Μα τι λέτε; Πώς νίκησε η απεργία; Πέτυχε μήπως τους στόχους της; Αύξηση μισθών και συντάξεων, επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751, κατάργηση μνημονιακών νόμων κοκ… Κι αν όχι, για ποια νίκη μιλάμε;
Η απεργία είναι μια μικρή προσωπική νίκη για όποιον εργάτη καταφέρνει να νικήσει το φόβο του, να υψώσει ανάστημα και να αρχίσει να διεκδικεί, να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, το δίκιο της τάξης του, μα πάνω από όλα την προσωπικότητά του.
Αλλά δε μιλάμε σε τέτοιο “αφηρημένο” επίπεδο, αλλά για πολύ απτά και συγκεκριμένα ζητήματα.
Η απεργία στον Πειραιά έσπασε το άβατο στο κάτεργο της Cosco και των εργολάβων της -καμία σχέση με όσα έχει βάλει στο στόχαστρό του ο Μητσοτάκης αλλά και η κυβέρνηση. Κατάφερε να φέρει στο προσκήνιο το σωματείο και τον αγώνα του, την πρώτη απεργιακή κινητοποίηση από τότε που ήρθαν στην Ελλάδα οι Κινέζοι καπιταλιστές, με την σιωπηρή απαγόρευση και τιμωρία κάθε συνδικαλιστικής δράσης στα “χωράφια” τους.
Η μαζική αγωνιστική παρουσία των απεργών κατάφερε το αυτονόητο: να μπει στο κάτεργο η Επιθεώρηση Εργασίας για να ελέγξει τις δεκάδες παραβάσεις ωραρίων και κανόνων ασφαλείας, να ελέγξει τους απαράδεκτους όρους δουλειάς που κάνουν τους εργάτες λάστιχο, μακριά από κάθε έννοια σταθερότητας και σιγουριάς, παίζοντας κάθε μέρα κορώνα-γράμματα τη ζωή τους για το κυνήγι του κέρδους των αφεντικών, που αφήνει πίσω του εργάτες σακατεμένους, με χρόνιες ασθένειες και προβλήματα -ακόμα κι αν γλιτώσουν από τα άμεσα εργατικά ατυχήματα, που τους αποδεκατίζουν.
Κατάφερε πάνω από όλα να πατήσει πόδι στο “άνδρο της καπιταλιστικής ανάπτυξης”, που ξεζουμίζει τους εργάτες, μέρα-νύχτα, με 12ωρα χωρίς ρεπό και αργίες, αλλά τους πετάει σα στυμμένες λεμονόκουπες, μόλις πάψουν να της είναι χρήσιμοι. Και να διατρανώσει το αίτημα για συλλογική σύμβαση, που θα σταματήσει το όργιο αυθαιρεσίας με τις ατομικές συμβάσεις και το γνωστό παιχνίδι “διαίρει και βασίλευε” της εργοδοσίας. Που θα αναδείξει την ταξική ενότητα, τη συλλογικότητα, ενάντια στην “ελεύθερη” ατομική διαπραγμάτευση της μιζέριας και της σκλαβιάς, για να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη κι αυτονόητα δικαιώματα για τους εργάτες, να βάλει φρένο στην “κινεζοποίηση” της εργατικής τάξης. Και προπαντός να της δείξει ποιος είναι ο δρόμος, για να πετυχαίνει νίκες -μικρές σήμερα, ακόμα μεγαλύτερες αύριο…
Εκτός από τα αφεντικά όμως, η εργατική τάξη πρέπει να νικήσει και τους εργατοπατέρες που έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο της, με τους καλπονοθευτικούς τους μηχανισμούς, και χτίζουν στο όνομά της, ως “αντιπρόσωποί” της, τη δική τους “κοινωνική συμμαχία” με την τάξη των εκμεταλλευτών μας. Πώς μπορούμε να νικήσουμε το παρασιτικό αυτό στρώμα;
Το δρόμο τον δείχνουν οι εργαζόμενοι στην Πάτρα, με τη σημερινή μαζική τους απεργία -όπου έδωσε το “παρών” κι η δημοτική αρχή της πόλης- που επισφραγίζει την πάλη τους και τον οργανωμένο αγώνα των τελευταίων μηνών, ενάντια στους γραφειοκράτες της ΠΑΣΚΕ, που είχαν κάνει τσιφλίκι τους το Εργατικό Κέντρο, δρώντας αυθαίρετα και αλωνίζοντας, με την αυταπάτη πως δε θα λογοδοτήσουν ποτέ και πουθενά για όσα κάνουν. Ένας αγώνας που δε γίνεται για τις καρέκλες και τα πολυτελή γραφεία που έφτιαξαν οι εργατοπατέρες, για να συναντούν άνετα τους “κοινωνικούς εταίρους” τους. Είναι μια μάχη για να γίνει ξανά το Εργατικό Κέντρο οργανωτής των ταξικών αγώνων, πραγματικό στήριγμα για κάθε εργαζόμενο στο χώρο δουλειάς του.
Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, αυτός ο αγώνας κορυφώνεται με το Συνέδριο του ΕΚ Πάτρας, του πρώτου μετά από πολλά χρόνια που δε θα έχει νόθους αντιπροσώπους, σωματεία-σφραγίδες και συνδικαλιστές φαντάσματα, που υπάρχουν μόνο για να κατοχυρώνουν νόθες πλειοψηφίες. Μια μάχη που πρέπει να γίνει υπόθεση κάθε εργάτη, για τη μαζικοποίησή της, αλλά και για την περιφρούρησή της από τους εργατοπατέρες, που έχασαν τη μαρμίτα με το μέλι και για αυτό αντιδρούν λυσσασμένα και με μανία ενάντια στις ταξικές δυνάμεις, που στέκουν εμπόδια στα σχέδιά τους.
Το τελευταίο στιγμιότυπο είναι από το ίδιο κεφάλαιο: η μάχη ενάντια στο κεφάλαιο, αλλά και τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό. Η ΓΣΕΕ που έχτιζε θεωρητικά σήμερα την “κοινωνική συμμαχία”, η Συνομοσπονδία των Εργατών, έμεινε για άλλη μια φορά χωρίς εργάτες, απαξιωμένη από εχθρούς και φίλους (βλέπε κοινωνικούς συμμάχους), με δεκάδες φορείς να καλούν σε συμμετοχή και περίπου ισάριθμους διαδηλωτές παρόντες, μερικούς εργατοπατέρες, κάποια πανό, και τις γνωστές οργανώσεις σε ρόλο τσόντας και χειροκροτητή.
Κι όλοι μαζί χωρέσαν στα πεζοδρόμια της Σταδίου, για να γλιτώσουν τον ήλιο και να περάσει ανάμεσά τους, το ανθρώπινο ποτάμι της πορείας του ΠΑΜΕ, με τους χιλιάδες εργαζόμενους, που δε βλέπει κανένα κανάλι, και όσα ΜΜΕ ασχολούνται, τους λένε “απομονωμένους”. Το μόνο ευχάριστο είναι πως εκεί στη σκιά της Σταδίου, δε θα μπορούσαν να περάσουν τη δική τους σκιά ως μπόι τους. Και βλέπουν την κρίση ταυτότητας να πλησιάζει, ξέρουν πως δεν έχουν πια καμία απήχηση, καμία αναγνώριση -και συνεπώς χρησιμότητα για τους καπιταλιστές, δηλ την “κοινωνική συμμαχία” τους. Βλέπουν τις εξελίξεις και τους εργάτες να τους προσπερνούν και πως η δική τους θέση είναι στο χρονοντούλαπο -εκεί που ήθελαν να στείλουν την ταξική πάλη, με τα διαταξικά τους κηρύγματα.
Η μόνη απάντηση που είχαν να δώσουν, ήταν οι νότες του Αγγελάκα. Και οι ίδιοι έμειναν στο περιθώριο, βλέποντας τα άλλα τρένα να περνούν…
