Παραστάσεις Νοεμβρίου από το Θέατρο Περιγιαλίου-“Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του”

“Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του”.

Με το ποιο κάτω σχόλιο του θεατή μας Βασίλη Μπαλάφα στο τέλος του πρώτου κύκλου των παραστάσεων του περασμένου Απρίλη και με τις 14 sold out παραστάσεις, νιώθουμε την δική μας ανάγκη και την υποχρέωση σε εσάς που αγκαλιάσατε και μας γεμίσατε ενέργεια να συνεχίσουμε και δεύτερο κύκλο με 6 παραστάσεις ακόμα, για αυτούς που δεν μπόρεσαν και για εσάς που επιθυμείτε να το ξαναδείτε.

Βασίλη Μπαλάφας

“Κάνουμε θέατρο για να ανασυνθέσουμε τα διαμελισμένα κομμάτια της βάρβαρης καθημερινότητάς μας και με μπόλικη χημεία να τα συγκολλήσουμε, δημιουργώντας ένα ανθρώπινο κράμα από ετερόκλητα στοιχεία για να υλοποιήσουν το κοινό τους όραμα”, γράφει ο Αλέκος Ξανθάκης | Αλέκος Ξανθάκης στο πρόγραμμα της παράστασης “Όποιος θέλει να χωρίσει να σηκώσει το χέρι του”. Πόσο σημαντικό, πόσο επίκαιρο, πόσο ουσιώδες στην εποχή μας και για πολλά πράγματα που έχουμε μπροστά μας. Κεντρική ιδέα σε μερικές σειρές.

Οι γνώστες θεατρόφιλοι λένε ότι καλό είναι να μην πηγαίνει κανείς στις πρεμιέρες και στην τελευταία παράσταση. Οι υποχρεώσεις μου μέ έκαναν να πάω στο Θέατρο Περιγιαλίου στην τελευταία παράσταση … Και απόλαυσα ένα κυριολεκτικά θριαμβευτικό φινάλε !

Το έργο του Καπουτζίδη έτσι και αλλιώς σε προδιαθέτει για κάτι δροσερό, αστείο, απολαυστικό. Αλλά αυτό είναι ταυτόχρονα και η παγίδα για έναν ερασιτεχνικό θίασο.

Παρακολουθώ χρόνια τις παραστάσεις του Θεάτρου Περιγιαλίου. Το πρώτο που πάντα μου κάνει εντύπωση είναι ότι ποτέ οι παραστάσεις του δεν κάνουν κοιλιά. Το δεύτερο είναι ότι ποτέ δεν έχω δει παράσταση που να είναι μισο-έτοιμη ή περίπου έτοιμη, ή τέλος πάντων χωρίς να έχει “κεντηθεί”.

Και αυτή είναι η λύση του γρίφου τελικά μιας καλής παράστασης. Η καλή προετοιμασία, η ατελείωτη πρόβα, ο ρυθμός, η ατάκα, η ανάσα της. Στο συγκεκριμένο έργο δε, όπου σεναριακά οι ατάκες πέφτουν βροχή, οι ηθοποιοί πρέπει στην κυριολεξία να είναι καλοκουρδισμένο ρολόι. Και όχι μόνο οι ηθοποιοί. Τα φώτα, ο ήχος, η σκηνοθεσία, τα σκηνικά, όλα πρέπει να “χοροπηδάνε” στον ίδιο ρυθμό.

ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΙ όλοι τους. ΥΠΕΡΟΧΟΙ. Μια καταπληκτική παράσταση από μια πολύ ωραία παρέα, δοσμένη σε αυτό που έκανε, δοσμένη στο έργο.

Τα δάκρυα των ηθοποιών στο τέλος τα έλεγαν όλα. Το ήξεραν ότι το έργο το “έσκισαν”. Το ήξεραν και το ένιωθαν. Το έβγαλαν στην παράσταση.

Δεν ξέρω αν ήταν αρκετό το χειροκρότημα. Ξέρω ότι σίγουρα ήταν αρκετά για όλους τους ηθοποιούς τα γέλια των θεατών, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν ένα σύνολο “ετερόκλητων” ανθρώπων, ακόμα και άγνωστων μεταξύ τους, περνάει καλά.

Και αυτό κάναμε χτες στο Θέατρο Περιγιαλίου. Περάσαμε όλοι καλά ! Πάνω και κάτω από τη σκηνή ! Και ευχαριστηθήκαμε όλοι !

Και στα επόμενα τέτοια με υγεία !