Προ πενταετίας περιδιαβαίνω τη Σικελία. Τέλος του χειμώνα, την περίοδο του καρναβαλιού.
Στο Μοντεβάγκο μας κερνάνε κρασιά του ντόπιου συνεταιρισμού. Ανά πέντε χωριά και ένας συνεταιρισμός, με τα κρασιά εμφιαλωμένα, έτοιμα να τα πάρεις μαζί σου. Ούτε σε τετραπάκ, ούτε τίποτα τέτοιο. Σε κάθε ξενώνα και ειδική προθήκη με τοπικά προϊόντα, τυποποιημένα, έτοιμα προς πώληση στον επισκέπτη. «Η Σικελία σε πέντε χρόνια θα είναι η Καλιφόρνια της Ευρώπης», μου λέει ένας ντόπιος αντιδήμαρχος. Δεν ξέρω αν τα κατάφεραν αλλά η συλλογική τους προσπάθεια ήταν εμφανής παντού.
Στο αεροδρόμιο αγοράζω το αγαπημένο μου λικέρ λεμόνι των Ιταλών, το λιμοντσέλο.
Οι Ιταλοί κατοχύρωσαν το όνομα, το περάσανε στα μοδάτα εστιατόρια – ακόμη και σήμερα το δροσερό απεριτίβο επισφραγίζει ένα καλό γεύμα και συνοδεύει άψογα τα γλυκά επιδόρπια τους καλοκαιρινούς μήνες.
Προ διετίας δοκίμασα εξαιρετικό σπιτικό λικέρ με λεμόνια Μάνης, τύφλα να έχουν οι Ιταλοί, που θαυμάζεις για άλλη μια φορά τη δύναμη του μάρκετινγκ και την ανημπόρια τη δική μας να διακινήσουμε τα δικά μας εξαιρετικά λικέρ. Η γιαγιά μου έφτιαχνε εξαιρετικό λικέρ βύσσινο.
Εγώ προτιμώ το αγαπημένο μου λικέρ λεμόνι. Πανεύκολο· το μόνο που θέλει είναι φρέσκα υλικά και μεράκι!
Διαβάστε την συνέχεια στο webkorinthos.gr
