Είναι η αγαπημένη του πόζα. Να κατεβαίνει την κεντρική σκάλα του προεδρικού μεγάρου-παλατιού που έχτισε στην Αγκυρα, πλαισιωμένος από άνδρες της προεδρικής φρουράς ντυμένους με μεσαιωνικές στολές.
Οχι στολές που παραπέμπουν στην περίοδο της δημιουργίας του σύγχρονου τουρκικού κράτους (όπως συμβαίνει με τους πολιτειακούς ηγέτες όλων των αστικών κρατών), αλλά στολές που παραπέμπουν στο απώτερο οθωμανικό παρελθόν. Είναι φανερό ότι ο Ερντογάν γουστάρει τα μεγαλεία των οθωμανών σουλτάνων.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ δε θα εμφανιζόταν ποτέ με τέτοια καραγκιοζιλίκια γύρω του. Τα πρότυπά του ήταν καθαρά δυτικά. Και στην εθνικιστική ιδεολογία που κατασκεύασε δεν υπήρχε θέση για τη θρησκεία. Ηταν αυτός, άλλωστε, που κατήργησε το Χαλιφάτο, εισήγαγε το λατινικό αλφάβητο, απαγόρευσε την πολυγαμία, θέσπισε την ισότητα των φύλων και την ψήφο των γυναικών, απαγόρευσε το φέσι και τη μαντήλα στις δημόσιες υπηρεσίες κτλ. κτλ.
Ο Ερντογάν, από άποψη προσωπικής ιδεοληψίας, είναι το αντίθετο του Κεμάλ. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι σε επίπεδο πρακτικής πολιτικής πολιτεύεται ως σουλτάνος. Ενας σκληρός αστός πολιτικός είναι, που βρήκε στον μουσουλμανισμό και τον νεο-οθωμανισμό μια ιδεολογική φλέβα η οποία του επιτρέπει να αντλεί πολιτική δύναμη από τις ψήφους των λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα αυτών της τουρκικής ανατολής (και αυτών που εισέρρευσαν ως εσωτερικοί μετανάστες από την Ανατολή στις μεγάλες πόλεις της Δύσης, κουβαλώντας ακόμα την αμάθεια και τις προλήψεις της καθυστερημένης αγροτικής ενδοχώρας).
πηγή Κόντρα
