Σε μια χώρα που έχει εδώ και δεκαετίες αναγάγει την κοροϊδία σε υψηλή τέχνη, τα ποδοσφαιρικά γήπεδα έκλεισαν επειδή το κράτος δεν μπορούσε να προστατέψει τους φιλάθλους και αρνείται να τα βάλει με όσους πρέπει προκειμένου να πατάξει την γηπεδική βία. Και τώρα, αυτές τις μέρες, το ίδιο κράτος ετοιμάζεται να ανοίξει και πάλι τις πόρτες δίχως να έχει δώσει λόγους στους ποδοσφαιρόφιλους να έχουν ρεαλιστική πίστη ότι το περιβάλλον θα είναι πιο ασφαλές.
Για να μη μακρηγορώ, οι διαιτητές φτάνουν να δηλώνουν ότι νιώθουν την ανάγκη να κρύψουν τις οικογένειές τους λόγω των επιθέσεων και των απειλών που δέχονται, οι δράστες όλων των τελευταίων εγκληματικών επιθέσεων και πράξεων βίας παραμένουν ασύλληπτοι και η κυβέρνηση προσπαθεί να μας πείσει ότι θα τα λύσει όλα τα προβλήματα με το ψηφιακό εισιτήριο.
Επειδή τυχαίνει να πηγαίνω συχνά στα γήπεδα και να παρατηρώ την διαδικασία εισόδου των θεατών σε ένα γήπεδο, δεν ανήκω στην κατηγορία των πολιτών που θα παραμυθιαστούν από τις βαρύγδουπες εξαγγελίες. Μέχρι χθες, οι “νομοταγείς” και οι “φιλήσυχοι” περνούσαν από έλεγχο ταυτοποίησης των στοιχείων τους στην διαδικασία της αγοράς του εισιτηρίου. Το πρόβλημα λοιπόν δεν σχετιζόταν με την δική τους διαδικασία ελέγχου. Άλλωστε οι φιλήσυχοι, που είναι δεκτικοί στους ελέγχους, δεν κάνουν επεισόδια.
Το πρόβλημα ήταν, είναι και θα είναι οι “τζαμπατζήδες” και αυτοί που μπαίνουν με “ντου” στα “πέταλα”. Αυτοί, στην συντριπτική πλειονότητά τους, δεν μοιράστηκαν ποτέ τα στοιχεία της ταυτότητάς τους – είτε μπήκαν με εισιτήριο είτε χωρίς εισιτήριο στο γήπεδο. Αυτοί θα συνεχίσουν να μπαίνουν με τον ίδιο τρόπο στο γήπεδο, διότι τα γήπεδα δεν έχουν ποτέ οχυρωθεί για να αποτρέπουν την είσοδο σε αυτούς που κάνουν “ντου”. Και η Αστυνομία σήμερα είναι λιγότερο διατεθειμένη από ποτέ να βάλει “εμπόδιο” στο “ντου”. Διότι οι αστυνομικοί δεν θέλουν να είναι στο γήπεδο. Και δεν θέλουν διότι το επίδομα των 30€ που εισπράτουν για την υπηρεσία που κάνουν σε μια αθλητική εγκατάσταση δεν είναι ούτε η ελάχιστη αποζημίωση για αυτό που αναγκάζονται να κάνουν: να τα βάλουν με τον κάθε εγκληματία, ο οποίος την επόμενη ημέρα θα τους την στήσει κάτω από το σπίτι ή έξω από την καφετέρια για να τους επιτεθεί ή να τους καταστρέψει τα περιουσιακά στοιχεία.
Άρα, χωρίς εγκαταστάσεις που εμποδίζουν το “ντου” και χωρίς Αστυνομία με διάθεση να αποτρέψει τα “ντου”, τι ακριβώς άλλαξε στα γήπεδα και έγιναν αυτά πιο ασφαλή;
Έκανε λέει το κράτος επιθεώρηση στα γήπεδα για να βεβαιωθεί ότι τοποθετήθηκαν κάμερες προτού δώσει την άδεια για να ξαναμπούν φίλαθλοι. Και τι ακριβώς θα κάνουν οι κάμερες στα γήπεδα της Superleague; Θα αποτρέψουν τα “ντου”; Πώς ακριβώς; Έχουν αισθητήρες που ενεργοποιούν ψεκαστήρες δακρυγόνου όταν η κάμερα βλέπει το “ντου”; Πετάνε λέιζερ ή δίχτυα για να ακινητοποιούν τους ταραξίες; Θα μας τρελάνουν;
Τι ακριβώς έκαναν οι επιθεωρητές του κράτους κατά την επιθεώρηση στα γήπεδα της Superleague; Διαπίστωσαν ότι είναι εκεί τοποθετημένες οι κάμερες που έπρεπε βάσει νόμων να είναι τοποθετημένες και να λειτουργούν εδώ και χρόνια; Και οι κάμερες λειτουργούν ως εγγύηση για την πάταξη της γηπεδικής βίας; Ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν;
Με ενοχλεί αφάνταστα το γεγονός ότι ένα κράτος κοροϊδεύει τους πολίτες του σε ένα ζήτημα τόσο σοβαρό όσο είναι η ασφάλεια χιλιάδων ανθρώπων που πηγαίνουν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα. Με εξοργίζει όταν αυτό συμβαίνει μετά από δολοφονίες ανθρώπων έξω από γήπεδα. Θα έπρεπε να με εξοργίζει και η υποκρισία της κοινωνίας του ποδοσφαίρου, που σήμερα συμπεριφέρεται σαν να πιστεύει ότι τα γήπεδα θα είναι ασφαλή επειδή τοποθετήθηκαν δύο κάμερες παραπάνω, αλλά δυστυχώς από την κοινωνία του ποδοσφαίρου τα περιμένω όλα και δεν με εκπλήσσει τίποτα.
Η αίσθηση της ευθύνης είναι μια άγνωστη έννοια για τις ελληνικές αρχές – προφανώς όχι μόνο στην περίπτωση του ποδοσφαίρου. Τα γήπεδα έκλεισαν επειδή η κυβέρνηση δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, και τώρα θα ανοίξουν χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα.
