Το κίνημα «Δεν Πληρώνω» τώρα δικαιώνεται. Όχι με «τζάμπα» μαγκιές (όχι και τόσο τζάμπα όπως αποδεικνύεται τελικά) και σηκωμένες μπάρες, αλλά με ένα πιο απλό όσο και αρκετά γοητευτικό τρόπο.
περισσότερα εδώ
Μιλώ βεβαίως για τα ιδιαίτερα υψηλά ποσά που χρειάζεται να ξοδέψει κανείς στα διόδια. Ποσά που ναι μεν έχουν τη νομική κάλυψη των «συμβάσεων», από την άλλη όμως έρχονται αντιμέτωπες με την σκληρή οικονομική πραγματικότητα όλων μας. Είναι κοινός τόπος πλέον ότι για να πας ένα ταξίδι, τα διόδια ενδέχεται να είναι περισσότερα από τα καύσιμα που θα χρειαστείς. Το αξιοπερίεργο πάντως είναι ότι δεν ακούγεται καμία φωνή αντίστασης από πουθενά, οι «Δεν Πληρώνω» παραπλανήθηκαν -όπως και πολλοί άλλοι- και σέρνονται στα δικαστήρια, ενώ και οι εταιρίες εκμετάλλευσης (όνομα και πράγμα…) όχι μόνο δεν κάνουν κάτι, αλλά αντίθετα, αυξάνουν(!) τις τιμές των διοδίων όπως έγινε πρόσφατα με την Ιόνια Οδό.
Υπάρχει λύση όμως απέναντι σε όλα αυτά; Λύση νόμιμη και χωρίς τις τυπικές ελληνικές κουτοπονηριές και τους ψευτοτσαμπουκάδες της μιας δεκάρας; Και όμως υπάρχει. Το καλοκαίρι που μας πέρασε αποφάσισα να κάνω τον γύρο της Ελλάδας, από το Ταίναρο μέχρι τις Πρέσπες και το Ορμένιο χωρίς να χρησιμοποιήσω αυτοκινητόδρομο. Και ανακάλυψα έναν εντελώς νέο όσο και παλαιό τρόπο να ταξιδεύεις στην Ελλάδα. Γιατί αν έκαναν κάποιο καλό οι αυτοκινητόδρομοι -πέρα από το προφανές, να κινούμαστε γρήγορα και με ασφάλεια- είναι ότι άφησαν το επαρχιακό δίκτυο που παρακάμπτουν ελεύθερο και χωρίς κυκλοφορία.
Δεν είναι παντού εύκολο ούτε για όλες τις εποχές του έτους. Όμως αν δεν έχεις σφιχτό χρονικό περιορισμό, αν είσαι πιο χαλαρός και χωρίς παιδιά, σκυλιά, συμπεθέρες και αν έχεις και ένα αυτοκίνητο που χαίρεσαι να το οδηγείς, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να αφήσεις τον άδειο πλέον Δομοκό και να μπεις στην βαρετή διεκπεραιωτική διαδικασία να οδηγείς σε έναν πανάκριβο αυτοκινητόδρομο.
Δεν βλέπω τον λόγο -εδώ και καιρό κάνω στάνταρ αυτή την διαδρομή- γιατί να μην χρησιμοποιήσεις την παλιά Εθνική για να βγεις στην Θήβα, όταν και μικρότερη χιλιομετρικά είναι η απόσταση, και πιο ενδιαφέρον είναι το τοπίο, και κάποια έργα διάνοιξης σε αρκετά σημεία δεν σε κρατούν κολλημένο πίσω από τη Βουλγάρικη νταλίκα που θα βρεις στον δρόμο σου.
Το ίδιο και το Αθήνα-Κόρινθος, με την διαδρομή από την Κακιά Σκάλα να διατηρεί ακόμα την αρχοντική γοητεία μιας παλιάς εκδρομής, και εν τέλει να μην χρειάζεται και περισσότερο από 15 λεπτά της ώρας επιπλέον για να γλιτώσει κανείς τα 3,9 ευρώ (και άλλα τόσα η επιστροφή) που ζητούν στην Εθνική.
Η Γέφυρα στο Ριο-Αντίριο μπορεί να άλλαξε όλη την Ελλάδα, όμως από το 2004 άλλαξε προς το χειρότερο η ίδια η Ελλάδα. Επιστροφή λοιπόν στις «παντόφλες», με τα μισά λεφτά, και στάση για ξεκούραση και ανασυγκρότηση. Αρκετά από τα καραβάκια είναι πλέον καινούργια, με διπλή είσοδο-έξοδο, καθαρά και περιποιημένα. Αν μάλιστα είχαν λίγο περισσότερη έγνοια να παίξουν πιο δυνατά το παιχνίδι κόντρα στην Γέφυρα θα έδιναν και κάποιες παροχές που δεν κοστίζουν (δωρεάν Wi-Fi, δωρεάν γαλλικό καφέ, έναν χώρο να παίζουν τα παιδιά -σιγά το κόστος…) έτσι ώστε να τραβήξουν πελατεία (ρίχνω ιδέες…).
Και μετά την «παντόφλα» φθάνεις στο Μεσολόγγι μέσω του παλιού δρόμου, που χωρίς νταλίκες -και την φοβερή και τρομερή άλλοτε Τροχαία- είναι χάρμα να την οδηγείς και να πηγαίνεις γρήγορα και διασκεδαστικά. Το ίδιο μπορεί να γίνει σε πολλά άλλα σημεία του εθνικού οδικού δικτύου, όπου μπορείς με έξυπνο τρόπο και με επιλεγμένα μπες-βγες στους αυτοκινητόδρομους να γλιτώσεις αρκετά ευρώ (ιδίως αν κάνεις τακτικά ταξίδια, το κόστος σε ετήσια βάση δεν είναι διόλου αμελητέο).
Για το διαβόητο «Αθήνα-Θεσσαλονίκη», υπάρχουν πολλές λύσεις. Υπάρχουν blogs στο Διαδίκτυο που ρίχνουν ιδέες και εναλλακτικές επιλογές, οι οποίες αλλάζουν και βελτιώνονται διαρκώς. Μην διστάσετε να μπείτε σ’ αυτό το παιχνίδι της «γάτας με τα διόδια», έχει αρκετή πλάκα και εκτός των άλλων θα σας οδηγήσει να βγείτε από την πανάκριβη πεπατημένη, να μπείτε σε μία ενδιαφέρουσα διαδικασία ανακάλυψης τόπων (και γεύσεων για τους καλοφαγάδες…) που δεν γνωρίζατε ότι υπάρχουν. Και στο τέλος θα σας αφήσει πάντα με εκείνη την γλυκιά ικανοποίηση ότι δεν σας τα πήρε η Εταιρία. Και μάλιστα με απολύτως νόμιμο τρόπο!
Η «συνταγή» δεν παίζει σε κάποιες περιπτώσεις, ιδίως σε ορεινά περάσματα τον χειμώνα, αλλά και σε διαδρομές που οι εταιρίες «φρόντισαν» να κατασκευάσουν τον νέο αυτοκινητόδρομο με τέτοιο τρόπο ώστε να μην έχεις άλλες επιλογές, ακόμα και αν είσαι αποφασισμένος να οδηγήσεις μέχρι τελικής πτώσεως (όπως για παράδειγμα το τμήμα από Κόρινθο μέχρι το Αίγιο, όπου πρέπει να κινηθείς μέσα από έναν συνεχόμενο αστικό ιστό, πράγμα κουραστικό και ασύμφορο και χρονικά και οικονομικά). Επίσης δεν μπορεί να γίνει αν τα χρονικά περιθώρια ενός ταξιδιού είναι περιορισμένα, αν και οι αποστάσεις στην χώρα μας είναι μάλλον μικρές και από οικονομικής άποψης, μία αύξηση του χρόνου κατά μία-μιάμιση ώρα όταν μπορείς να γλιτώσεις 15-20 ευρώ είναι όπως και να το δεις μια συμφέρουσα όσο και έξυπνη κίνηση.
Όπως σας είπα και πιο πάνω, αυτό το «Δεν Πληρώνω» είναι διαφορετικό από εκείνο το παραπλανημένο λαϊκίστικο σύμφυρμα που βόλεψε «αριστερές» ιδεοληψίες και μικροκομματικά συμφέροντα. Αυτό το «Δεν Πληρώνω» έχει την πλήρη κάλυψη της ευθύνης και της νομιμότητας, με τον οδηγό να αναλαμβάνει την κυριότητα των επιλογών του και των πράξεών του. Προφανώς και δεν γίνεται από όλους, ούτε όλοι έχουν την διάθεση να επιστρέψουν στην Ελλάδα του 80 και του 90, όπου το ταξίδι ήταν μία βαλκανική περιπέτεια.
Για όσους πάντως από εμάς, που μας αρέσει όχι μόνο να μεταφερόμαστε από το ένα σημείο στο άλλο, αλλά θέλουμε να ταξιδεύουμε -και κυρίως να οδηγούμε!- το νέο τοπίο που διαμόρφωσαν οι αυτοκινητόδρομοι είναι άκρως ενδιαφέρον και ελκυστικό. Οι «παλαιοί δρόμοι» και αυτοί οι καινούργιοι που βγήκαν πρόσφατα στην… αποστρατεία έχουν μία γοητευτική νοσταλγία και αρκετές όμορφες ιστορίες να σου διηγηθούν. Και όλα αυτά με κάμποσα ευρώ παραπάνω στην τσέπη σας που δεν έγιναν χαρτοπόλεμος στους σταθμούς διοδίων. Λίγο το έχετε αυτό;