Και εκεί θα επικεντρωθούμε στο παρακάτω κείμενο.Ξεκινάμε το αφιέρωμα μας παραθέτοντας ένα ηχητικό αφιέρωμα για την Εργατική Πρωτομαγιά.Για να το δημιουργήσουμε χρησιμοποιήσαμε ιστορικά στοιχεία που είχαν ακουστεί από τον πάλαι πότε τηλεοπτικό σταθμό του 902, ενώ προσθέσαμε σχετικά ακούσματα και εικόνες.
Σήμερα 133 χρόνια από την αιματοβαμμένη εργατική πρωτομαγιά του Σικάγο, η εργατική τάξη σε ολόκληρο τον κόσμο, δέχεται μια ολομέτωπη επίθεση από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, με την φτώχεια και την ανεργία να μαστίζει εκατομμύρια κόσμου.
Την ίδια στιγμή ο φασισμός και ο ρατσισμός σηκώνουν κεφάλι, με τους ιμπεριαλιστές να οργανώνουν ανοιχτά πραξικοπήματα, όπως έγινε στην Βενεζουέλα και στην αναβίωση αυταρχικών κοινοβουλευτικών καθεστώτων όπως συμβαίνει στην Ουγγαρία και σε ένα βαθμό και στην χώρα μας.
Η κρατική βία σε όσους αντιστέκονται στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, δεν γνωρίζει όρια, όπως συμβαίνει στην Γαλλία, ενώ σε μας η αστυνομική ασυδοσία και βαρβαρότητα μας επιστρέφει σε σκοτεινές εποχές που πιστεύαμε ότι έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Η πανδημία του κορονοϊού, έδειξε ίσως για πρώτη φορά πόσο σάπιος είναι ο καπιταλισμός κάτι που για πρώτη φορά ομολογούν ξεκάθαρα ακόμα και αστικά έντυπα.
Στρατιές εξαθλιωμένων προσφύγων, μαζική ανεργία, μεγέθυνση κοινωνικών ανισοτήτων, εξαθλίωση και υπερεκμετάλευση των εργαζόμενων, είναι τα μόνα που έχει προσφέρει ο καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός στην τάξη μας.
Γι’ αυτό και σήμερα τα μηνύματα που μας έστειλαν οι νεκροί εργάτες του Σικάγου το 1886, όλοι οι αλύγιστοι της ταξικής πάλης, που θυσίασαν την ζωή τους παλεύοντας για τα ιδανικά της εργατικής τάξης είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Μας δείχνουν ότι ποτέ και τίποτα δεν μας χαρίστηκε από τους εκμεταλλευτές μας. Ολες οι εργατικές κατακτήσεις μας ήταν αποτέλεσμα σκληρών ταξικών αγώνων.
Κάποιες απ’ αυτές όμως σήμερα έγιναν παρελθόν.
Το εργατικό κίνημα σήμερα έχει οπισθοχωρήσει άτακτα και όχι μόνο στην χώρα μας. Η κατάρρευση των σοσιαλιστικών χωρών -ή των κρατών του παλινορθωμένου καπιταλισμού, ανάλογα την θεώρηση του καθένα- συνέβαλε ουσιαστικά ώστε οι δυνάμεις του κεφαλαίου να διεξάγουν μόνες τους ταξικό πόλεμο και να τον κερδίζουν σε όλα τα μέτωπα.
Ο τροχός της Ιστορίας όμως δεν σταματάει. Θάρθει όμως η στιγμή που θα τραγουδάμε απευθυνόμενοι στους νεκρούς εργάτες του Σικάγου: “Θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός και σπάει δεσμά κι αλυσίδες / Αιώνια η μνήμη σε σας αδερφοί στον τίμιο που πέσατε αγώνα”.
Και οι στίχοι αυτή θα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα έχοντας σπάσει “δεσμά κι αλυσίδες” της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
***
Ας θυμηθούμε κάποιες δηλώσεις πρωταγωνιστών της εξέγερσης του Σικάγου:
Ογκαστ Σπάις (αναρχικός, που τον απαγχόνισαν σαν πρωτεργάτη στα γεγονότα της Πρωτομαγιάς του Σικάγου του 1886 : «θα ‘ρθει μια εποχή που η σιωπή θα’ ναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα».
Νίκος Μαριακάκης, (ένας απ΄ τους 200 εκτελεσμένους, απ’ τους Γερμανούς κομμουνιστές την Πρωτομαγιά του 1944): «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».
Πρωτομαγιά 1886. Οι εργάτες στο Σικάγο της Αμερικής κατεβαίνουν στους δρόμους απαιτώντας 8 ώρες δουλειά, (μέχρι τότε δούλευαν 10 -14 ώρες) σε μια κινητοποίηση που βάφτηκε με αίμα από την εντολή που έδωσαν στους αστυνομικούς οι καπιταλιστές, ενώ οι ηγέτες των εργατών καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν..
Πρωτομαγιά 2019: Με κυβέρνηση «πρώτη φορά αριστερά» και με την εξουσία να ανήκει εκεί που ήταν πάντα. Στους τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεκδότες κλπ. Στην αστική τάξη με δυο λόγια.
Κι αυτό μαζί με ένα νέο στοιχείο. Την μαζική ψευδαίσθηση που προσπαθεί να καλλιεργήσει στα λαϊκά στρώματα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι είναι μονόδρομος να βιώνουμε την οικονομική εξαθλίωση. Αλλωστε η εναλλακτική για τους οπαδούς του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, δεν είναι άλλη παρά άλλη μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της δεξιάς.
Δυστυχώς ο συσχετισμός δυνάμεων είναι κατάφωρα σε βάρος του κόσμου της εργασίας, και χάνουμε κατά κράτος τις όποιες μάχες που δίνουμε με τις δυνάμεις του κεφαλαίου.
Κι αυτό γιατί δεν κατορθώσαμε να φτιάξουμε ένα πλατύ μέτωπο οργανωμένοι σε ταξική βάση, δίνοντας τη δυνατότητα στους καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό να αποφασίζουν χωρίς εμάς και εναντίων μας.
«Τι περιμένετε; Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία.
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια, τέτοια περιμένετε!», αυτό ακριβώς που έγραφε ο Μ. Μπρεχτ περιμένουν.
«Εμείς ταγίζουμε ζωή στο χέρι: περιστέρι,
κ’ εμείς ούτ’ ένα ψίχουλο δεν έχουμε στο χέρι.
Εμείς κρατάμε όλη τη γης μες στ’ αργασμένα μπράτσα
και σκιάχτρα στέκουνται οι Θεοί κι αφέντη έχουνε φάτσα»
Γιάννης Ρίτσος -«Επιτάφιος»
Σήμερα πια δεν χωρούν αυταπάτες. Τώρα οποιοδήποτε αίτημα πάλης ακόμα και για τα ποιο μικρά ζητήματα πρέπει να είναι στενά δεμένο με την επαναστατική προοπτική και την αναγκαιότητα της δημιουργίας ενός μαζικού, ταξικού κόμματος που θα σταθεί πρωτοπορία ώστε να όνειρα μας να πάρουν εκδίκηση.
133 χρόνια μετά, η ιστορία της πρώτης εργατικής πρωτομαγιάς αποδεικνύει ότι κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα. Αντίθετα, η ελευθερία πρέπει να διεκδικηθεί με πάθος από εμάς.
Όπως έγραψε και ο Βάρναλης:
«Τη λευτεριά δεν τη ζητάν με παρακάλια, την επαίρνουν με τα δικά τους χέρια, μοναχοί … Αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς!»
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ
