Για όποιον ζει στην Κόρινθο η δολοφονία ενός Ρομά από κάποιον κάτοικο της περιοχής η ο θάνατος κάποιου κατοίκου στο χωράφι η στον δρόμο η στο σπίτι του κατά την διάρκεια μιας κλοπής όπου τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά ήταν κάτι εξίσου αναμενόμενο και για τα δύο. Το ποιο θα συνέβαινε πρώτο ήταν μάλλον θέμα τύχης. Θύτης και θύμα είναι και οι δύο ακούσιοι πρωταγωνιστές σε ένα δράμα για το οποίο ο πραγματικός υπεύθυνος είναι οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στην χώρα μετά από δέκα χρόνια ακραίας αντικοινωνικής πολιτικής που επιβάλλεται από τα λεγόμενά μνημόνια.
Οι Ρομά εξαθλιωμένοι και στο περιθώριο της κοινωνικής πραγματικότητας έχουν καταλήξει πραγματική μάστιγα για την περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό πως στον κεντρικό δρόμο που ενώνει χωριά όπως η Ξυλοκέριζα τα Εξαμίλια και ο Σολωμός ο κίνδυνος δεν περιλαμβάνει μονάχα κάποιο τροχαίο ατύχημα αλλά και μια επίθεση από κάποια συμμορία με ιδιαίτερη προτίμηση σε ηλικιωμένους οδηγούς η ανέμελους τουρίστες ποδηλάτες. Οι επιθέσεις στα χωράφια σε ηλικιωμένους αγρότες, η κλοπή αγροτικών εργαλείων και αυτοκινήτων η πλήρης λεηλασία της παραγωγής η καταστροφή των υποδομών όπως περιφράξεων, σωληνώσεων αλλά και ολόκληρων κτισμάτων με σκοπό τα ελάχιστα ευρώ που αποδίδει η ανακύκλωση των μεταλλικών μερών αποτελεί την καθημερινή κανονικότητα σε όλο και περισσότερο εκτεταμένα εδάφη της περιοχής εδώ και περισσότερο από δέκα χρόνια. Με δεδομένο πως οι ψυχικές αλλά και οι οικονομικές αντοχές των παραγωγών είναι εξαιρετικά περιορισμένες μετά την λεηλασία που έχουν υποστεί τα εισοδήματα τους από τα αλλεπάλληλα πακέτα διάσωσης της χώρας ελάχιστα απέχουμε από το να καταστούν ολόκληρες περιοχές ακατάλληλες για την αγροτική εργασία.
Ούτε η ηθικολογία της αριστεράς ούτε οι κραυγές της ακροδεξιάς η της τυπικής βλακείας που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο μπορούν να βοηθήσουν τώρα.
Η συνήθης συνθηματολογία της προοδευτικής μερίδας περί φασισμού ρατσισμού και στερεότυπων που εκτοξεύονται εδώ και καιρό σε όποιον προσπαθεί να εκθέσει το πρόβλημα λειτουργεί εξίσου καταστροφικά όσο και η ηθελημένα στρεβλή παρουσίαση του ζητήματος με φυλετικούς αντί για κοινωνικοπολιτικούς όρους. Το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση ενός προβλήματος είναι η αναγνώριση του. Η δολοφονία ενός ανθρώπου ευτυχώς παραμένει ένα γεγονός ικανό να δράσει ως καταλύτης απέναντι σε αυτούς που επιχειρούν να κρύψουν την πολιτική και ιδεολογική τους αδυναμία να το αντιμετωπίσουν, με την απόκρυψη και την υποβάθμιση του.
Το γεγονός πως δύσκολα μπορεί να προσδώσει κάνεις ρατσιστικό κίνητρο στον δράστη καθώς από ότι γνωρίζουμε μέχρι τώρα ούτε μέλος κάποιας φασιστικής η ρατσιστικής οργάνωσης είναι ούτε κάποιος από τους γνώριμους νταήδες της επαρχίας αλλά μάλλον χαρακτηρίζει τον μέσο τυπικό όρο του κατοίκου της περιοχής, μας απαγορεύει να προσδώσουμε προσωπικό χαρακτήρα στο έγκλημα αναδεικνύοντας την πραγματική κοινωνική του φύση.
Το γεγονός πως η ανοχή των κατοίκων υπήρξε και εξακολουθεί να είναι εξαιρετική και η απουσία βίαιων προστριβών μεταξύ των κοινοτήτων παρόλα τα προβλήματα δεν μας επιτρέπει να αποδώσουμε το έγκλημα σε κάποιον μυστηριώδη και κακό συλλογικό χαρακτήρα των κατοίκων. Αυτός που προσπαθεί να ξεμπερδέψει από το πρόβλημα με επιθετικούς χαρακτηρισμούς καθίσταται συνένοχος στο επόμενο.
Το να πράξει κάνεις το αυτονόητο δηλαδή να καταδικάσει την αυτοδικία ως κοινωνικά εκμαυλιστικό και ηθικά καταστρεπτικό αναχρονισμό δεν αρκεί. Πρέπει να αναλύσει τις αιτίες του αναχρονισμού για να τις βρει στην κυριαρχία του ανταγωνισμού στην αποδόμηση του κοινωνικού κράτους στον κοινωνικό εκφασισμό θυτών και θυμάτων που προκαλεί η οικονομική και πολιτική πραγματικότητα που ονομάζουμε νεοφιλελευθερισμό.
Αυτά βέβαια είναι πράγματα δύσκολα και όποιος δεν είναι διατεθειμένος να ρισκάρει την βολή του για χάρη μιας κοινωνικής επανάστασης μπορεί να ξεμπερδέψει με ένα σύνθημα.
Φασίστας και σκατογύφτος δύο λέξεις που εξασφαλίζουν έναν σίγουρο θάνατο για τον επόμενο.
