3 χρόνια από το δημοψήφισμα.
Τρία χρόνια από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Τρία χρόνια από τη μεγαλειώδη απάντηση του λαού κατά των ξένων τοκογλύφων και των υπηρετών τους στη χώρα (και μάλιστα κάτω από καθεστώς σφοδρής και εμετικής μνημονιακής προπαγάνδας, με κλειστές τράπεζες κ.λπ.), αλλά και τρία χρόνια από μιαν αποφράδα μέρα για την Ιστορία της ελληνικής Αριστεράς (την πιο αποφράδα τις τελευταίες, πολλές, δεκαετίες).
3 χρόνια από το μεγαλύτερο γλέντι της αστικής τάξης στην εργατική τάξη. 3 χρόνια από το μεγαλύτερο παιχνίδι ανάθεσης που έβαλαν το λαό. 3 χρόνια από την μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που έφερε την τρομερή απογοήτευση στην πλειοψηφία του λαού. 3 χρόνια που όλοι δικαιώθηκαν. Ο καθένας από τη δικιά του οπτική.
Η κυβέρνηση που πέτυχε το όχι, που νίκησε στο δημοψήφισμα εμφαντικά ενάντια στα εγχώρια MME και τους κακούς ξένους εταίρους (που μετά έγιναν καλοί και συνεργάσιμοι). Οι φιλελέδες που ένιωσαν δικαιωμένοι που η κυβέρνηση έκανε το όχι της ναι, όπως αυτοί επέμεναν και μετά ψήφισαν την νίκη της κυβέρνησης (με την 17ωρη διαπραγμάτευση του έρπητα) και έφεραν ΚΑΙ ΟΙ 2 ΜΑΖΙ ψηφίζοντας με χέρια και πόδια το 3ο μνημόνιο.
Οι όχι μέχρι τέλους, αυτοί που μας έλεγαν για έξοδο από την ζώνη, όχι στο ευρώ κυρίως, και μετέπειτα όχι και στην Ε.Ε. (;!). Αυτοί που μέχρι και τον Ιούλη δεν είχαν αυταπάτες (και αρκετοί και τον ερχόμενο Σεπτέμβρη). Αυτοί που νιώθουν ότι ο Τσίπρας τους πρόδωσε.
Συμπέρασμα:
1) Έσπασαν ψυχολογικά τον κόσμο της Αριστεράς, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια τη βούλησή του.
2) Επέβάλλαν παντού μια βεβαιότητα «ήττας», την οποία δεν είχαν μπορέσει να επιβάλλουν ούτε οι Ναζί στην Κατοχή, ούτε οι Άγγλοι στα Δεκεμβριανά, ούτε η ΕΡΕ στα χρόνια της βίας και της νοθείας, ούτε ο Παπαδόπουλος στο Πολυτεχνείο…
3) 3 χρόνια μετά, έχουμε την TINA, τους πλειστηριασμούς, την κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία.
4) 3 χρόνια μετά, πιο επίκαιρη από ποτέ η πρόταση ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΕ, ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΑΤΟ, ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ.
