Του Γιώργου Ρουμελιώτη
Βάζω κωδικό 3 και κατεβαίνω Κόρινθο να πληρώσω τέλη κυκλοφορίας στην τράπεζα. Βροχή κι αγιάζι και να περιμένεις στην ουρά! Με χοντρό μπουφάν και ομπρέλα που ευτυχώς είχα μαζί μου.
Ξαφνικά νιώθω κάποιους από την ουρά να με κοιτάνε κάπως… περίεργα. Παρατήρησα ότι απλά δεν είχαν ομπρέλα. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Ένας ηλικιωμένος κύριος μου ζητάει την ομπρέλα. Του την δίνω. «Ευχαριστώ μου λέει». Περνάνε 10-15 λεπτά κι έχει περάσει μόνος ένας στην τράπεζα. Ο κύριος με την ομπρέλα μες στην καλή χαρά κι εγώ να έχω γίνει μούσκεμα.
Μετά από αρκετή ώρα ήρθε η σειρά του να περάσει. «Ωραία», είπα από μέσα μου. Προχωράει προς την τράπεζα με την ομπρέλα στο χέρι. «Συγγνώμη κύριε, την ομπρέλα μου!». «Αχ ναι παιδί μου, το ξέχασα», απαντάει και μου την δίνει. Μια κυρία αρκετά ηλικιωμένη έρχεται κοντά μου και με κοιτάει με περίλυπο ύφος, εμφανώς ταλαιπωρημένη. Βγάζω να της δώσω ένα ευρώ. «Όχι αγόρι μου, την ομπρέλα θέλω!».
Αισθάνθηκα πολύ άσχημα. Της την δίνω. Μια άλλη κυρία μεγάλης ηλικίας, αρχίζει τη γκρίνια. «Γιατί δεν πήρατε ομπρέλα από το σπίτι σας;» τη ρωτάει. «Γιατί εκείνη την ώρα δεν έβρεχε», απαντάει η άλλη, «κι εσύ γιατί ανακατεύεσαι;». Κι αρχίζει ένας υπέροχος καυγάς σπάζοντας τη μονοτονία της στιγμής. Στο τέλος τα βρίσκουνε και τις βλέπω και τις δύο κάτω από την ίδια ομπρέλα. Τη δική μου! Μια χαρά περνάμε σκέφτηκα, θα κατεβαίνω πιο συχνά στην πόλη να ξεσκάω λίγο…
Μετά από μία και πλέον ώρα έχω τελειώσει και φεύγω εξουθενωμένος και βρεγμένος να πάω επιτέλους στο αυτοκίνητο. Λίγο πριν φτάσω, βλέπω μια κυρία έξω από ένα κατάστημα να ψωνίζει παπούτσια click away! «Έλα βρε αγόρι μου να με βοηθήσεις λίγο», ακούω να μου λέει. «Τι εννοείται», της λέω.
«Θέλω να δοκιμάσω τα παπούτσια και δεν μου βγάζουν καρεκλάκι έξω γιατί απαγορεύεται λόγω κορονοιού», μου απαντάει. «Έλα να με κρατάς εσύ, ή να μου βάλεις το ένα παπούτσι για να δω αν μου κάνει», μου λέει. Πάω προς το μέρος της, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν πρέπει να πάω πολύ κοντά της.
«Δεν γίνεται να σας πλησιάσω» της λέω. «Θα σου απλώσω το πόδι και θα μου το βάλεις. Λίγα δευτερόλεπτα θα κάνεις», απαντάει. «Τι μήκος έχει το πόδι σας;» την ξαναρωτάω. «Ε, δεν θα είναι ένα μέτρο;» μου λέει. «Δεν γίνεται» της λέω, «η απόσταση πρέπει να είναι το λιγότερο 1,5 μέτρο». «Και πως θα γίνει βρε αγόρι μου, πρέπει να προβάρω τα παπούτσια. Γουρούνι στο σακί θα πάρω; 70 ευρώ θα δώσω». «Συγγνώμη, η πωλήτρια τι κάνει;», την ξαναρωτάω. «Περιμένει να της δώσω την έγκριση για να μου φέρει και το αριστερό παπούτσι. Ούτε αυτή με ζυγώνει», μου απαντά.
Μπα, δεν μπορεί λέω από μέσα μου. Θα κοιμάμε και βλέπω εφιάλτη!
Click και στα μούτρα σας!!
