Γράφει ο Πάνος Ντούλας, καθηγητής Αγγλικής στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Κορίνθου, μέλος ΔΣ Α’ ΕΛΜΕ Κορινθίας, αιρετός ΑΠΥΣΔΕ Πελοποννήσου
Για το Νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας
Νομίζω ότι η παρουσίαση εν μέσω Πανδημίας και Οικονομικής Κρίσης του Νομοσχεδίου για την Παιδεία που περιέχει σαρωτικές αλλαγές επηρεάζουσες ριζικά τη σχολική πραγματικότητα εκατοντάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών, μαθητών και κηδεμόνων, είναι κατ’ αρχάς πολιτικό unfair.
Θεωρώ όμως ότι είναι κι αντιφατική η ίδια η τακτική της Κυβέρνησης. Από τη μία, ο Πρωθυπουργός λέει ότι «…είμαστε σε Πόλεμο…». Όταν έχουμε Πόλεμο, όλες οι προσπάθειες εξαντλούνται στο να νικηθεί ο εχθρός. Από την άλλη, ανατρέπεις ριζικά τη ζωή των πολεμιστών σου: είναι σαν να τους πουλάς το σπίτι όσο αυτοί λείπουν στο Μέτωπο ή προσπαθούν να επιβιώσουν. Τελικά έχουμε ή όχι Πόλεμο;Δεκάδες συνάδελφοι γνωστοί σε μένα έχουν βγει θετικοί στον ιό. Κάποιοι συνάδελφοι είναι νεκροί. Χιλιάδες άλλοι φοβισμένοι, ζαλισμένοι, προσπαθούν να φυλαχτούν. Δουλεύουν με μανία κάθε μέρα, ακόμη και στις διακοπές τους για να καλύψουν τα φοβερά κρατικά ελλείμματα στην τηλε-εκπαίδευση.
Και δεν είναι όλες οι οικογένειες με ζευγάρι εκπαιδευτικών: αρκετές συναδέλφισσες που ξέρω έχουν αναλάβει όλο το οικονομικό βάρος του νοικοκυριού γιατί ο άντρας τους έχει απολυθεί ή παίρνει τα μισά λεφτά ή δεν έχει πελάτες στη δουλειά του.
Αφήνω κατά μέρος το ψυχολογικό φορτίο του Εγκλεισμού και του Φόβου, ιδίως αν έχεις σύντροφο που κάθε μέρα βγαίνει έξω για το μεροκάματο κι επιστρέφει σπίτι και την/τον ψεκάζεις με οινόπνευμα απλά και μόνο για να την/τον φιλήσεις. Τα ρούχα έξω. Ή να κοιτάς τα ίδια σου τα παιδιά και να τα φοβάσαι. Ή να τους απαγορεύεις να δούνε τη γιαγιά τους για την οποίαν τρέμεις.
Και δεν μιλάω καν για την καθημερινή ψυχολογική υποστήριξη εκατοντάδων χιλιάδων μαθητών – μαθητριών ή για το ότι ολόκληροι Σύλλογοι Διδασκόντων μαγειρεύουν κάθε μέρα για τους φτωχούς τους μαθητές.Γενικά, μια τρέλα. Έχει καταλάβει η Υπουργός Κεραμέως τι ακριβώς περνάμε κάθε μέρα, εμείς οι 160.000 που συνομιλούμε με όλη την κοινωνία; Έχει μιλήσει με πραγματικούς ανθρώπους;
Το Νομοσχέδιο του Υπουργείου είναι άκαιρο. Είναι σε λάθος κατεύθυνση με περιεχόμενο περίεργο ή απλά αντιδραστικό το οποίο δεν μπορούμε καν να συζητήσουμε ως άνθρωποι. Είναι βασικά μια πισώπλατη μαχαιριά στην Εκπαίδευση την ώρα που ο κόσμος της δίνει τη δική του μάχη, προσωπική και συλλογική. Δεν είναι η μάχη που δίνουν οι γενναίοι Υγειονομικοί μας αλλά είναι κι αυτή μια συμβολή.
Ας το πάρει πίσω. Το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμαστε τώρα είναι οι Τράπεζες Θεμάτων, οι Αξιολογήσεις, οι Νέες Δεξιότητες. Προσπαθούμε προς το παρόν να επιβιώσουμε, εμείς, οι οικογένειές μας και οι μαθητές μας.
