Το παραπάνω γνωμικό -ίσως τετριμμένο στη χρήση του, αλλά πάντοτε επίκαιρο και καίριο, αποδίδεται στον Βίαντα τον Πριηνέα, έναν εκ των επτά σοφών της αρχαιότητας. Χρησιμοποιείται από τον Σοφοκλή στη συγκλονιστική του τραγωδία, την Αντιγόνη, όπου ο Κρέοντας διαλεγόμενος με τον Χορό υποστηρίζει ότι η εξουσία (αρχή) αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα του άνδρα.
Μέχρι να την αποκτήσει κάποιος, μπορεί να υποκρίνεται, να κρύβεται, να περνά απαρατήρητος. Μετά, φανερώνει τα αφανέρωτα.
Στην πρώτη δημόσια παρέμβασή μου είχα γράψει ότι «θέλει αρετή και τόλμη για να αλλάξει η Κόρινθος»!
Έσφαλα. Υπήρξα πολύ ρομαντικός. Αυτό δείχνουν τα γεγονότα που προηγήθηκαν των τραγελαφικών επεισοδίων στο δημοτικό συμβούλιο και φυσικά, τα όσα ακολούθησαν!
Η συμπεριφορά των κρατούντων στο δημοτικό συμβούλιο καταδεικνύει και την αντίληψή τους/αρχές τους: ούτε αρετή θέλει, τελικά, ούτε τόλμη. Θέλει θράσος, επιλεκτική μνήμη, ψευτοτσαμπουκά, ψευτομαγκιά. Μην ξεχάσω και το «κομπρεμί» που πολύ εύστοχα έγραψε ο Β. Μπαλάφας, θέλοντας να μιλήσει για τις παρασκηνιακές συμφωνίες.
Θα πρέπει οι αναγνώστες να μου συγχωρήσουν ότι γράφω σε πρώτο πρόσωπο. Αυτό γίνεται για να έχω την ευθύνη αυτού που γράφω και σε καμία περίπτωση γιατί είμαι τάχα κάποιος σπουδαίος ή κάποιος που έχει το χάρισμα να ερμηνεύει τα γεγονότα καλύτερα από τον καθένα. Αυτά που γράφω αντικατοπτρίζουν επακριβώς τις σκέψεις και τις απόψεις δεκάδων, σκεπτόμενων, ανθρώπων που μιλάω καθημερινά. Κάλλιστα θα μπορούσε να είχε γράψει το άρθρο οποιοσδήποτε από αυτούς.
Λοιπόν, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι για να αντιληφθεί και να ερμηνεύσει κάποιος «τι συμβαίνει» στην πόλη, «γιατί συμβαίνει» και τελικά «πώς συμβαίνει» απαιτείται να συμβουλευθεί έναν εξειδικευμένο ψυχίατρο. Μόνο αυτός ο επιστήμων έχει πιθανότητα να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα.
Δεν μπορεί αυτή η πόλη να ξέπεσε τόσο!
Δεν μπορεί η ηγεσία της να αποτελείται από παλιμπαιδίζοντες, που βλέπουν τον εαυτό τους στεφανωμένο με το φωτοστέφανο της ηθικής, αλλά εάν κοιτάξουν προσεκτικά στον καθρέφτη θα δουν ότι αυτό που φαίνεται είναι η «γίδα στην πλάτη».
Δεν μπορεί αυτή η πόλη, η Κόρινθος, στην οποία μεγαλώσαμε με πρότυπα, αρχές, αξίες, που οι παρέες της είχαν αυθεντικότητα να έχει φτάσει στο σημείο, των θλιβερών και απαξιωτικών επεισοδίων της Δευτέρας.
Η πόλη είναι σε πλήρη παρακμή και σήψη.
Οι τριτοκοσμικές εικόνες του δημοτικού συμβουλίου, παραπέμπουν σε ανθρώπους που όσα αξιώματα και αν πήραν, όσους τίτλους και αν κατέκτησαν, δεν κατάφεραν ούτε μία στιγμή να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Η τραγική πιστοποίηση της παρακμής είναι ότι υπάρχουν συμπολίτες μας, που προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες σε τέτοιες συμπεριφορές που απέχουν από την λογική και τους κοινωνικούς κανόνες.
Καμία δικαιολογία! Καμία!
Ο θεματοφύλακας του θεσμού της αυτοδιοίκησης, ο δήμαρχος, σιώπησε, γιατί πιθανόν τον εξυπηρετεί η εξέλιξη αλλά σίγουρα γνωρίζει ότι η απαξίωση του θεσμού και της πόλης είναι ταυτόχρονα και δική του απαξίωση. Προσωπική και θεσμική.
Και τώρα; Τι κάνουμε;
Κλείνουμε την κουρτίνα του δημοτικού θεάτρου σκιών και αφήνουμε μέσα εκεί τους θλιβερούς πρωταγωνιστές, να βγάζουν εις βάρος των νέων ανθρώπων και της ζωής μας απωθημένα και σύνδρομα; Να παίζουν μια «Όπερα της πεντάρας»;
Ή
Αγωνιζόμαστε για να επανέλθει η πόλη και ο δήμος σε μία κανονικότητα;
Ο πρώτος δρόμος είναι εύκολος. Το κάνουμε τόσα χρόνια. Έχουμε εμπειρία. Θα βλέπουμε εικόνες μισαλλοδοξίας, κακίας και αδιαφορίας για τον θεσμό και μετά θα πέφτουμε από τα σύννεφα και υποκριτικά θα αναριωτιόμαστε «πώς είναι δυνατόν;». Θα βλέπουμε πρώην κεφαλές της πόλης να επιτίθενται σε δημοσιογράφους που καλύπτουν συνεδρίαση και να προσπαθούν να τους τραμπουκίσουν: «Εσύ, τι τραβάς;».
Καταλαβαίνω ότι ο «άλλος δρόμος» είναι δύσκολος. Απαιτεί να εκτεθείς. Να αναρωτιέσαι και να πρέπει να απαντήσεις στον εαυτό σου και στους γύρω σου τι δουλειά μπορεί να έχεις εσύ εκεί μέσα; Γιατί να κινδυνεύσεις να αμαυρωθεί η προσπάθεια που έκανες σε όλη σου τη ζωή να προσπαθείς, να μορφώνεσαι, να δουλεύεις, να είσαι μετρημένος, να μην αφήνεις λαβές στην κοινωνία να σε ψέξει;
Ο αγώνας είναι μακρύς. Είναι δύσκολος. Και αντίθετα από τα παραμύθια που μαθαίναμε στο δημοτικό μπορεί να μην έχει επιτυχία και λύτρωση. Μπορεί να έχει μόνο πίκρες.
Άρα, γιατί να ασχοληθώ;
Τέσσερα αποφθέγματα από την «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη δίνουν όλες τις απαντήσεις:
- «Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή».
- «Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια».
- «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!»
- «Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.»
Δεν μπορεί να είναι όμορφη η ζωή μας σε μία πόλη σε πλήρη παρακμή.
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη:
-Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ’μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου, δεν ήταν χέρι, ήταν πολύχρωμη φωτιά, ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.
-Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου…
Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να’ βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.
-Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δώσ’μου μια πιο δύσκολη, πιο κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκίζοντας τον αέρα, αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια, γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο, είχε πια ξημερώσει. Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά. Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, έλαμπαν οι πέτρες, γελούσαν, τα φύλλα των δέντρων ήταν φορτωμένα δάκρυα.
-Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Αυτό είναι το χρέος μας στην πόλη. Φτάσε όπου δεν μπορείς!
Η μόνη λύση είναι να την αλλάξουμε στις 8 του Οκτώβρη και αυτό πρέπει να κάνει κάθε υγιώς σκεπτόμενος Κορίνθιος πολίτης.
Θάνος Δούρος
Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την Πνοή Δημιουργίας
corinthos city.gr
