Το βράδυ της Κυριακής είχαμε στον Συνοικισμό, στην πλατεία «Σταύρου Ηλιόπουλου», την συναυλία του Μπάμπη Τσέρτου.
Δεν ξέρω τι να σας πρωτοπώ για όσα έζησα εκεί.
Να σας πω για την έκπληξη που με πλημμύρισε όσο έβλεπα την πλατεία, ασταμάτητα, να γεμίζει κόσμο, που ερχόταν από νωρίς για να πιάσει στασίδι, για να ακούσει τα τραγούδια των χαμένων πατρίδων; Για την χαρά που έβλεπα στα πρόσωπά τους; Για το χαρούμενο βουητό που προκαλούσαν οι κουβέντες τους; Για την συγκίνηση που έφερναν σε όλους μας οι αναμνήσεις;
Ή, μήπως, για τον Μπάμπη Τσέρτο, που όταν τραγουδούσε βουβαινόταν όλη η πλατεία. Για το ξεφάντωμα που έγινε χωρίς κανείς να καταλάβει το «πώς». Για την Κυρία Βασιλική, την ψυχή του Συνοικισμού μας, που σηκώθηκε, αγέραστη, να χορέψει. Για το δροσερό αεράκι που φύσαγε στην πλατεία και στις καρδιές μας.
Την Κυριακή το βράδυ στον Συνοικισμό μας μαζευτήκαμε περισσότεροι από 1000 άνθρωποι. Και είναι ένα θαύμα, το θαύμα της μουσικής που όλοι μαζί κρατήσαμε την ανάσα μας στο «Μήλο μου και μανταρίνι», κι όλοι μαζί σηκωθήκαμε να χορέψουμε στα «Σμυρνέικα Τραγούδια».
Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον δήμαρχο, τον Νίκο Σταυρέλη που χωρίς δεύτερη σκέψη «υπόγραψε» την πραγματοποίηση αυτής της συναυλίας στον Συνοικισμό (εδώ που τα λέμε δεν θα ταίριαζε και πουθενά αλλού). Στην Περιφερειακή Ένωση Δήμων που μας βοήθησε να την πραγματοποιήσουμε. Στον Μπάμπη Τσέρτο που την έκανε από συναυλία, γιορτή. Σε όλους τους εργαζόμενους του Δήμου που αγόγγυστα έφερναν ξανά και ξανά καρέκλες για το κοινό γιατί δεν προβλέπαμε τον χαμό που θα γινόταν.
Και πάνω απ όλα στους κατοίκους του Συνοικισμού. Που χωρίς αυτούς, τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο.
