Οι κίνδυνοι για ελλείψεις και οι ανατιμήσεις. Ανυπολόγιστες οι ζημιές σε καλλιέργειες και παραγωγικές μονάδες. Φόβοι για μεταφορά παραγωγικού έργου ακόμα και στο εξωτερικό.
Ο μύλος της Barilla Hellas στον Βόλο δεν υπέστη ζημιές και η επαναλειτουργία του είναι θέμα χρόνου, υποστηρίζουν πηγές της εταιρείας που μίλησαν στο Euro2day.gr. Όμως η επαναλειτουργία δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Για να λειτουργήσει ο μύλος, το νερό θα μεταφέρεται με σιλοφόρα από το εργοστάσιο της Θήβας στις εγκαταστάσεις του Βόλου. Και αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα.
Η Barilla αλλά και όλες οι βιομηχανίες που δραστηριοποιούνται παραγωγικά στην πληγείσα από την κακοκαιρία Daniel περιοχή έχουν να αντιμετωπίσουν την επόμενη ημέρα που κάθε άλλο παρά ξάστερη είναι. Η αποτίμηση των ζημιών από την καταστροφική κακοκαιρία, οι αποζημιώσεις από τις ασφαλιστικές εταιρείες και η όποια κρατική αρωγή δοθεί, αποτελεί το πρώτο στάδιο αυτού του μαραθώνιου επιστροφής στα προ κακοκαιρίας δεδομένα.
Για τις βιομηχανίες που η παραγωγή τους δεν συνδέεται άμεσα με τον πρωτογενή τομέα και δη με την πρωτογενή παραγωγή του κάμπου που επλήγη ανεπανόρθωτα, η κατάσταση είναι, στο μέτρο του δυνατού, διαχειρίσιμη ή αναστρέψιμη, αν και με σημαντικές πληγές.
Ερώτημα, όμως, είναι το μέλλον για εκείνες τις παραγωγικές μονάδες που βασίζουν το παραγωγικό τους έργο στην πρωτογενή παραγωγή του κάμπου, όπως είναι παραδείγματος χάριν οι βιομηχανίες ζυμαρικών, αλεύρων, κομπόστας, τυροκομικών, τοματοειδών, γαλακτοκομικών κ.ά.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την εγχώρια βιομηχανία ζυμαρικών. Τον συγκεκριμένο κλάδο η καταστροφή τον βρήκε μετά τη συγκομιδή του σκληρού σιταριού -η Λάρισα είναι ο σιτοβολώνας της χώρας καθώς εκεί παράγεται το 24% του σκληρού σιταριού και το 22,5% του κριθαριού της-, βασικής πρώτης ύλης για το προϊόν.
Οπότε θεωρητικά -σ.σ. δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία πόσα από τα σιτάρια που μαζεύτηκαν έχουν μεταφερθεί στα σιλό των βιομηχανιών και σε τι κατάσταση είναι αυτά και πόσες ποσότητες έχουν καταστραφεί στις οριζόντιες αποθήκες των παραγωγών και των εμπόρων-, το μεγάλο πρόβλημα μετατίθεται για την επόμενη καλλιεργητική περίοδο, που θεωρείται ξεγραμμένη στον κάμπο.
Κάτι που γνωρίζουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, όπως παραδείγματος χάριν η Barilla Hellas που βρίσκεται σε συνεννόηση με τη μητρική για να βρει εναλλακτικές για το μέλλον, χωρίς να προσδιορίσουν στο Euro2day.gr ποιες είναι αυτές. Εφέτος η Barilla Hellas προέβλεπε ότι η παραγωγή ζυμαρικών θα ξεπερνούσε τα 47 εκατομμύρια κιλά. Πέρυσι για την ελληνική θυγατρική, που αποτελεί βασικό παραγωγικό πυλώνα του ιταλικού ομίλου, κάτι λιγότερο από το 1/5 της βιομηχανικού της τζίρου προήλθε από το εξωτερικό και τα 2/3 του τζίρου της εμπορικής της δραστηριότητας.
Όμως η καταστροφή του σιτοβολώνα της χώρας επηρεάζει το σύνολο της εγχώριας παραγωγής και εκφράζονται ανησυχίες για ανατιμήσεις στην πρώτη ύλη, οι μεγαλύτερες ποσότητες της οποίας δεν έχουν πουληθεί και βρίσκονται ακόμη στις αποθήκες των αγροτών και των εμπόρων της Βόρειας Ελλάδας.
Προβλήματα αντιμετωπίζει και η Ελληνικά Γαλακτοκομεία, συμφερόντων της οικογένειας Σαράντη. Το εργοστάσιο του ομίλου στα Τρίκαλα, όπου παράγεται το σύνολο των τυροκομικών προϊόντων που διαθέτει στην αγορά, έχει πλημμυρίσει και η επαναλειτουργία του δεν πρέπει να αναμένεται πριν το τέλος της επόμενης εβδομάδας.
Αν και το εργοστάσιο της Όλυμπος στη Λάρισα δεν έχει πληγεί από την καταστροφή, η μονάδα είναι αποκλεισμένη περιμετρικά -σ.σ. δεν υπάρχει πρόσβαση προς την Αθήνα- και το προσωπικό δεν μπορεί να προσεγγίσει. «Πρέπει να νοικιάσουμε βάρκες», λέει στο Euro2day.gr ο κ. Δημήτρης Σαράvτης, ο οποίος αναφέρει πως ήδη έχουν μεταφέρει μετασχηματιστές από τη θυγατρική της Ρουμανίας για να αποκατασταθεί η παροχή ρεύματος στις μονάδες.
«Αξιοποιούμε ό,τι εφεδρικό εξοπλισμό υπάρχει στα άλλα εργοστάσια, τον σηκώνουμε και τον φέρνουμε κάτω (σ.σ. εννοεί στην Ελλάδα). Γιατί και εδώ αν βγεις στην αγορά και πεις ότι θέλεις μια γεννήτρια ή ένα εξάρτημα για τον μετασχηματιστή, δεν υπάρχει. Άρα φέρνουμε τα εφεδρικά απ’ όσα εργοστάσια είναι διαθέσιμα, κομπρεσέρ, ψυγεία, κ.ά.» λέει.
Τι γίνεται όμως με την πρώτη ύλη; «Το αγελαδινό το μαζεύουμε και το πάμε στον Όλυμπο ή το πουλάμε σε άλλες βιομηχανίες, ενώ το αιγοπρόβειο διατίθεται σε άλλα τυροκομεία της ευρύτερης περιοχής», αναφέρει. Ο κ. Σαράvτης παραδέχεται ότι είχε υποτιμήσει στην αρχή το πρόβλημα με το αιγοπρόβειο γάλα, σήμερα όμως εκτιμά ότι θα υπάρχει θέμα όσον αφορά την επάρκειά του. «Μόλις τραβηχτούν τα νερά, εκεί θα βγει ο λογαριασμός. Η φέτα θα είναι τσιμπημένη για άλλο έναν χρόνο, που σημαίνει ότι θα είναι ανεβασμένη η τιμή της», λέει. Ο ίδιος εκτιμά ότι το αιγοπρόβειο γάλα μπορεί να πιάσει το 1,80 ευρώ, ακόμη και τα 2 ευρώ το κιλό.
Στη Θεσσαλία, που έχει βουλιάξει στις λάσπες και έχει χαθεί το 1/3 του ζωικού κεφαλαίου, σύμφωνα με εκτιμήσεις, γίνεται η μισή ελληνική παραγωγή τυριών (47% των μαλακών τυριών, 23% των σκληρών τυριών, 57% του νωπού βουτύρου, 38% της μυζήθρας και 38% της κρέμας). Επίσης στον κάμπο παράγεται το 18,5% του γάλακτος (20,4% του πρόβειου, 25,4% του βουβαλίσιου, 15,2% του αγελαδινού).
