Μια συμφωνία που όχι μόνο δεν αντιμετώπισε αλυτρωτισμούς, αλλά αντίθετα τους διαιωνίζει, αναγνωρίζοντας «μακεδονική» εθνική ταυτότητα και γλώσσα
«Ησυμφωνία που φέρνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ για ψήφιση στη Βουλή είναι μια επαίσχυντη συμφωνία, μια συμφωνία κατά παραγγελία των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, η οποία βέβαια έχει και την αποδοχή της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα που προσδοκά οφέλη. Κι αυτό είναι το κύριο, το κρίσιμο ζήτημα και για τους δύο λαούς, και της Ελλάδας και της γειτονικής χώρας, της ΠΓΔΜ.
Και αυτό είναι που γίνεται συστηματική προσπάθεια να αποκρυφτεί από όλα τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, εδώ μέσα. Γιατί αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα αυτής της κατάπτυστης συμφωνίας, που ανοίγει τον ασκό του Αιόλου για το “διαίρει και βασίλευε”, για αλλαγή συνόρων αύριο στα Βαλκάνια, για την καλλιέργεια του μίσους ανάμεσα στους λαούς. (…) Ακριβώς επειδή η συμφωνία έχει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ, γι’ αυτόν τον λόγο παραμένουν σε αυτήν τα βασικά σπέρματα του αλυτρωτισμού».
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα στη Βουλή, στις 24 Γενάρη του 2019, όταν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έφερνε προς κύρωση την ευρωατλαντικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών, που αποτέλεσε το διαβατήριο για να ενταχθεί η γειτονική χώρα στο ΝΑΤΟ.
Οι προειδοποιήσεις του ΚΚΕ επιβεβαιώνονται απόλυτα. Προ ολίγων ημερών, η νέα Πρόεδρος της Βόρειας Μακεδονίας αναφέρθηκε κατά την ορκωμοσία της στη χώρα της όχι με το συνταγματικό της όνομα, αλλά με το σκέτο «Μακεδονία», αποδεικνύοντας ότι η Συμφωνία τίποτα δεν έλυσε και τίποτα δεν πρόσφερε πέρα από καλές υπηρεσίες στα σχέδια των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ για τη λεγόμενη ευρωατλαντική ολοκλήρωση των Βαλκανίων.
Οι εξελίξεις αυτές δικαιώνουν το ΚΚΕ και τη διαχρονική, συνεπή στάση του, όχι μόνο απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά συνολικά στο ζήτημα που προέκυψε από τον διαμελισμό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, με ωμή επέμβαση των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ και τη συγκρότηση νέων κρατικών οντοτήτων, ανάμεσά τους και η σημερινή Βόρεια Μακεδονία (ΠΓΔΜ).
Ταυτόχρονα, εκθέτουν τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Αριστερά, τις εθνικιστικές και πατριδοκάπηλες πολιτικές δυνάμεις, που σκιαμαχούσαν για το όνομα και για το αν η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν μια «καλή» ή «κακή» συμφωνία για τα ελληνικά συμφέροντα, κρύβοντας το κύριο:
Οτι ήταν μια ΝΑΤΟική συμφωνία, ευθυγραμμισμένη με το σχέδιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων απέναντι στη Ρωσία, στο έδαφος σκληρών ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, στους οποίους μάλιστα έδωσε ώθηση. Γι’ αυτό ήταν και παραμένει μια κακή και επικίνδυνη συμφωνία για τους δυο λαούς, συνολικά για τους λαούς της περιοχής.
Μια συμφωνία που όχι μόνο δεν αντιμετώπισε αλυτρωτισμούς, αλλά αντίθετα τους διαιωνίζει, αναγνωρίζοντας «μακεδονική» εθνική ταυτότητα και γλώσσα. Αρα αντικειμενικά εμπεριέχει το σπέρμα της αναζωπύρωσής τους, στο έδαφος των συνολικότερων αντιθέσεων που σοβούν στην πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων.
Αυτό γίνεται τώρα, με πρωταγωνιστές όχι μόνο την Πρόεδρο, αλλά και τον πρωθυπουργό της Β. Μακεδονίας, ο οποίος δήλωσε τις προάλλες ότι είναι «βασικό του ανθρώπινο δικαίωμα» να αποκαλεί τη χώρα του «Μακεδονία» στον δημόσιο λόγο και στα ΜΜΕ, ισχυρίζεται ότι «δεν έχουμε καμία παραβίαση της Συμφωνίας των Πρεσπών» και καλεί την ελληνική κυβέρνηση, αν θεωρεί το αντίθετο, να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπως άλλωστε προβλέπει η Συμφωνία των Πρεσπών.
Η ΝΔ σήκωνε το 2019 το λάβαρο της ψευτοπατριωτικής αντιδραστικής δημαγωγίας, συνεχίζοντας τη θέση και προηγούμενων ελληνικών κυβερνήσεων και επικεντρώνοντας στο όνομα της Βόρειας Μακεδονίας, προσπαθώντας να μαζέψει γύρω της τον χώρο που εκτείνεται μέχρι την ακροδεξιά.
Από την όποια κριτική της στη συμφωνία που διαπραγματευόταν και τελικά υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ, απουσίαζε – όπως ήταν φυσικό – οποιαδήποτε κριτική στον πυρήνα της, δηλαδή στο ΝΑΤΟικό της πρόταγμα, με το οποίο βέβαια συμφωνούσε, όπως και όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις (π.χ. ΠΑΣΟΚ), κοσμοπολίτικες και εθνικιστικές.
Γι’ αυτό άλλωστε η ΝΔ πήρε επ’ ώμου την εφαρμογή της Συμφωνίας αμέσως όταν έγινε κυβέρνηση. Το ίδιο ισχύει και για δυνάμεις όπως η Ελληνική Λύση του Βελόπουλου, που και σήμερα εξασκούνται σε κραυγές, συσκοτίζοντας το πραγματικό ζήτημα, που δεν αφορά βέβαια στο όνομα της γειτονικής χώρας, όπως ανέδειξε και επιμένει το ΚΚΕ από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, απ’ την άλλη, σαν έτοιμη από καιρό για τη «βρώμικη» ΝΑΤΟική δουλειά, σήκωσε τη σημαία των ευρωατλαντικών σχεδιασμών και την υπερασπίστηκε σθεναρά, σε σημείο που να προτείνει αυτή τη Συμφωνία σαν παράδειγμα προς μίμηση και για άλλες διευθετήσεις, π.χ. στο Αιγαίο. Διαφήμιζε μάλιστα ότι η ελληνική Πολεμική Αεροπορία αναλαμβάνει ρόλο ΝΑΤΟικού τοποτηρητή του εναέριου χώρου της γειτονικής χώρας (απέναντι άραγε σε ποιον; Μα προφανώς τη Ρωσία!).
Πέντε χρόνια μετά, η μόνη πολιτική δύναμη που δικαιώνεται μέχρι κεραίας είναι το ΚΚΕ, καθώς πλέον το πραγματικό περιεχόμενο της Συμφωνίας έχει αποκαλυφθεί πλήρως και δεν επιτρέπει σε κανέναν λαθροχειρίες.
Η ίδια η Συμφωνία στο δεύτερο κιόλας άρθρο της κατέγραφε τις «εγγυήσεις» που έδινε η ελληνική κυβέρνηση και ένα αναλυτικό χρονοδιάγραμμα «αναφορικά με τις διαδικασίες ένταξης του Δεύτερου Μέρους (σ.σ. της Βόρειας Μακεδονίας) στην ΕΕ και τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου (ΝΑΤΟ)».
Η εδραίωση της επιρροής των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ στα Βαλκάνια, η αποκοπή τους απ’ την επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας, ήταν ο «υποβολέας» που την υπαγόρευσε.
Αντιγράφουμε από Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ το 2011: «Τις εξελίξεις στην περιοχή σφραγίζει η διεύρυνση της ΕΕ και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Η στρατηγική ένταξης των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, η πιο άμεση εμπλοκή τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια σηματοδοτεί γενικότερα αρνητικές εξελίξεις για τους λαούς της περιοχής».
Η «νέα εποχή σταθερότητας και ασφάλειας» που υποσχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήρθε ποτέ. Αντιθέτως, η Συμφωνία των Πρεσπών ως πρότυπο διευθέτησης στα Δυτικά Βαλκάνια έβαλε την περιοχή ακόμα περισσότερο στο επίκεντρο ενός κυκεώνα ανταγωνισμών ενεργειακών ομίλων και ανάμεσα σε ΗΠΑ – ΕΕ – Ρωσία – Κίνα.
Πέντε χρόνια μετά η Ουκρανία φλέγεται, η Μέση Ανατολή το ίδιο με τα εγκλήματα του Ισραήλ, το Αιγαίο βρίσκεται στο επίκεντρο διαπραγματεύσεων υπό ΝΑΤΟική ομπρέλα, με ορατό τον κίνδυνο για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, και η ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων μυρίζει μπαρούτι, βλέποντας τις εξελίξεις στη Σλοβακία, την ενδυνάμωση των σχέσεων Σερβίας – Κίνας, την αντιπαράθεση Βουλγαρίας – Β. Μακεδονίας, ακόμα και την ένταση στις σχέσεις Ελλάδας – Αλβανίας.
Η θέση του ΚΚΕ είναι πάγια και ξεκάθαρη. Το κύριο δεν ήταν ποτέ και δεν είναι το ονοματολογικό! Το κύριο για τον λαό ήταν και είναι οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί για την περιοχή των Βαλκανίων και η αξιοποίηση των αλυτρωτισμών, ως «εργαλείο» για την προώθησή τους.
Το ΚΚΕ δεν είχε εναντιωθεί στη χρήση του όρου «Μακεδονία», αποκλειστικά όμως ως γεωγραφικού προσδιορισμού, παίρνοντας υπόψη το γεγονός ότι η ιστορική περιοχή της Μακεδονίας μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους μοιράστηκε σε τρεις χώρες (Ελλάδα, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία).
Αλλά και ότι η λογική «η Μακεδονία είναι μία και ελληνική» ουσιαστικά έτρεφε αλυτρωτικές και εθνικιστικές τάσεις, που ταίριαζαν γάντι και με τα σχέδια οικονομικής και πολιτικής διείσδυσης του ελληνικού κεφαλαίου στα Βαλκάνια τη δεκαετία του 1990, αντιμετωπίζοντας τα πρώην σοσιαλιστικά βαλκανικά κράτη ως «ενδοχώρα».
Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ έπαιρνε και παίρνει υπόψη τις εθνοτικές αλλαγές που συντελέσθηκαν με τις ανταλλαγές πληθυσμών μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Συμφωνία των Πρεσπών, όμως, στην ουσία αποδέχεται και κατοχυρώνει σε μεγάλο βαθμό τις έννοιες του «μακεδονικού» λαού, του «Μακεδόνα» πολίτη, της «μακεδονικής» γλώσσας. Ενας καθαρά γεωγραφικός προσδιορισμός μετατρέπεται σε εθνοτικό, με ό,τι αυτό σημαίνει και ό,τι κινδύνους γεννά.
Η διαχρονικά κρυστάλλινη θέση του ΚΚΕ διατυπώθηκε από τον Επίτιμο Πρόεδρο του ΚΚΕ Χ. Φλωράκη σε συνάντηση με τον τότε Πρόεδρο της ΠΓΔΜ Κ. Γκλιγκόροφ το 1998. Διατυπώθηκε το 1992 στις συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα.
Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» στις 21 Φλεβάρη 2008 (μια μέρα μετά τη συνάντηση της Αλ. Παπαρήγα, συνοδευόμενης από τον Δ. Κουτσούμπα, τότε μέλος του ΠΓ, με την υπουργό Εξωτερικών Ντ. Μπακογιάννη) με τίτλο: «Απειλητικές για τους λαούς οι εξελίξεις στα Βαλκάνια. ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΦΩΤΙΑ με τη δημιουργία προτεκτοράτων από τους ιμπεριαλιστές».
Στο κύριο θέμα διαβάζουμε: «Οσο για την ονομασία της ΠΓΔΜ, εάν και εφόσον περιέχει τον όρο Μακεδονία πρέπει να είναι απαρέγκλιτα ονομασία γεωγραφικού προσδιορισμού. Διότι αν δεν θεωρηθεί γεωγραφικός, από κει και πέρα μπορεί να εγείρεται ζήτημα αλλαγής συνόρων, μακεδονικής εθνότητας, μειονότητας στην Ελλάδα».
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή ανέδειξε το πραγματικό περιεχόμενο της Συμφωνίας των Πρεσπών, τονίζοντας ότι η καταδίκη της έχει νόημα μόνο αν στρέφεται κατά των επικίνδυνων αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών και των σχεδίων της αστικής τάξης, αλλά και κατά του εθνικισμού σε Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία.
