Τα Χριστούγεννα που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν κάπου κοντά στα 7 τότε που άρχισα να διερωτώμαι για την υπόσταση σου Άι Βασίλη…..Ο ενθουσιασμός για το συναρπαστικό του ταξίδι και την άφιξή του στο σπίτι μου μέσα από την καμινάδα μου προκαλούσε ένα μαγικό συναίσθημα – τόσο έντονο που είχα ξαγρυπνήσει αρκετά βράδια μέχρι τότε να τον περιμένω την στιγμή που έφθανε στο σπίτι μου. Σηκωνόμουν τόσες φορές μες στην νύχτα από το κρεβάτι μου που θυμάμαι κάποιες φορές οι γονείς μου με κοίμιζαν στο κρεβάτι τους για να αποτρέψουν το πέρα δώθε μου στις σκάλες. Το γεγονός ότι μπορούσαν να βρουν την κατάλληλη στιγμή να αφήσουν τα δώρα κάτω από το δέντρο μας χωρίς να το γνωρίζω ή να τους πιάσω στα πράσα, ήταν ένα χριστουγεννιάτικο θαύμα. Φυσικά και δεν είχα παρατηρήσει την αγωνία τους αυτές τις ημέρες. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι κάποιος άλλος μπορεί να βάζει τα δώρα κάθε χρόνο κάτω από το δέντρο ή ότι δεν ήταν εκείνος αυτός που εξαφάνιζε τα μπισκότα και το γάλα που του άφηνα. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τότε ότι οι γονείς μου ήταν πίσω από το θαύμα των Χριστουγέννων.
