Στατιστικές μελέτες δείχνουν πως το 86 % των γυναικών δεν έχουν σκεφτεί να ασχοληθούν με την πολιτική και μόνο ένα ποσοστό 8,2 περίπου έχουν σκεφτεί την συμμετοχή σε δομές λήψης αποφάσεων.
Οι κοινωνικές συνθήκες και η οικογενειακή
κατάσταση μοιάζουν να είναι οι σημαντικότερες αιτίες που λειτουργουν ως τροχοπέδη. Γιατί όμως οι γυναίκες που δεν έχουν οικογένεια και παιδιά ,επίσης, δεν συμμετέχουν ;
Γιατι στις πατριαρχικές κοινωνίες, δεν ευνοείται κάτι τέτοιο. Η ενασχόληση με την πολιτική δεν συμπεριλαμβάνεται στα κλασικά μας πρότυπα εκτός κι αν συνδέεται με την οικογενειακή παράδοση. Οι γυναίκες δεν χρειάζεται να συμμετέχουν στα κέντρα λήψης αποφάσεων γιατί η εξουσία μέσα και έξω απ’ το σπίτι ασκείται από άνδρες .Εδώ και αιώνες παράδοσης έχουμε εμπεδώσει ότι “πίσω από κάθε σπουδαίο άντρα βρίσκεται μια σπουδαία γυναίκα” .
Διστάζουμε λοιπόν να συμμετέχουμε ως γυναίκες, όταν δεν το θεωρούμε αδιανόητο .Γιατι εύκολα γινόμαστε στόχος λεκτικών σεξιστικων επιθέσεων.
Η πρώτη διαφωνία, μας στέλνει πίσω στους κλασικούς ρόλους ευγενικά ,” τράβα πλύνε κάνα πιάτο” ή με αγένεια ” τράβα πλύνε κάνα πιάτο μωρη ‘.
Οι γυναίκες που ασχολούνται με την πολιτική σχολιάζονται με απαξιωτικό πολλές φορες τρόπο για την εξωτερική τους εμφάνιση από γυναίκες και άντρες και δέχονται σεξιστικά σχόλια σαν να μην πρέπει να είναι ούτε πολύ όμορφες ούτε πολύ νέες αλλά ούτε με ρυτίδες και ιδιαίτερες ατέλειες. Οι άντρες σπάνια σχολιάζονται γι’ αυτά..
Κι εδώ όπως και σε άλλα ζητήματα ισότητας η νομοθεσία υπάρχει. Ο τρόπος όμως που γυναίκες και άντρες διαπλαθονται μέσα στην πατριαρχία καθορίζει την πραγματικότητα.
Να λοιπόν ένα επιπλέον πεδίο δράσης για το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα .Η ανάδειξη του ζητήματος και ο αγώνας για την αλλαγή νοοτροπίας.
Όταν συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άνδρες πολιτικούς νιώθουμε ανεπαρκείς γιατί δεν πολιτευομαστε σαν κι αυτούς. Πάντα θα έχουμε λιγότερο χρόνο μιας και οικογένεια , παιδιά , γονείς θα μας χρειάζονται. Ας το κάνουμε λοιπόν με το δικό μας τρόπο. Με συνεργασία και αλληλουποστηριξη.
