτό που θέλει να παρουσιάσει ως τη μεγαλύτερη συμβολή του στην ιστορία της χώρας, φημολογείται ότι θα επιλέξει την Ιθάκη. Και διάολε, πόσο καλή επιλογή θα είναι;
Οι λόγοι, προφανείς. Ο πρωθυπουργός, «πολυμήχανος» όπως ο Οδυσσέας, οδηγεί τη χώρα στο τέλος της «Οδύσσειάς» της, της οκταετίας δηλαδή των μνημονίων. Ο ίδιος, τραγικός ήρωας, που βρέθηκε στο λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή, όμως ανταπεξήλθε. Έκλεισε τ’ αυτιά του, στο μαγευτικό τραγούδι των λαφαζανικών «Σειρήνων» για έξοδο από την Eυρωζώνη και δέθηκε στο… κατάρτι της.
Μπορεί κάποιοι σύντροφοί του στην πορεία, να μετατράπηκαν σε γουρούνια που τον εγκατέλειψαν, όμως εκείνος δεν δίστασε. Πέρασε από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, που αν είχαν παρέα, θα ήταν μια εξαιρετική «τρόικα» και κορόιδεψε τους Ευρωπαίους – Τρώες, με το «Δούρειο Ίππο» της παράτασης της λιτότητας, ενώ υλοποιούσε παράλληλο πρόγραμμα.
Όχι ότι οι συμβολισμοί, δεν είναι εξαιρετικοί, υπάρχει όμως ένα μικρό πρόβλημα. Ο Οδυσσέας, κλείνοντας τ’ αυτιά στους Σειρήνες, τις ξεπέρασε άπαξ και δια παντός. Δε γύρισε πίσω, να τους προπληρώσει τον φόρο της επόμενης χρονιάς. Περνώντας από τις Σκύλλα και Χάρυβδη, δεν λάμβανε ετησίως μπιλιετάκι για τον ΕΝΦΙΑ. Και τέλος, η Κίρκη δεν τον πήρε στη δούλεψή της, κολλώντας του μισό ένσημο για οκτάωρη και κακοπληρωμένη εργασία.
Στην πραγματικότητα, αν ο Οδυσσέας προσπαθούσε να μιμηθεί τον Αλέξη Τσίπρα, θα έπρεπε να φέρει στην Ιθάκη, τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, τις Σειρήνες, την Κίρκη, ου μην και τον Πολύφημο, ζητώντας από τους υπηκόους του, να ζήσουν ευτυχισμένα μαζί τους.
Αυτό που ίσως δεν σκέφτηκε ο πρωθυπουργός και το επικοινωνιακό του επιτελείο είναι το εξής. Ότι η «έξοδος από τα μνημόνια», τα έπη του Ομήρου, έχουν μόνο ένα κοινό. Μύθοι. Ακόμα ότι οι θυσίες της οκταετίας, ούτε τελείωσαν, ούτε είχαν σκοπό. Ή όπως καλύτερα, θα το έθετε ο Γιώργος Σεφέρης «Πως τόσος πόνος, τόση ζωή, πήγαν στην άβυσσο, για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη».
Τουλάχιστον, για να μην καταντήσουμε λωτοφάγοι, ας κρατήσουμε στο νου, τους στίχους του έτερου ποιητή, Κωνσταντίνου Καβάφη. «Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν».
πηγή-reader.gr
