9χρονη λιποθύμησε σε φούρνο στη Ρόδο από την πείνα!
«Η κόρη μου λιποθύμησε. Είμαι άνεργη εδώ και τόσους μήνες. Είμαι ξενοδοχοϋπάλληλος. Έχω να εργαστώ από πέρυσι τον Αύγουστο». «Δεν έχουμε να φάμε. Το παιδί πείναγε και εγώ δεν είχα να το ταΐσω. Απολύθηκα, ήμουν εποχική εργαζόμενη».
Εργαζόμενη στον κλάδο της βαριάς βιομηχανίας της εκμετάλλευσης, η μητέρα της 9χρονης. Κλάδος που αναπτύσσεται με το αίμα και τον ιδρώτα των εργαζομένων σε συνθήκες κάτεργου. Τα ιλουστρασιόν ξενοδοχεία, με τις πισίνες και τους ψεύτικους παραδείσους, κρύβουν από πίσω τους την ατελείωτη εκμετάλλευση των εργαζομένων του κλάδου. Εντατικοποίηση της εργασίας, γενίκευση της απλήρωτης ανασφάλιστης δουλειάς, την ίδια στιγμή που με πακτωλούς κρατικής χρηματοδότησης φτιάχνουν 5στερα και 4στερα ξενοδοχεία για να αυγατίζουν τα κέρδη τους οι τουριστικοί όμιλοι.
Μαμά πεινάω… Δύο λέξεις που δείχνουν καθαρά αυτούς που «αρπάνε το ψωμί από το τραπέζι και κηρύχνουν τη λιτότητα» (Μπρεχτ 1939). Είναι οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό που δίνουν μάχη, μέσα από τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις, συμφωνίες και αξιολογήσεις, για το ποια τμήματα του κεφαλαίου θα κερδίσουν και ποια θα χάσουν από την κρίση, αλλά είναι αγκαλιασμένοι και ενωμένοι στην προώθηση της επίθεσης στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων όλων των λαών της Ευρώπης. Είναι αυτοί που παραμυθιάζουν το λαό να κάνει υπομονή με κοινωνική «ειρήνη», για την καπιταλιστική ανάπτυξη όπου «θα φάνε όλοι»!
Αυτή η βαρβαρότητα, όπου ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους πλούτος γεμίζει τα σεντούκια των καπιταλιστών, ενώ τα παιδιά τους λιποθυμούν από την πείνα, χρήζει απάντησης με οργάνωση, ανυποχώρητο αγώνα και μαζική δράση, για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής.
Δεν θα πάψουν τα χέρια τους να αρπάζουν το ψωμί από το τραπέζι των παιδιών των εργαζομένων, αν δεν τους «τα κόψουμε». Τότε μόνο τα παιδιά θα μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που τους παρέχει τα αναγκαία υλικά αγαθά (στέγη, ρούχα, τροφή) και διασφαλίζει τη σωματική και τη νοητική τους υγεία.
902.gr
