Η μάχη ξεκινάει με βάση το σχέδιο, η έκβασή της όμως παίρνει δραματική τροπή. Παρά τους υπολογισμούς, η αντίσταση των Ιταλών στο Βόρειο φυλάκιο είναι σθεναρή και οι αντάρτες οπισθοχωρούν. Οι ελπίδες όλων πέφτουν στις εφεδρικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ, επικεφαλής των οποίων είναι ο περίφημος Νικηφόρος. Ο Βελουχιώτης του δίνει μία ξεκάθαρη εντολή. «Να μη γυρίσει κανένας πίσω ζωντανός, αν δεν πέσει το φυλάκιο»….
https://www.youtube.com/watch?v=CsqiWLlaTk8
Το τραγούδι του Άρη στη χαράδρα της Ρούμελης. Ο Νικηφόρος που πολέμησε δίπλα στο Βελουχιώτη, περιγράφει γιατί οι αντάρτες στα βουνά ήταν και αισθάνονταν ελεύθεροι…
Την περάσαμε σχεδόν κορφή-κορφή την Γραμμένη Οξυά, αραιωμένοι, σαν αγγελιασμένοι.
Μια-δυο ώρες πριν να φέξει, πέσαμε στην πλαγιά, δώθε απ’ το Κρίκελο.
Ένας ελατιάς απόκοσμος, σα νεκρωμένος.
Κλείνανε τα μάτια μας από την κούραση. Βαδίζαμε φάλαγγα, αραιωμένοι και σιωπηλοί, είχε ζικ-ζακ ο δρόμος της κατηφορικής πλαγιάς, έγινε η φάλαγγα μια σπασμένη γραμμή, άλλοι προχωρούσαν βόρεια, άλλοι νότια, σα νάχαμε στεριώσει έναν ιεροτελεστικό αλλόκοτο χορό.
Πέφτανε στενόμακροι οι ίσκιοι μας.
Φτάσαμε στη βαθιά ρεματιά, μας κουκούλωσε βαρύ το βουητό της. Σταθήκαμε, ήπιαμε νερό που έτρεχε χοροπηδητό μπόλικο και γάργαρο.
Πιάσαμε ύστερα θέσεις, ανάμεσα στα φωτεινά πλατάνια να ξεκουραστούμε. Έφερνε υγρή δροσιά η ρεματιά κι είμασταν ιδρωμένοι.
Το βαρύ βουητό, σε άφηνε κουφό, σαν ανυπεράσπιστο. Συμμαζώχτηκα ανάμεσα σε δυο λιθάρια, σήκωσα ψηλά και το γιακά της χλαίνης μου και ξάπλωσα.
Γέμισαν τα μάτια μου φεγγαρίσιο φως. Μ’ έπαιρνε όμορφα-όμορφα ο ύπνος. Έτρεχαν ψηλά ένα-δυο μπαμπακένια συννεφάκια, δίπλα στο φεγγάρι. Κάνανε πριονωτές τα έλατα τις κορφές της χαράδρας. Και τότε ξαφνικά, άκουσα ένα καινούριο άγνωστό μου τραγούδι.
Άρπαξε το αυτί μου τις πρώτες νότες, το κατάλαβα, ασυνήθιστο κι αυτό, κι όλο μου το κορμί λευτερώθηκε με μιας από τη νύστα, ξεκίνησε από το μυαλό μου ένα μεθυστικό σπίθισμα κι απλώθηκε σ’ όλο μου το σώμα, τόκαμε ανάλαφρο. Κράτησα λίγο την ανάσα μου ν’ ακούσω. Γύρισα και είδα. Κάθονταν κατάχαμα κάμποσοι πιο πέρα. …
Στη μέση ο Άρης κι ο Περικλής, είχανε κι οι δυο τους ωραίες φωνές, οι άλλοι τους συνόδεψαν. Ξεχώριζα καθαρά τα λόγια:
Στην φωτογραφία η χαράδρα της Ρεκάς. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1942 δόθηκε η πρώτη μάχη των ανταρτών του ΕΛΑΣ Ρούμελης εναντίον δύναμης ιταλικού αποσπάσματος.
«Σηκωθείτε! Αργήσαμε!» πετάχτηκε μια στιγμή ο Άρης.
Βρεθήκαμε με μιας όλοι στο πόδι κι ανηφορίσαμε. Ανάλαφροι, σα νάχαμε φτερά. Λίγο πιο πάνω μπήκαμε σε τόπο ήμερο.
Πεζούλια με την αραποσιτιά κομμένη, κληματαριές άκρη στους όχτους ή αναρριχημένες πάνω σε ψηλά κλαριά, δέντρα καρποφόρα, ένα ριχτό ή ένα καλυβάκι ανάμεσα στην πρασινάδα. Ο ανθρώπινος μόχθος αγιάζει τον τόπο. Βγήκαμε αχάραγα μπροστά στο Κρίκελο.
Μας έδειξαν όσοι ξέραν το χωριό. Πηδήξαμε κι άλλα νερά σε γυμνό τόπο και πήραμε την ανηφόρα του χωριού. Έπαιρνε να χαράζει. Λίγο έξω απ’ τα πρώτα σπίτια, συναντήσαμε τους πρώτους χωρικούς, βγαίναν για τις δουλειές τους με τα οκνά ζώα τους, τις ζωηρές κατσίκες τους. Ξαφνιάζονταν μόλις μας έβλεπαν κι ώσπου να συνέλθουν, «γεια σας, πατριώτες!» περνούσαμε εμείς και μέναν αυτοί σύξυλοι να μας κοιτάζουν….
mixanitouxronou.gr/
