Όπως θα έχετε καταλάβει έχω επιμελώς αποφύγει το τελευταίο διάστημα να αναφερθώ σε όσα συμβαίνουν στο κεντρικό πολιτικό μας σύστημα. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στην τραγωδία των Τεμπών. Νιώθω πολλή περισσότερη οργή από αυτή που διατυπώνω και αυτό γιατί, έχοντας ζήσει πολλά “καρέ” της γενικότερης Δημόσιας Διοίκησης τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια, θα ήθελα πολύ να γράψω για την απόλυτη διάλυση της τελευταίας 5ετίας. Αλλά δεν είναι ακόμα η ώρα γιατί όταν τα γράψω θέλω να τα γράψω με ονοματεπώνυμα, όχι γενικά. Ονοματεπώνυμα, ημερομηνίες, ατάκες και πράξεις.
Σε επίπεδο όμως ευρύτερου πολιτικού συστήματος ορισμένα πράγματα πλέον απλώς δεν κρύβονται. Είχα γράψει κάποτε ότι πολλοί βιάστηκαν να μιλήσουν για το “τέλος της Μεταπολίτευσης” και το είχα γράψει βλέποντας ότι μιλούσαν για ένα τέλος μιας εποχής, χωρίς να αναφέρονται στο τέλος των πρωταγωνιστών της. Το ίδιο για παράδειγμα πιστεύω και για τα μετεμφυλιακά πάθη. Θα λάβουν τέλος όταν θα πάψουν να υπάρχουν αυτοί που τα διδάσκουν και εδράζουν σε αυτά την ύπαρξή τους ή ακόμα και την “εγκυρότητα” των ιδεολογημάτων τους. Δεν υπάρχει όμως καμία αμφιβολία ότι διανύουμε πλέον μεταβατική περίοδο, περίοδο που έχει ξεκινήσει από το 2010. Το 2010, που μας έβαλε στην εποχή της θεσμικής και εκλογικής αποδοχής της εξόφθαλμης κωλοτούμπας των εκλεγμένων Πρωθυπουργών στη χώρα. Από το τα “λεφτά υπάρχουν” στο “μαζί τα φάγαμε” και το “αδιάβαστο” Μνημόνιο του αλησμόνητου Τζέφρυ, από το “τοξικό μείγμα” στο “ό,τι πει η Τρόικα στα τέσσερα” του “βγαλμένου από την πολιτική έρημο” Αντώνη, από τα “νταούλια των αγορών”, το “γκοου μπακ μάνταμ” και το “περήφανο δημοψήφισμα” στους ευπρόσδεκτους “θεσμούς” του Αλέξη. Για να φτάσουμε στην πιο βαθειά ίσως ιδεολογική αποσάθρωση πολιτικού κόμματος της Μεταπολίτευσης, αυτή που συνέβη στη ΝΔ μετά το 2016, με την προσπάθεια της ηγεσίας της να δημιουργήσει ένα διαφορετικό πολιτικό αφήγημα, μακριά από τις καταστατικές της αρχές, βολικό στα προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά της νέας τότε ηγεσίας της και φυσικά ιδιαίτερα ευέλικτο στην αλλοίωση της ανθρωπογεωγραφίας της με την αθρόα εγκόλπωση πράσινων και κυρίως απολιτίκ κόκκων (στην κυριολεξία κόκκων). Το πρόταγμα της “αριστείας” εξελίχθηκε γρήγορα σε προσωπικό φετίχ ασύγκριτης και προεξέχουσας τελειότητας, και από εκεί, με διάφορες αυξομειώσεις κατέληξε σε αίσθηση προνομιακού “ολιστικού” ελιτισμού. Η ηθελημένη άγνοια της αδυναμίας της ανθρώπινης ύπαρξης όχι μόνο να αγγίξει, αλλά και να μιλήσει για την τελειότητα, κάτι που αποτελεί διδαχή ταπεινότητας ακόμα και σε όλες τις θρησκείες του πλανήτη, ήταν λογικό να οδηγήσει σε τιμωρία και όλεθρο. Φέρνοντας ακόμα μια ανατροπή, ίσως και την πιο οδυνηρή. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όταν συνέβαιναν κάθε φορά, παράλληλα γεννιόταν ένα τεχνητό “κύμα” αφορισμού, αυτού που έχουμε συνηθίσει πλέον να ονομάζουμε “καραμανλισμό” χωρίς απαραίτητα στο κέντρο του στόχου να είναι κάποιο πρόσωπο, ακόμα και ο ίδιος ο Καραμανλής. Το 2010 ο Τζέφρυ δήλωνε ότι δυστυχώς ο Καραμανλής του παρέδωσε μια χρεοκοπημένη χώρα αλλά δεν το είχε καταλάβει (και έταζε αυξήσεις μισθών), αργότερα ο Αντώνης υπερψήφιζε ένα νόμο που αποδεχόταν το αναθεωρημένο ποσοστό ελλείμματος που ακόμα και σήμερα αμφισβητείται, αργότερα η ηγεσία της ΝΔ κατηγορούσε τον Καραμανλή ότι βρισκόταν σε μυστικές συνεννοήσεις με τον Τσίπρα, τώρα ένας Καραμανλής έχει στηθεί στον τοίχο για όλες τις παθογένειες αυτής της παντέρμης χώρας. Ποιος Καραμανλής όμως ; Ο μοναδικός Καραμανλής που αποδέχθηκε και επέλεξε να αναμειχθεί με τη νέα προσωποκεντρική “τάξη” στη ΝΔ, ο μόνος που δεν έχει ποτέ μιλήσει για “καραμανλισμό”, ο λιγότερο “Καραμανλής” ίσως από όλο του το σόι. Όλα αυτά βέβαια, βοήθησαν παράλληλα να αναδειχθεί και να σχηματοποιηθεί ο πολιτικός πυρήνας αυτού που ονομάζουμε “καραμανλισμός”, όπως πολύ εύγλωττα τον έχει παρουσιάσει πρόσφατα σε ομιλία του ο Μανώλης Κοττάκης και σε σειρά άρθρων του (βλέπε Σχετ.1). Η ανεκτικότητα, ο ρασιοναλισμός, ο πατριωτικός ρεαλισμός, ο κοινωνικός φιλελευθερισμός, η μετριοπάθεια, η διορατικότητα, η αποστροφή στον ελιτισμό και πολλά άλλα είναι μόνο μερικοί από τους βασικούς άξονες. Η σημερινή ΝΔ έχει αποφασίσει όλα αυτά να τα απεκδυθεί. Και σίγουρα, είτε κερδίσει, είτε χάσει στις επόμενες εκλογές, η σημερινή ηγεσία της δείχνει ότι δεν θα διστάσει να τη διαλύσει ώστε άνετα πλέον να δημιουργήσει έναν πιο “βολικό” κομματικό σχηματισμό, βασισμένο στις νέες ανθρωπογεωγραφικές ισορροπίες και στις δικές της καθαρά πολιτικοϊδεολογικές θέσεις. Ίσως σε αυτό να διευκολύνει και η πρόσφατη απόσυρση του Κώστα Καραμανλή ο οποίος φεύγοντας από την ηγεσία της το 2009 δήλωσε ότι θα παρέμενε για πάντα εν ενεργεία εγγυητής της. Είναι πολύ πιθανό πλέον να πιστεύει ότι δεν μπορεί να αποτελέσει αυτή την εγγύηση και διακριτικά σε επίπεδο κόμματος επέλεξε να μην είναι εκεί στο τέλος. Ο Κοττάκης μίλησε για “σχολή Καραμανλή”. Και οι σχολές δημιουργούνται για να συνεχίζονται χωρίς υποχρεωτικά την ύπαρξη των πατεράδων τους. Έχω την αίσθηση ότι ο ίδιος ο Καραμανλής φρόντισε πριν μερικά χρόνια να δώσει τη σκυτάλη του “Καραμανλισμού”, κυριολεκτικά ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Αυτός που την έλαβε μπορεί και να μην το έχει καταλάβει ακόμα. Πάντως σίγουρα αυτός δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής του Αχιλλέα. Η Ιστορία συνεχίζεται.
